ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 594

เป็นอย่างที่คิดไว้ ฉู่อวิ๋นหยางพกอำพันยางสนติดตัวอยู่ด้วยจริงๆ ซูจื่ออวี๋รู้สึกดีใจมาก รีบเก็บอำพันยางสนนั้นใส่เข้าไปในอก

จากนั้นนางก็คิดจะไปหาผ้าไหมเงือก ทว่าไม่รอให้นางลุกขึ้น ข้อมือของนางพลันแน่นขนัด ฉู่อวิ๋นหยางผู้นั้นตื่นขึ้นมาหรือ?

ฉู่อวิ๋นหยางเหมือนจะสะลึมสะลืออยู่หลายส่วน สายตามองคนตรงหน้าอย่างเลือนราง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบาก “พระ...ชายา...อ๋องฉิน?”

ซูจื่ออวี๋ใช้อีกมือหนึ่งกดจุดไปที่ใต้รักแร้ของฉู่อวิ๋นหยางโดยไม่ลังเล

ฉู่อวิ๋นหยางรู้สึกเจ็บแปลบๆ แขนทั้งแขนไร้เรี่ยวแรง

ซูจื่ออวี๋รีบยืนขึ้นแล้ววิ่งหนีไป เมื่อเห็นฮวาเชียนเจียวก็รีบเอ่ยเร่งเร้าว่า “รีบหนีเร็ว”

แต่กระนั้นถึงแม้ว่าซูจื่ออวี๋และฮวาเชียนเจียวจะหนีไปให้เร็วแค่ไหน แต่พวกเราก็ไม่สามารถหลบการไล่ตามของฉู่อวิ๋นหยางได้

ไม่รู้ว่าทำไมยาสลบของซูจื่ออวี๋ขวดนั้นถึงไม่ได้ผลกับฉู่อวิ๋นหยางมากนัก

แขนของฉู่อวิ๋นหยางค่อยๆ หายจากอาการชา ก็รีบกระโดดตามไป

ฮวาเชียนเจียวแบกองค์หญิงสิบเอ็ด เดิมทีการเคลื่อนไหวก็ไม่สะดวกเท่าไหร่ บวกกับนางต้องวิ่งตามความเร็วของซูจื่ออวี๋ ไม่กล้าวิ่งเร็วเกินไป ในชั่วขณะนั้นทั้งสามคนก็ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

ที่ซูจื่ออวี๋คิดไม่ใช่วิธีเช่นนี้ คนข้างหลังไล่ตามมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พวกเราถูกตามทันอย่างรวดเร็ว

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยอย่างใจแข็ง “แอบวิ่งหนีแยกออกไป ส่วนข้าจะไปดึงความสนใจของเขาเอง”

ฮวาเชียนเจียวจะเห็นด้วยได้อย่างไร แต่เมื่อซูจื่ออวี๋พูดจบแล้วนางก็วิ่งไปอีกทาง

ฮวาเชียนเจียวเห็นดังนั้นก็ร้อนใจมาก นางไม่สามารถปล่อยให้ซูจื่ออวี๋ไปเสี่ยงได้ แม้ว่านางกับองค์หญิงสิบเอ็ดจะถูกฉู่อวิ๋นหยางจับได้ก็ไม่อาจยอมให้ซูจื่ออวี๋ตกไปอยู่ในมือของฉู่อวิ๋นหยางเด็ดขาด

ฮวาเชียนเจียวรีบตะโกนออกมา “ไอ๊หยา”

ซูจื่ออวี๋กำลังจะหาทางออก อยู่ๆ ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน

สายตาทั้งคู่จ้องมองกัน และทั้งสองคนก็ตกใจ

เสวี่ยเฉิงอันเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจว่า “พระ...พระชายาอ๋องฉิน?” เสวี่ยเฉิงอันไม่รู้ว่าวันนี้ตนดื่มเหล้าไปมากหรือไม่ถึงได้ทำให้เกิดภาพหลอนเช่นนี้ เหตุใดถึงได้เห็นซูจื่ออวี๋อยู่ที่นี่? หรือว่ามันจะเป็นความฝัน? ไม่สิ เขายังไม่หลับ มันจะเป็นความฝันได้อย่างไร?

ส่วนซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกหนาวเย็นในใจ คร่ำครวญในใจว่าแย่แล้ว วิ่งมาทางตันก็ช่างเถอะ แต่ยังมาบังเอิญเจอเสวี่ยเฉิงอันอาบน้ำอีก แบบนี้มันไม่เท่ากับโยนตัวเองเข้ามาในกับดักหรือ?

เสวี่ยเฉิงอันและฉู่อวิ๋นหยางสวมกางเกงตัวเดียว เจอเขากับเจอฉู่อวิ๋นหยางมันต่างอะไรกันตรงไหน?

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังจะหันหลังวิ่งออกมา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบอยู่ข้างนอกไม่ไกลนัก

“จบเห่แล้ว” สามคำนี้ลอยออกมาจากหัวของซูจื่ออวี๋ ตอนนี้เหมือนตกอยู่ในสถานการณ์หนีเสือปะจระเข้ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก