ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 549

ทุกคนมองหาต้นเสียงและกลายเป็นนักเรียนสกุล“หลาน”ผู้นั้น

ใช่แล้ว ผู้ที่พูดออกมามิใช่ใครอื่น เป็นซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียน นางพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยว่า “จิตใจมนุษย์ทำให้ผู้คนเศร้าหมอง หากชีวิตยังเป็นเหมือนเริ่มต้น เหตุใดลมฤดูใบไม้ร่วงจึงพัดพาความโศกเศร้ามา รอคอยการพักผ่อนเปลี่ยนใจคนเดิม แต่บอกคนเดิม..จิตใจคนเปลี่ยนได้ง่ายดาย!”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋พูดจบ นางก็หันหลังกลับและเดินออกไป ร่างกายของนางปกคุลมไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

นางโกรธมากจริง ๆ จวินมู่เหนียนหมายว่าอย่างไร? เดี๋ยวก็ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ เดี๋ยวก็หยิ่งยโสโอหัง

หากคำสารภาพของเขาเมื่อครู่มีไว้ต่อกรกับหยางอวิ๋นฉู่ เช่นนั้นเหตุใดเขาไม่ไปหาคนอื่น

เหตุใดจึงต้องการหานาง?

ซูจื่ออวี๋ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนอื่นชักใย มันราวกับว่าการหวาดหวั่นของนางในตอนนั้นกลายเป็นเรื่องตลก

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นว่าซูจื่ออวี๋จากไปด้วยความโกรธ จวินมู่เหนียนก็ไม่กังวล แต่กลับยิ้มออกมาด้วยความยินดี

ไม่มีใครเข้าใจว่าฉินอ๋องผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่

มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคำสารภาพเมื่อครู่เป็นความจริงที่มีต่อซูจื่ออวี๋ หรือมันเป็นแผนต่อกรกับหยางอวิ๋นฉู่

และความเย็นชาในตอนนี้ เป็นสิ่งที่สร้างมาเพื่อซูจื่ออวี๋ เขาต้องการเห็นซูจื่ออวี๋โมโห เพราะเพียงแค่ซูจื่ออวี๋โมโหจึงจะสามารถยืนยันได้ว่า ซูจื่ออวี๋สนใจสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่นี้

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังจะเดินกลับไปในฝูงชน จู่ ๆ จวินมู่เหนียนก็พูดว่า “หยุด กลับมานี่!”

ซูจื่ออวี๋กลอกตาและเดินต่อไปยังฝูงชนต่อโดยไม่หันกลับมามอง นางไม่หยุดเดินแม้แต่ครึ่งก้าว

ทุกคนตกตะลึง มีใครในโลกนี้ที่กล้าเพิกเฉยต่อคำพูดของฝ่าบาทฉินเช่นนี้อีกหรือ?

ในตอนที่ตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัด จวินมู่เหนียนก็ตบที่เท้าแขนของรถเข็น แส้ก็บินพุ่งออกไปพันรอบเอวของซูจื่ออวี๋

เสวี่ยนเฉิงอันทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ “งามล่มเมือง ทำคนตกตะลึง! นางเป็นใคร? นางนามว่าซูจื่ออวี๋หรือ?”

……

เมื่อได้ยินการพูดคุยของทุกคน ซูจื่ออวี๋ก็หวังว่านางจะหายตัวไปได้ ดูเหมือนว่าแผนการของนางที่จะแอบเข้าไปในสำนักฝูอี่จะล้มเหลวไปจนสิ้น

ซูจื่ออวี๋เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจนไม่สามารถเอาชนะจวินมู่เหนียนได้ในตอนนี้ นางกำลังจะผลักจวินมู่เหนียนและลุกขึ้นเพื่อออกไป แต่นางก็ได้ยินจวินมู่เหนียนพูดขึ้นมาว่า “ชายาของข้าเป็นคนมีความรู้มากอย่างแท้จริง แต่บทกวีของเจ้า ข้าไม่ชอบใจนัก อะไรคือใจคนเปลี่ยนง่าย? หัวใจของข้าที่มีต่อเจ้าไม่มีทางเปลี่ยนไปตลอดกาล!”

เดิมทีซูจื่ออวี๋ต้องการผลักแขนของจวินมู่เหนียนที่โอบเอวนางเอาไว้ออกไป แต่นางก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนกลับยกยิ้มมุมปากและหัวเราะออกมาเบา ๆ “ที่แท้เจ้าชอบฟังเรื่องราวความรักงั้นหรือ?”

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และนางรีบพูดว่า “หุบปาก ท่านกำลังพูดถึงอะไร ท่าน…ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

แทนที่จะปล่อยนางไป จวินมู่เหนียนกลับกอดนางแน่นขึ้น เขาพูดออกมาเสียงดัง “ทุกสิ่งที่ข้าพูดก่อนหน้านี้ทุกถ้อยคำเป็นความจริงทั้งสิ้น ไม่มีคำใดพูดอย่างสาระ เพียงแค่ชายาของข้าต้องการชนะ ข้าก็ต้องชนะ! ทุกอย่างที่ข้าทำนั้นก็เพื่อเจ้า!”