ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 625

หนานหยวนหรัวตัวแข็งทื่อ พร้อมกับรีบดิ้นรน

“พี่อวิ๋นหยาง ท่านกำลังทำอะไร รีบปล่อยข้านะ”

ฉู่อวิ๋นหยางสังเกตว่า แม้หนานหยวนหรัวจะต่อต้าน แต่เสียงของนางเบามาก เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้คนข้างนอกได้ยิน อีกอย่างพละกำลังที่นางดิ้นรน เรียกได้ว่าแทบไม่มีผล

ฉู่อวิ๋นหยางจึงจับให้นางหันหลังมาเผชิญหน้ากัน แล้วกอดนางเอาไว้ เขาเอ่ยขึ้นอย่างสงสาร

“เหตุใดเสด็จพ่อกับเสด็จพี่ของเจ้า ไม่มาสานไมตรีกับเป๋ยฉู่ ตอนที่หนานเจียงประสบภัย ข้าเขียนจดหมายไปถึงพี่เจ้าสิบกว่าฉบับ บอกเขาว่าเป๋ยฉู่สามารถให้ยืนเสบียงได้ แต่เหตุใดพวกเจ้าจึงเลือกที่จะร่วมมือกับตงโจว? หรัวเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงต้องลำบากทำร้ายตัวเองเช่นนี้”

น้ำตาของหนานหยวนหรัวไหลออกมาทันที นางอิงแอบไปกับอ้อมกอดของฉู่อวิ๋นหยางทั้งตัว พร้อมสะอึกสะอื้น

“ตอนนั้นหนานเจียงกับซีหลิงบาดหมางกัน เป๋ยฉู่กำลังรบกับตงโจว หากส่งเสบียงจากเป๋ยฉู่มาที่หนานเจียง ระหว่างทางจำต้องผ่านซีหลิงหรือไม่ก็ตงโจว เสด็จพ่อเกรงว่าเสบียงจะผ่านไปไม่ได้ ดังนั้นจึงแสดงไมตรีต่อตงโจว ทุกอย่างทำเพื่อประชาชน ข้า...ข้าไม่กล้าโกรธเคือง”

ฉู่อวิ๋นหยางแสร้งทำโมโหบอกว่า

“แต่ในเมื่อจวินมู่หลานได้ตัวเจ้าไปแล้ว เขาก็ควรจะทะนุถนอมเจ้าให้ดี เหตุใดจึงเอาไปรวมกับพวกสามัญชนชั้นต่ำพวกนั้น หากปล่อยให้ลูกพระชายารองคลอดออกมาก่อน ภายหน้าชีวิตของเจ้าต้องลำบากแน่”

หนานหยวนหรัวหันมองฉู่อวิ๋นหยาง พร้อมเอ่ยปาก

“พี่อวิ๋นหยาง ท่านช่วยข้าดีหรือไม่ ช่วยข้าด้วยเถอะนะ เป๋ยฉู่กับสำนักเย่าหวางมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอด สำนักเย่าหวางมีวิธีรักษาโรคนกเขาไม่ขันของจวินมู่หลานใช่หรือไม่?”

ฉู่อวิ๋นหยางส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจ

“หรัวเอ๋อร์โง่ โรคนกเขาไม่ขันรักษาให้หายได้ แต่ใจคนเปลี่ยนได้หรือ? เขาไม่รักเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไรก็ไม่ได้หัวใจของเขาหรอก”

หนานหยวนหรัวหันมองฉู่อวิ๋นหยาง พร้อมเอ่ยอย่างประหม่า

“เช่นนั้นข้า...ข้าควรทำอย่างไรดี? ข้า...ข้าต้องทำอย่างไรถึงจะได้หัวใจของเขา?”

ฉู่อวิ๋นหยางเชยคางของนางขึ้น พร้อมทั้งเอ่ยอย่างนุ่มลึก

หนานหยวนหรัวเม้มปาก แล้วอิงแอบในอกฉู่อวิ๋นหยางและไม่ได้โต้แย้งคำพูดของเขา

ฉู่อวิ๋นหยางยิ้ม เขามั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาก เขาแกะสายรัดเอวของนางออก มือใหญ่ล้วงเข้าไปในคอเสื้อของนาง พร้อมกับใช้มือบีบเค้นส่วนที่อ่อนนุ่มของนาง

ความรู้สึกชาวาบที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้ในใจหนานหยวนหรัวสั่นสะท้าน นางรีบจับมือของเขาเอาไว้

“ไม่ได้ ที่นี่ไม่ได้ เดี๋ยว...เดี๋ยวมีคนได้ยิน”

ฉู่อวิ๋นหยางย่อมรู้ว่าไม่ได้ แต่เขาจำเป็นต้องสร้างความอยากให้กับหนานหยวนหรัวเสียก่อน

นิ้วเรียวยาวของเขาจับไปที่จุดอ่อนไหวของนาง ทำให้นางเผลอครางออกมาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของนางเกิดความกระหายที่มีต่อฉู่อวิ๋นหยาง ทำให้นางอยากจะต่อต้านแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้

ฉู่อวิ๋นหยางก้มลงพรมจูบลำคอของนาง

“วันนี้สายมากแล้ว ข้าต้องกลับไปก่อน พรุ่งนี้ตอนเที่ยง เจ้าไปหาข้าที่โรงเตี๊ยมตงไหล ข้ายังมีเรื่องต้องพูดกับเจ้า