ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 57

ฮูหยินซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงเดือดดาล “เจ้าพูดถึงดอกราตรี”

ฮูหยินซูมองไปที่สาวใช้ซื่อจี้ ซื่อจี้จึงรีบส่งกล่องไม้เล็กๆ ให้กับซูจื่ออวี๋อย่างรวดเร็ว ซูจื่ออวี๋หรี่ตาชำเลืองมอง เห็นว่าด้านในนั้นใส่ผงดอกราตรีเอาไว้

ซูจื่ออวี๋จึงกล่าวออกมาอย่างจนปัญหา “เฮ้อ ข้าก็บอกแล้ว ผิวหนังคันอย่างนี้ เป็นอาการแสบร้อน จะไปทาผงบดดอกราตรีที่มีฤทธิ์ร้อนเหมือนกันได้อย่างไร นี่แบบนั้นมีแต่จะเพิ่มความรุนแรง”

เมื่อฮูหยินซูได้ยินดังนั้น นางก็ยิ่งโมโห พูดด้วยความโกรธเคือง “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? เจ้าบอกว่าต้องการกลิ่นหอมดอกราตรีไม่ใช่หรือ? โชคดีที่ข้าเอะใจให้เซี่ยจู๋ลองยาก่อน ไม่งั้นถ้าไปใส่กับพี่รองของเจ้า... พี่รองของเจ้า...คงเสียโฉม ฮือๆๆ”

ฮูหยินซูรู้สึกเสียใจแทนซูจื่อเยียนจริงๆ เสียงร้องไห้โหยหวนนี้ แปดส่วนคือความจริงใจ

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเย็นชา “ดอกราตรีที่ข้าบอกไม่ได้หมายถึงสิ่งนี้”

คุณหนูใหญ่ซูจื่อหยวนไม่พอใจแล้ว นางขมวดคิ้วกล่าวว่า “น้องสาม พี่ใหญ่ไม่มีพรสวรรค์ แต่ก็เรียนวิชาแพทย์มาหลายปี ยังไม่เคยได้ยินว่าดอกราตรีนี้สามารถรักษาอาการคันได้ แต่ถ้าเจ้าพูด พวกเราก็เชื่อ ข้าไม่ได้เก่งเรื่องสมุนไพร แต่คือผงดอกราตรีที่นำมาตากแห้งแล้วก็บด”

ซูจื่ออวี๋เอนหลังพิงเก้าอี้นวม เหลือบมองซูจื่อเยียน ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาอย่างเย้ยหยัน “เจ้าไปเรียนวิชาแพทย์มาจากตามหมอที่ไร้ความสามารถคนใดกัน? เจ้าไม่รู้แม้แต่วิธีการรักษาอาการคัน? ข้าขอแนะนำนะพี่ใหญ่ต่อไปอย่าได้ขอแสดงฝีมือขั้นต่ำออกมาอีก ไม่ระวังอาจรักษาพี่รองตายได้ ข้างนอกเขาอาจจะบอกว่าพวกเราตระกูลซู พี่น้องไม่ลงรอยกัน”

พอซูจื่ออวี๋พูดจบ ฮูหยินซูก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซูจื่อหยวน สายตานั้นเหมือนกำลังกล่าวโทษ

ซูจื่อหยวนตกใจทันทีและพูดว่า “ท่านแม่ ท่านไม่ได้สงสัยในความตั้งใจของข้าหรอกใช่หรือไม่ นี่คือผงดอกราตรี ท่านจะไปเอาหมอที่โรงหมอไหนมาตรวจสอบก็ได้”

ฮูหยินซูก้มหัวลงและเอ่ยว่า “ไม่ๆ แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” ลูกหยวนและลูกเยียนล้วนเป็นลูกของนาง ญาติพี่น้องจะทำร้ายกันได้อย่างไร นางไม่อาจถูกซูจื่ออวี๋ยุยงได้