ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 54

เมื่อหมิงโหลวเห็นท่าทีของนางมีทัศนคติที่แน่วแน่และน้ำเสียงกระตือรือร้น จึงเร่งความเร็ว

ครึ่งชั่วยามต่อมาในที่สุดซูจื่ออวี๋ก็ไปถึงสุสานบรรพบุรุษของตระกูลซู

ซูจื่ออวี๋ก็เห็นกองฟืนที่ก่อขึ้นสูงอยู่ไกลๆ หลายคนถือคบเพลิงอยู่ในมือและมีอีกหลายคนที่กำลังราดน้ำมันถงลงไปบนกองฟืน

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นรัว วิ่งไปพลางตะโกนไป “หยุดนะ”

คนที่เตรียมจุดไฟเผาไม่ใช่คนอื่น ก็คือหลีเป่าจู้พ่อบ้านของจวนเสนาบดีซู

พ่อบ้านหลีเห็นซูจื่ออวี๋วิ่งมา ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที แล้วร้องตะโกนว่า “จุดไฟ จุดไฟเร็วเข้า พวกเจ้าไปหยุดคุณหนูสามเอาไว้”

ฮูหยินสั่งเอาไว้แล้ว ต้องรอจนกว่าคุณหนูสามมาถึงค่อยจุดไฟเผา ต้องให้คุณหนูสามมองแม่ของนางด้วยตาของตัวเอง แม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ

ซูจื่ออวี๋ไม่มีทางคิดถึง ฮูหยินซูใจคอโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ แม้ว่านางจะเป็นคนที่มีความคิดของคนยุคสมัยใหม่ ไม่ได้ต่อต้านการเผาศพ

แต่ในโลกนี้ แม้แต่คนเลวที่ชั่วร้าย หลังจากถูกตัดหัวก็ยังเหลือตัวให้ฝัง

เห็นได้ชัดว่าฮูหยินซูอยากให้อนุยวนไม่ได้ตายดี

ซูจื่ออวี๋รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยความโกรธ แต่กลับถูกบ่าวรับใช้จับแขนข้างซ้ายข้างขวาไว้

แต่สองคนนั้นจับไม่แน่นพอ อยู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่สองมือ ทั้งสองมองลงไปก็เห็นฝ่ามือของพวกเขาเริ่มดำคล้ำ นี่คือ... ถูกพิษหรือ?

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าไม่อยากตาย ก็ถอยไป”

ทั้งสองไม่อยากออกไปก็คงไม่ได้แล้ว เพราะความเจ็บปวดที่ฝ่ามือทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตตามแขนในทันที ทั้งคู่ก็นอนลงบนพื้นด้วยตัวที่แข็งทื่อ

พ่อบ้านหลี่ตกตะลึงจนตาค้าง คบเพลิงที่ถืออยู่ในมือก็ตกลงบนพื้นทันที

เสียงดังตู้ม ไฟถูกจุดอยู่บนน้ำมันถง และไหม้ไปตามคราบน้ำมัน แล้วลุกลามไปยังกองฟืน

ซูจื่ออวี๋ตกใจจนซีดเซียวแล้วอุทานว่า “ท่านแม่” ซูจื่ออวี๋รีบวิ่งไปที่กองไฟโดยไม่สนใจสิ่งใด นางมาช้าไปเพียงหนึ่งก้าว ไม่อาจช่วยเหลือแม่ของเจ้าของร่างเดิมได้ เหตุใดถึงได้มาช้าอีกครั้ง ทำให้สตรีที่มีชีวิตที่ขมขื่นคนนี้ไม่เหลือแม้แต่กระดูก

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋ดูเหมือนจะเสียการควบคุม หมิงโหลวก็วาบไปตรงหน้านางและดึงนางออกมาจากเปลวไฟ

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าปล่อยข้า”

หมิงโหลวเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบและเย็นชา “ยืนข้างๆ”

เมื่อเสียงของหมิงโหลวจบลง มือทั้งสองข้างก็เริ่มแข็งทื่อ ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋ได้สติ ฝ่ามือที่แข็งแกร่งก็พุ่งไปที่กองไฟ

เสียงดังตู้มดังขึ้น ศพของอนุยวนก็ลอยขึ้นอยู่กลางอากาศ ฟืนแห้งที่ถูกไฟไหม้เหล่านั้นเหมือนดาวตก กระจัดกระจายไปทั่ว พ่อบ้านหลี่และบ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่งก็เริ่มตื่นตระหนกและร้องโหยหวน

ปลายเท้าของหมิงโหลวลอยขึ้นไป รับร่างของอนุยวน แล้วค่อยๆ ลงมาตรงหน้าซูจื่ออวี๋ วางร่างของอนุยวนไว้บนพื้นเบาๆ

ซูจื่ออวี๋รีบวิ่งไป เห็นปากของอนุยวนยัดด้วยข้าวน้ำตาล เมื่อทาแป้งก็ยังสามารถปกปิดได้ ทันใดนั้นก็โกรธจนแทบอยากจะฉีกฮูหยินซูด้วยมือตัวเองเสียตอนนี้

นางแค่อยากให้แม่ของตนไปที่ยมโลกอย่างไม่มีความสุข ชาติหน้าก็ไม่มีหน้าเจอใคร ต้องทนทุกข์ทรมานจากความอยุติธรรมตลอดไปใช่หรือไม่?

ซูจื่ออวี๋ทะลุมิติเข้ามาก็ยังไม่เคยร้องไห้ แต่วินาทีนี้นางกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะในที่สุดนางก็ตระหนักว่า ด้วยกำลังของนางเอง อยากจะต่อสู้กับฮูหยินเสนาบดีซู มันยากเกินไป ถ้าวันนี้ไม่มีหมิงโหลว แม้แต่ศพของท่านแม่ก็อาจจะพ่ายแพ้ไปแล้ว

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น และไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย น้ำตาหลายหยดลงอย่างเงียบๆ และถูกนางเช็ดอย่างไม่ใส่ใจ กลับทำให้หมิงโหลวเห็นแล้วก็สงสาร

ในฐานะลูกสาวอนุ ชีวิตย่อมลำบาก แต่คนที่น่าสังเวชเหมือนซูจื่ออวี๋กลับไม่เคยเห็นมากนัก หมิงโหลวถอนหายใจ “ข้าจะช่วยเจ้า...”

เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกซูจื่ออวี๋ขัดจังหวะ ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ข้าอยากทำเอง” นางจะฝังแม่ของนางในชาตินี้ด้วยตัวเอง