ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 648

มือใหญ่ที่ร้อนแรงกดไปตามชายโครงของซูจื่ออวี๋ขึ้นไปเล็กน้อย เขารู้จุดอ่อนของซูจื่ออวี๋และความนุ่มนวลที่จวินมู่เหนียนคิดถึงทั้งวันทั้งคืน

ซูจื่ออวี๋ตกใจมากจนรีบเอามือยันไหล่ของจวินมู่เหนียนและพูดอย่างร้อนรน “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง อย่าขยับ อย่าขยับ”

……

ผู้คนที่อยู่นอกกระโจมที่เริ่มทำกิจกรรมของตัวเองอยู่ จู่ ๆ ก็ตัวแข็งขึ้นมาพร้อมกัน

ทุกคนคิดว่า ฝ่าบาทฉินอ๋องขยับเขยื้อนไม่ถนัดไม่ใช่หรือ? ทำไมมันฟังดู...เหมือนสุดยอดมาก?

ซูจื่อเยียนกลอกตาแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท ฉินอ๋องมีร่างกายที่ไม่ดีนัก เขาจะทนต่อตัณหาของซูจื่ออวี๋ได้อย่างไร ไร้ยางอายจริง ๆ”

หนานหยวนหรัวเยาะเย้ยและพูดว่า “สตรีจากตระกูลซูล้วนมีความสามารถ สามารถแม้แต่ยั่วยวนคนง่อยให้ป่าเถื่อนราวกับสัตว์ป่า”

ซูจื่อเยียนพูดด้วยความไม่พอใจ “หยุดชี้ต้นหม่อนด่าต้นไหวได้แล้ว การมึนเมาในตัณหาของซูจื่ออวี๋เกี่ยวอะไรกับข้า? นังสารเลวที่เกิดจากอนุทำสิ่งที่น่ารังเกียจได้โดยธรรมชาติอยู่แล้ว”

หนานหยวนหลัวกลอกตาและเยาะเย้ย “ไม่จำเป็นต้องพูดรุนแรงขนาดนั้น ขาเสีย ๆ ทั้งสองข้างของฝ่าบาทฉิน ไม่ใช่ประเด็น ที่ที่ใช้ได้ยังคงใช้ได้”

หลังจากที่หนานหยวนหรัวพูดจบ นางก็ชำเลืองตามองไปที่จวินมู่หลาน

จวินมู่หลานขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคิดว่าสายตาของหนานหยวนหรัวดูเหมือนจะมีความหมายบางอย่าง

จวินมู่หลานคิดอย่างถี่ถ้วน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ไปที่ห้องของหนานหยวนหรัวมานานแล้ว เป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าเขาไร้สมรรถภาพ?

นั่นมันไม่ได้การ!

จวินมู่หลานกังวลและตัดสินใจขอยาเม็ดเล็ก ๆ พวกนั้นจากจวินมู่ฉง เขาต้องไม่ปล่อยให้สตรีของเขาคิดว่าเขาใช้การไม่ได้

……

เห็นได้ชัดว่าจวินมู่เหนียนที่อยู่ในกระโจมกำลังสนุกกับการ “กลั่นแกล้ง” ซูจื่ออวี๋ เขามองดูดวงตาที่ทั้งอายทั้งโกรธของนาง ใบหน้าที่สวยงามของนางสีแดงก่ำขึ้นมา จวินมู่เหนียนคิดว่าไม่มีอะไรทำให้มีความสุขไปกว่านี้

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยอย่างตกตะลึงและระแวดระวัง นางไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร จวินมู่เหนียนลุกขึ้นนั่ง แขนยาวดันร่างซูจื่ออวี๋ให้นอนคว่ำบนเตียง

ในตอนที่ซูจื่ออวี๋กำลังจะขัดขืน จวินมู่เหนียนยื่นมือออกมาจับไหล่ของนางโดยมีสี่นิ้วอยู่ข้างหน้าและนิ้วหัวแม่มืออยู่ข้างหลัง เขาเริ่มนวดกดจุดที่ไหล่และคอของซูจื่ออวี๋

เสียงร้องโหยหวนของซูจื่ออวี๋กลายเป็นเสียงร้องที่ทรงเสน่ห์ “อ่า...สบายมาก!”

……

ทุกคนที่อยู่นอกกระโจม “!!!”

เทียนชิงและเซวียนชางมองหน้ากัน พวกเขาทั้งสองรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จวินมู่เหนียนจะทำเรื่องแบบนั้นในเวลานี้ แต่ท่านอ๋องโน้มน้าวให้พระชายาพูดเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร

พวกเขาสองคนอยากรู้อยากเห็นแต่พวกเขาก็ไม่กล้าสอดรู้สอดเห็นแม้แต่น้อย เสียงของซูจื่ออวี๋มีออดอ้อนมากเกินไป มันทำให้ใจของคนสั่นไหว