ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 617

นักเรียก ก ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้า

“หากจะพูดเช่นนี้....ก็ได้เช่นกัน ตอนที่ข้าเข้าไป อาจารย์เคอกับอาจารย์ลู่ได้ตายไปแล้ว ข้าไม่ได้เห็นตอนพวกเขาถูกฆ่า แต่ว่าภายในห้องมีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้น ในมือเขายังถือมีดอยู่ นี่ยังไม่ชัดเจนมากพออีกหรือ?”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเสียงเบา

“เพราะว่าชัดเจนมากเกินไป ดังนั้นจึงน่าสงสัยมิใช่หรือ? หากหันหรูเฟิงเป็นคนร้ายจริง เช่นนั้นเมื่อสังหารผู้อื่นแล้วเหตุใดยังต้องอยู่ในที่เกิดเหตุต่อ? รอให้เจ้าไปจับหรือ?”

นักเรียน ก ครุ่นคิดแล้วเอ่ยปาก

“บางที...บางทีข้าอาจจะปรากฏตัวกะทันหันเกินไป เขาอาจจะหนีไม่ทัน?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“ก็อาจเป็นไปได้ แต่ว่าเขาฆ่าคนไปตั้งสองคนแล้ว เหตุใดจึงไม่ฆ่าเจ้าปิดปากไปด้วย ยังเปิดโอกาสให้เจ้าออกไปร้องเรียกคนมาช่วยอีก?”

นักเรียน ก เอ่ยปาก

“อาจจะเพราะข้าวิ่งหนีเร็วก็เป็นได้”

จวินมู่เยว่หัวเราะพรืด

“วิ่งหนีเร็วหรือ? เจ้าเป็นนักเรียนที่ร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง เจ้าวิ่งเร็วกว่าหันหรูเฟิงที่อยู่ในยุทธภพหรือ? ถ้าอย่างไรตอนนี้ลองวิ่งแข่งกันดูสักทีดีหรือไม่?”

จวินมู่เยว่พูดถูก หันหรูเฟิงเป็นคนมีวรยุทธ์ ซ้ำยังมีวรยทุธ์สูงส่งอีกด้วย

หากหันหรูเฟิงคิดจะฆ่าคนปิดปากจริงๆ นักเรียกคนนี้คงไม่มีโอกาสหนีรอดไปได้

พอได้ซักไซ้ไล่เลียงไปเรื่อยๆ ยิ่งมีข้อสงสัยผุดขึ้นอีกไม่น้อย จ้าวจ่างซิ่งแห่งสำนักจิงจ้าว แม้จะไม่ได้เก่งกาจ แต่ไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมได้ยินว่าคดีนี้มีปัญหามากมาย แต่ว่า...

จ้าวจ่างซิ่งเอ่ยปาก

“หันหรูเฟิงยอมรับเองว่าฆ่าคน ต่อให้ไม่ตั้งใจฆ่าก็ถือว่าพลั้งมือฆ่าผู้อื่น”

หัวข้อการสนทนากลับไปที่หันหรูเฟิงอีกครั้ง ซูจื่ออวี๋หันมองหันหรูเฟิงที่หน้าซีด แล้วเอ่ยถาม

“เจ้าลองเล่าต้นสายปลายเหตุอย่างละเอียดให้ข้าฟังสิ”

หันหรูเฟิงขมวดคิ้ว เงยหน้ามองจ้าวจ่างซิ่ง แล้วหันมองพยานกับเจ้าหน้าที่ที่อยู่รอบด้าน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจ

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วหันมองจ้าวจ่างซิ่ง

“ใต้เท้าจ้าว ข้าขอพูดคุยกับคุณชายหันเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?”

หลังจากซูจื่ออวี๋กับจวินมู่เยว่ออกจากสำนักจิงจ้าว จวินมู่เยว่รีบถามซูจื่ออวี๋อย่างทนไม่ไหว

“อาซ้อน้อย เหตุใดเมื่อครู่จึงไม่พูดให้ชัดเจนไปเลย? จ้าวจ่างซิ่งเป็นคนไร้ความสามารถ ไม่กล้าทำอะไรพวกเราหรอก”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม

“เจ้าเคยคิดหรือไม่ จ้าวจ่างซิ่งเป็นขุนนางไม่เอาไหน แต่ทำไมถึงได้ใส่ใจคดีนี้นัก หนำซ้ำยังจัดการอย่างรวดเร็ว จนแทบอยากจะตัดสินให้เสร็จสิ้นในทันที?”

จวินมู่เยว่ครุ่นคิด จากนั้นสีหน้าตระหนก

“ความหมายของอาซ้อน้อยคือ เบื้องหลังจ้าวจ่างซิ่งมีคนข่มขู่เหรือ? ใครกัน? พี่รอง?หรือว่าพี่สี่?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า

“ไม่ใช่เบื้องหลัง แต่เป็นตรงหน้า”

จวินมู่เยว่กระพริบตา ทวนถามอย่างไม่เข้าใจ

“ตรงหน้าหรือ? ใครกันที่อยู่ตรงหน้า?”