ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 541

ในตอนที่ทุกคนกำลังงุนงงและกังวล พวกเขาเห็นเพียงแค่หยางอวิ๋นฉู่สั่งให้คนรับใช้ที่อยู่ด้านหลังเขานำกระดาษซวนจื่อที่สำนักฝูอี่นำมาและวางไว้ที่มุมสองมุม

เห็นได้ชัดว่า หยางอวิ๋นฉู่ผู้นี้ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนลงบนโต๊ะยาว แต่จะเขียนด้วยการเท้าแขน

เมื่อเห็นเช่นนี้ หัวใจของจวินมูเยว่ก็เย็นยะเยือกอีกครั้ง

จวินมู่เยว่กล่าวว่า “สำหรับการเขียนเท้าแขน มักจะแปะกระดาษไว้ด้านหน้า สุดท้ายบนล่างของกระดาษก็ต้องทำให้คงที่เพื่อไม่ให้กระดาษกระพือ เช่นเดียวกับเขา ในยามที่เขาเขียนเขาจะจับเฉพาะขอบด้านบนของกระดาษเท่านั้น มิเช่นนั้นกระดาษจะถูกทำให้เลื่อน มันจะเขียนได้ดีได้อย่างไร?”

หันหรูเฟิงกำหมัดแน่นและยืดคอยาว เขามองด้วยความกังวลและถามอย่างกระตือรือร้น “ท่านอ๋องแปด ตามที่ท่านพูด อาจารย์หลิวผู้นี้เขียนไม่เก่ง ดังนั้นหยางอวิ๋นฉู่ก็เขียนได้ไม่ดีเช่นกันใช่หรือไม่?”

จวินมู่เยว่พูดด้วยความกังวล “จริงอยู่ที่จะพูดเช่นนั้น แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะมีลูกไม้อันใดหรือไม่?”

แน่นอนว่าในตอนที่จวินมู่เยว่พูดจบลงไป หยางอวิ๋นฉู่ก็เริ่มตวัดพู่กันลงไปแล้ว

ทุกคนต่างประหลาดใจที่เขาเขียนมันได้ราบรื่นมาก พู่กันถูกจรดลงบนกระดาษซวนจื่อ และกระดาษซวนจื่อไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันถูกตรึงติดกับผนังโดยสมบูรณ์

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ซูจื่ออวี๋ถามด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋องแปด มีอะไรผิดปกติกับกระดาษของเขาหรือเปล่า?”

จวินมู่เยว่ถอนหายใจและพูดว่า “กระดาษถูกตระเตรียมโดยสำนักฝูอี่จึงไม่มีปัญหา ที่เป็นปัญหาคือหยางอวิ๋นฉู่ผู้นั้น”

หันหรูเฟิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง หยางอวิ๋นฉู่ผู้นี้มิใช่นักประพันธ์ เขารู้ศิลปะการต่อสู้ เขากำลังใช้กำลังภายในของเขาเพื่อควบคุมกระดาษไม่ให้เคลื่อนที่ และเขามีวิชาตัวเบาเพื่อควบคุมความแข็งแรงของข้อมือเพื่อไม่ให้ทำกระดาษซวนจื่อทะลุ นี่ไม่ใช่การทดสอบด้านบทประพันธ์ แต่เป็นการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ชัด ๆ ! อาจารย์หลิวไต้จะต้องแพ้อย่างไร้ข้อสงสัย”

ซูจื่ออวี๋มองไปที่กลางลานอย่างเป็นกังวล หากเขาแพ้ในการแข่งขันนี้อีกครั้ง สำนักฝูอี่จะแพ้ติดต่อกันสามครั้ง มันจะไม่ยิ่งลำบากไปอีกหรือ?

ในตอนที่ซูจื่ออวี๋กำลังคาดหวังให้อาจารย์หลิวผู้นั้นพลิกสถานการณ์ทั้งหมดโดยไม่คาดฝัน แต่อาจารย์หลิวผู้นั้นกลับขมวดคิ้วและถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ข้าขอยอมแพ้”

ยังไม่ทันจับพู่กันก็ยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว

หลังจากพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดนักเรียนผู้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดอาจารย์หลิวไต้ถึงได้รู้ว่ายากจึงถอยกลับ

ถ้าเขามาทำเรื่องโง่ ๆ เช่นนี้ ก็มีแต่จะสร้างความอัปยศอดสูให้ตน

……

ซูจื่ออวี๋มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลางลาน นางส่ายหัวเล็กน้อยและถอนหายใจออกมา “คนชั้นสูงรู้จักประมาณตน บุ่มบ่ามกระทำหุนหันพลันแล่นเช่นนี้มีแต่จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่”

จวินมู่เยว่พยักหน้าและพูดว่า “นักเรียนผู้นี้จะไม่มีอนาคตที่ดี คนพ่ายแพ้ได้ แต่พวกเขาจะโง่เขลามิได้ เขาโง่ขนาดนี้ วันข้างหน้าคงไม่มีปัญญาไปสอบเข้ารับราชการ”

หันหรูเฟิงพูดด้วยความกังวล “เฮ้อ พวกท่านสองคนยังสนใจอนาคตของผู้ชายคนนั้นอยู่อีกหรือ? เราแพ้ไปแล้วสามการแข่งขัน ตามกฎแล้ว หากเราแพ้อีกครั้ง สำนักฝูอี่จะต้องปิดตัวลง”

ซูจื่ออวี๋และจวินมู่เยว่ตอบคำพูดของหันหรูเฟิงเกือบจะพร้อมกัน พวกเขาพูดพร้อมกันออกมาว่า “ไม่มีทางแพ้อีก!”