ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 604

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยและปฏิเสธออกมา “เปล่า ข้าแค่ไม่คิดว่าจำเป็นต้องพูด และมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”

จวินมู่เหนียนจับมือเล็ก ๆ ของซูจื่ออวี๋และบีบมันเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “อะไรคือสิ่งสำคัญสำหรับเจ้า? องค์หญิงสิบเอ็ด? หรืออำพันสน?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนส่ายหัวแล้วพูดว่า “แต่สำหรับข้า เจ้าเป็นประเด็นสำคัญ”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นถี่รัว นางก็รีบชักมือออกและรู้สึกทำตัวไม่ถูกและนางต้องการหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับจวินมู่เหนียนโดยไม่รู้ตัว แต่จวินมู่เหนียนกลับจับนางไว้อย่างดื้อรั้นและไม่ยอมให้นางออกไป

จวินมู่เหนียนกอดซูจื่ออวี๋และถอนหายใจ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่ฉู่อวิ๋นหยางหยิบป้ายหยกขึ้นมาในวันนี้มันส่งผลต่อเจ้ามากแค่ไหน?”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกประหลาดใจ “ฝ่าบาทไม่ซักไซ้ไตร่ถามหรือ?”

จวินมู่เหนียนพูดอย่างจนใจ “เสด็จพ่อไม่ได้สืบสวน แต่ท่านพ่อไม่ใช่คนโง่ เขาไม่ได้ไล่ตามเพราะปกป้องเจ้า แต่ในขณะที่ปกป้องเจ้า ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ตำหนิเจ้า เจ้าแสดงได้ดีในงานเลี้ยงเมื่อวาน ข้าเกรงว่าเจ้าจะถูกป้ายหยกนี้ทำลายจนสิ้น ในฐานะลูกสะใภ้ของราชวงศ์แต่ไปสุมหัวกับผู้ชายเพียงลำพัง ข้าคิดว่า เสนาบดีซูพ่อของเจ้าต้องการที่จะกลับมา ข้าเกรงว่าเขาจะต้องรอถึงสิ้นปี”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นนี่ไม่ใช่โชคดีบนความโชคร้ายของข้าหรือ?"

จวินมู่เหนียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาเอื้อมมือไปเคาะหน้าผากของซูจื่ออวี๋แล้วพูดว่า “นิสัยยากเกินคาดเดาของเจ้าได้มาจากใคร? คุณหนูคนอื่น ๆ ประพฤติตนดีตามขนบและระมัดระวัง แต่เจ้ากล้าหาญมาก”

ซูจื่ออวี๋กลอกตาแล้วพูดว่า “หากท่านอ๋องคิดว่าคุณหนูบ้านอื่นดี งั้นก็ไปหาคนดีสิ!”

จวินมู่เหนียนโอบเอวของซูจื่ออวี๋ไว้แน่นและจูบนางบนใบหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว จากนั้นเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าชอบที่จะแตกต่าง และข้าชอบความท้าทาย!”

ซูจื่ออวี๋อุทานโดยไม่รู้ตัว นางรีบเอามือปิดหน้า มองจวินมู่เหนียนด้วยสายตาที่กล่าวหา

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัย “ถ้อยคำหวาน ๆ ที่ไหน?” สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง เขาคิดว่าทั้งชีวิตของเขายังไม่เคยบอกความจริงเท่ากับในวันนี้เลย

ซูจื่ออวี๋เม้มริมฝีปากและไม่ได้ตอบ แต่นางรู้อยู่ในใจว่าจวินมู่เหนียนไม่เก่งเรื่อง “คำหวาน”

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่ตอบ แต่สีหน้าดูดีขึ้นมากแล้ว เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “สัญญากับข้าว่าเจ้าจะไม่ลงมือด้วยตัวเองอีกได้หรือไม่? เจ้าต้องเชื่อใจข้า แม้ว่าฉู่อวิ๋นหยางและน้องสิบเอ็ดจะต้องแต่งงานจริง ๆ ข้าจะไม่ยอมให้แต่ง ชาตินี้เขาก็จะไม่มีวันแต่งงานสำเร็จ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าและถามว่า “เช่นนั้นต่อไปท่านอ๋องจะจัดการเรื่ององค์หญิงสิบเอ็ดอย่างไร?”

หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “น้องสิบเอ็ดอายุยังไม่ครบสิบห้าปี ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะสมที่จะหมั้นหมาย นอกจากนี้คนที่แต่งงานกับองค์หญิงไม่สามารถเข้ารับราชการได้ การหาครอบครัวที่ดีก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “พูดไปพูดมาแล้ว ท่านอ๋องยังไม่มีวิธีอีกหรือ?”