ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 647

จนกระทั่งผู้คนที่รวมตัวกันแยกย้ายกันออกไป ซูจื่ออวี๋ยังคงไม่สามารถหลุดออกจากอ้อมแขนของจวินมู่เหนียนได้

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนผู้มีใบหน้าลึกล้ำราวกับน้ำอย่างจนใจ และถามอย่างสงสัย “ทำไมท่านอ๋องอึดอัดใจอันใด?”

จวินมู่เหนียนไม่ตอบและถามกลับ “เจ้าไม่กลัวที่ข้าจะถูกแย่งชิงไปสักนิดเลยหรือ?” หญิงผู้สมควรตายผู้นี้ ไม่มีความอยากเป็นเจ้าของของเขาเลยหรือ? ทุกครั้งที่นางพบกับการยั่วยุของอานเป่ยเยว่ นางก็ไม่เคยสนใจราวกับไม่สนใจเขาเลย

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง นางอาจจะเข้าใจสิ่งที่จวินมู่เหนียนกำลังคิดอยู่ นางยิ้มอย่างจนใจพูดว่า “แล้วท่านอ๋องจะถูกคนอื่นแย่งชิงไปหรือ?”

จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากและพูดขึ้นหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ไม่” เขาไม่ชอบอานเป่ยเยว่ เขาถูกนางแย่งชิงไปได้อย่างไร นอกจากนี้อานเป่ยเยว่ยังวางยาเขา เรื่องนั้นเขายังไม่ได้คิดบัญชี ที่เขาไม่ได้ลงมือกับจวนอานชินอ๋อง ทั้งหมดนี้ก็เพราะเห็นแก่ฮ่องเต้เจาเหวิน

เมื่อซูจื่ออวี๋ได้ยินคำตอบนี้ นางก็เลิกคิ้วแล้วยิ้ม “ในเมื่อคำตอบคือไม่ แล้วทำไมข้าต้องกลัวด้วย”

จวินมู่เหนียนพูดไม่ออกและพบว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลย แต่เขาก็ยังไม่ชอบท่าทางที่ไม่แยแสของซูจื่ออวี๋ที่มีต่อเขาอยู่ดี

จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “เพียงเพราะข้าจะไม่ถูกนางแย่งไป มันไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่ถูกคนอื่นแย่งไป ในเมื่อข้าเป็นสามีของเจ้า เจ้าควรจับตาดูและคว้าไว้ให้แน่น ไม่ให้ใครมายุ่งเกี่ยว เช่นเดียวกับที่ข้าปฏิบัติต่อเจ้า ใครก็ตามที่กล้าต้องการเจ้า รอดูเลยว่าข้าจะถลกหนังเขาหรือไม่”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกขบขันกับความดุร้ายที่จวินมู่เหนียนแสร้งทำ นางพูดว่า “เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว ทำไมจะไม่ได้ล่ะ คราหน้าหากอานเป่ยเยว่มายั่วยวนท่านอีก ข้าจะยืนเท้าเอวอยู่ต่อหน้านาง แล้วก็ชี้นิ้วไปที่จมูกของนางและด่านางว่า 'นังสารเลว ถ้าเจ้ายังกล้าแย่งท่านอ๋องของข้าอีก ระวังข้าจะถลกหนังเจ้า!' แบบนี้ท่านอ๋องพอใจหรือไม่?”

การหยอกล้อในน้ำเสียงของซูจื่ออวี๋ทำให้จวินมู่เหนียนถอนหายใจอย่างหมดปัญญา การพูดคุยเรื่องจริงจังกับสตรีนางนี้เหมือนเป็นแค่การสีซอให้ควายฟัง

แทนที่จะใช้คำพูดโน้มน้าวให้นางปกป้องสิทธิของนาง เขาควรใช้การกระทำเพื่อให้นางเข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้านางไม่ปกป้องสิทธิของนาง

ซูจื่ออวี๋ยังคงหัวเราะกับความอ่อนต่อโลกของจวินมู่เหนียน แต่ทันใดนั้น นางก็ไม่ทันระวังและถูกจวินมู่เหนียนทันที

“อื้อ!” เสียงอื้ออึงหลุดออกมาจากปากของซูจื่ออวี๋ ผ่านกระโจมไปเข้าหูของคนข้างนอก

เสวี่ยเฉิงอันขมวดคิ้วและพูดว่า “องค์รัชทายาทเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่เคยมีเจตนาใดต่อชายาฉินอ๋อง ที่ก่อนนี้ข้าพยายามหยุดองค์รัชทายาท เพราะข้าไม่ต้องการให้ฝ่าบาทขี่ช้างจับตั๊กแตน”

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะหึออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

……

เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวในกระโจมตรงนั้นยังไม่ลดลง จวินมู่เหนียนผู้ชั่วร้ายกดซูจื่ออวี๋ไว้ใต้ร่างเขาและกระซิบถามข้างหูนาง “หลังจากนี้เจ้าจะปกป้องสิทธิของเจ้าในฐานะชายาฉินอ๋องหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋หน้าแดงและกัดริมฝีปากก่อนจะพูดว่า “ไม่”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วและสอดมือใหญ่ของเขาเข้าไปในเสื้อของนาง อุณหภูมิฝ่ามือที่ร้อนทำให้ซูจื่ออวี๋สะดุ้ง