ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 55

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืน มองพ่อบ้านหลี่และคนอื่นๆ ที่ตื่นตระหนกด้วยสายตาเย็นชา

พ่อบ้านหลี่พูดด้วยสีหน้าขมขื่นว่า “คุณหนูสาม อนุยวนคนนี้เสียชีวิตจากการเจ็บป่วย ฮูหยินบอกไว้แล้ว โรคนี้เกรงว่าจะเป็นโรคติดต่อ เลยต้องเผาศพ คุณหนูสามอย่าได้โทษไปเลย”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเย็นชาแล้วพูดว่า “พวกเจ้ารับคำสั่งจากคนอื่นมา ข้าจะโทษได้อย่างไร”

พ่อบ้านหลี่รีบยิ้มขึ้นมาทันที เขารู้แต่แรกแล้ว คุณหนูสามคนนี้ไม่กล้าทำอะไรเขาแน่นอน

แต่ไม่รอให้เขาดีใจเสร็จ ซูจื่ออวี๋ก็พูดต่อ “กลับไปบอกฮูหยินด้วยนะ หลังจากร้อยปีของนาง ข้าจะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้นางหนึ่งชิ้นแน่นอน ให้นางรู้ว่าอะไรเรียกว่าเกลียดฝังกระดูก”

“อะ...อะไรนะ?” พ่อบ้านหลี่มองไปที่จื่อซูราวกับเห็นผี

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างเฉยชาว่า “ยังไม่ไสหัวไปอีกหรือ? หรืออยากจะให้ข้าลองเผาเจ้าดู?”

พ่อบ้านหลี่ถึงกับอ้าปากค้าง ขณะที่อยากจะอ้าปากตำหนิซูจื่ออวี๋ว่าเหตุใดถึงได้ไม่มีความเคารพผู้ใหญ่เช่นนี้ ถึงขั้นสาปแช่งฮูหยินซูเชียวหรือ แต่กลับเห็นชายชุดดำ

วรยุทธ์เมื่อครู่นี้พวกเขาทั้งหมดต่างก็เห็นแล้ว ทักษะการต่อสู้ของชายคนนี้ไม่อาจคาดเดาได้ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะยั่วยุได้

พ่อบ้านหลี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจจะไม่ยอมเสียเปรียบหากถอยได้ก็ถอย จึงรีบจากไปในทันที

หลังจากพ่อบ้านหลี่จากไป ซูจื่ออวี๋ก็เริ่มจัดระเบียบการแต่งหน้า ผมเผ้าและเสื้อผ้าของอนุยวนที่ไม่เรียบร้อยใหม่

จากนั้นนางก็หยิบเสียมที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาหาพื้นที่โล่งๆ แล้วเริ่มขุด

หมิงโหลวเห็นเช่นนั้นก็ก้าวเข้าไปครึ่งก้าวก่อนจะเอ่ยว่า “ให้ข้าช่วย”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้ามองหมิงโหลว คิดหาเหตุผลไม่ออกจริงๆ เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้ช่วยนาง แต่นางก็ยังขอบคุณอย่างจริงใจ “ขอบคุณมาก แต่เก็บความหวังดีของเจ้าไว้ วันหลังค่อยช่วยข้า ครั้งนี้ ข้าอยากทำเอง”

หมิงโหลวเลิกคิ้ว ไม่เคยได้ยินว่ามีคนหยิบยื่นความช่วยเหลือให้ แล้วยังมีการเลื่อนเวลาอีกด้วย ผู้หญิงคนนี้... น่าสนใจจริงๆ

……

ซูจื่ออวี๋ใช้เวลาทั้งวันในการขุดหลุมฝังศพคนเดียวและวางอนุยวนลงในโลงศพด้วยความช่วยเหลือของหมิงโหลว ในที่สุดก็ฝังศพได้อย่างราบรื่น ตั้งหลุมฝังศพและปลูกต้นไหมชมพู ในที่สุดก็เบาใจแล้วเรื่องหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะนางมีกำลังไม่เพียงพอ ความตั้งใจเดิมของนางคือห้ามหมิงโหลวเข้ามาแทรกแซง

แต่การกระทำของหมิงโหลว กลับต้องทำให้นางซาบซึ้งใจ เขาไม่สนใจเรื่องความโชคร้ายของคนตาย และไม่รู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมาะ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หมิงโหลวก็เงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินแล้วพูดว่า “ส่งเจ้ากลับไปหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวปฏิเสธว่า “ข้ากลับได้ ขอบคุณนะ”

ซูจื่ออวี๋พูดจบลงแล้วก็หันหลังจากไป การเคลื่อนไหวรวดเร็วและตรงไปตรงมา ผู้หญิงคนเดียวเดินอยู่ในสุสานนอกชานเมือง กลับไม่มีความหวาดกลัวใดๆ

หมิงโหลวครุ่นคิดแล้ว ตัวตนของเขาและซูจื่ออวี๋ปรากฏขึ้นมาพร้อมกัน สร้างปัญหาให้นาง ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะจวินมู่หลานทำเกินไป เขาก็จะไม่ปรากฏตัว

ตอนนี้... ก็ให้นางกลับไปเองเถอะ

……

ทันทีที่ซูจื่ออวี๋เดินไปที่ประตูเมือง ก็เห็นพ่อบ้านหลี่ตระกูลซูพาบ่าวรับใช้กลับมาด้วยยี่สิบคน

พ่อบ้านหลี่เห็นซูจื่ออวี๋ ก็กล่าวด้วยสีหน้าเดือดดาล “อยู่นั่น จับนางเร็ว”

ซูจื่ออวี๋ยืนอยู่ที่เดิม สายตามองกลุ่มคนที่ล้อมรอบด้วยความเย็นชา ในใจคิดว่าเหตุใดจู่ๆ คนเหล่านี้ก็ฮึกเหิมเช่นนี้ หรือว่าซูจื่อเยียนตายแล้ว

ไม่น่านะ ระดับการใช้พิษของนางก็ดีมาก ก็คงไม่ถึงขั้นตายไปเช่นนี้ ถ้าตายจริงๆ ก็โชคดีกับนางเกินไป

พ่อบ้านหลี่เอ่ยว่า “คุณหนูสาม ขอโทษที่ล่วงเกิน ฮูหยินสั่งให้ข้าน้อยจับตัวท่านกลับไปลงโทษ”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย “ไปเถอะ”