ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 646

เมื่อเห็นสายตาเย้ยหยัน อยากรู้อยากเห็น รังเกียจ และดูถูกของทุกคนที่มองมา ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปฏิเสธออกมา “ท่านอ๋อง ไม่...ไม่ต้อง”

จวินมู่เหนียนกระชากอย่างแรงจนซูจื่ออวี๋สะดุดและถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของจวินมู่เหนียนในทันที

จวินมู่เหนียนกอดนางแน่น และพูดซักถามด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ก็ดี ข้ารับปรนนิบัติเจ้าเมื่อคืนนี้ วันนี้ถึงตาเจ้าที่จะปรนนิบัติข้าแล้ว”

ซูจื่ออวี๋หายใจสะดุดและเบิกตามองจวินมู่เหนียนอย่างตะลึงงัน และจวินมู่เหนียนไม่ให้โอกาสนางอธิบายต่อ เขาโบกมือให้เทียนชิงผลักรถเข็นของเขาเข้าไปในกระโจมเพื่อปิดกั้นสายตาของทุกคนที่อยู่ด้านนอก

อานเป่ยเยว่โกรธมาก แม้ว่าจวินมู่เหนียนจะไม่ปฏิเสธนาง แต่จวินมู่เหนียนก็ไม่ได้สนใจนางเลย! นี่มันน่าเสียใจมากกว่าการถูกปฏิเสธเสียอีก

อานเป่ยเยว่ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ นางเดินไปที่กระโจมพร้อมกับตะโกน “พี่หลานซี พี่หลานซี…”

เทียนชิงเหยียดแขนของเขาออกไปด้านหน้าอานเป่ยเยว่เพื่อขวางนางไว้และพูดว่า “องค์หญิงเป่ยเยว่ โปรดหยุด”

อานเป่ยเยว่เต็มไปด้วยโทสะ นางยกมือขึ้นเพื่อตีเขา “เจ้าทาสสุนัข เจ้ากล้าหยุดข้าได้อย่างนั่นหรือ?!”

ในขณะที่ฝ่ามือกำลังจะถึงตัว มือของอานเป่ยเยว่ก็ถูกคว้าไว้

อานเป่ยซานตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เยว่เอ๋อร์! พอได้แล้ว! ดูสิว่ามีคนมากมายแค่ไหนกำลังมองเจ้า เจ้ายังทำขายหน้าไม่พอหรือ?”

อานเป่ยเยว่ชะงักไปเล็กน้อย นางมองไปรอบ ๆ และตระหนักได้ว่าทุกคนหยุดทำทุกอย่างและกำลังมองดูนาง

อานเป่ยเยว่เบ้ปากของนาง และทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความน้อยใจอยู่ภายในใจ นางกลั้นน้ำตาและพูดว่า “พี่หลานซีไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พี่หลานซีเคยรักเยว่เอ๋อร์มาก”

แม้ว่าแต่ก่อนจวินมู่เหนียนจะเย็นชาและห่างเหิน แต่เขาไม่เคยปฏิเสธนาง ถ้านางต้องการของติดตัวของจวินมู่เหนียน จวินมู่เหนียนก็จะเอามันให้นาง

หากนางต้องการอยู่ที่จวนของฉินอ๋อง จวินมู่เหนียนก็จะให้นางไปที่นั่น

เสวี่ยเฉิงอันส่ายหัวแล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อย องค์ชายเป็นโรคหอบหืด เป็นสิ่งที่ติดเขามาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ข้าไม่สามารถทำอะไรได้"

อานเป่ยซานโบกมือเพื่อบอกว่าเขาไม่สนใจ เขาคุ้นเคยกับอาการเจ็บป่วยของเขามานานแล้ว

อานเป่ยซานมองอย่างกังวลไปยังทิศทางที่อานเป่ยเยว่วิ่งไป ในขณะนี้จวินมู่หลานได้เดินเข้ามาและพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย ฮวายหรงตามไปแล้ว”

อานเป่ยซานถอนหายใจด้วยความลำบากใจ “ตามใจนางจนนางนิสัยเสีย”

จวินมู่หลานยิ้มเยาะและพูดว่า “น้องสาวของเจ้า ต้องสั่งสอนให้ดี เสด็จพ่อได้เสนอให้นางอภิเษกเจ้าสิบแล้ว ดังนั้นนางควรเรียนรู้ที่จะสงบใจ เดี๋ยวก็ไปที่สำนักฝูอี่เพื่อหลีกเลี่ยงการแต่งงาน เดี๋ยวก็กวนเจ้าเจ็ดให้ออกมาล่าสัตว์ บางเรื่อง พูดดี ๆ แต่ไม่เชื่อฟัง”

อานเป่ยซานตัวสั่นและรีบพูด “สิ่งที่ท่านอ๋องรองสอนข้า ข้าจะนำไปสอนนางอย่างแน่นอน”