ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 650

จวินมู่ฉงมองไปที่ร่างอันเพรียวบางของอานเป่ยเยว่ เขาคิดกับตัวเองว่า “ไม่ได้หัวใจ ได้ร่างกายมาก็ยังดี ไม่รักมาก่อน งั้นนานไปเดี๋ยวก็รัก!”

จวินมู่ฉงก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “น้องเยว่เอ๋อร์ เป็นอะไรไป? ยังโกรธอยู่หรือ?”

อานเป่ยเยว่เหลือบมองที่จวินมู่ฉงและหันกลับมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนางก่อนจะพูดว่า “ใครเป็นน้องสาวของเจ้า? อย่ามายุ่งกับข้า”

จวินมู่ฉงยกยิ้มมุมปากและหัวเราะเบา ๆ “โอ้ มันไม่ยุติธรรมเลยที่เจ้าทำแบบนี้ ไม่ใช่ข้าที่ทำให้เจ้าขุ่นเคือง แต่เป็นเจ้าเจ็ดที่ไม่รู้ดีชั่วผู้นั้นต่างหาก”

อานเป่ยเยว่ตวาด “ถ้าข้าไม่ยุติธรรมแล้วมันอย่างไร? เจ้าจะรังแกข้าด้วยหรือ?”

จวินมู่ฉงเอื้อมมือไปลูบผมของอานเป่ยเยว่และพูดเสียงนุ่มว่า “พี่ฮวายหรงจะรังแกเจ้าได้อย่างไร? ข้าเพียงแค่จะช่วยเจ้าเท่านั้น เจ้าเกลียดซูจื่ออวี๋มิใช่หรือ? ข้ามีวิธีที่ทำให้จ้าฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว สนใจหรือไม่?”

เดิมทีอานเป่ยเยว่ต้องการหลีกเลี่ยงจากการใกล้ชิดของจวินมู่ฉง แต่เมื่อนางได้ยินว่าจวินมู่ฉงต้องการช่วยนางจัดการกับซูจื่ออวี๋ นางก็สนใจขึ้นมาทันทีและถามอย่างรีบร้อน “เจ้ามีวิธีอันใด?”

จวินมู่ฉงชักมือกลับและใช้ทั้งสองมือไพล่หลังเอาไว้ เขาเลิกคิ้วและถามว่า “เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไรนะ?”

อานเป่ยเยว่เข้าใจจึงรีบพูดว่า “พี่ฮวายหรง พี่ฮวายหรง รีบบอกข้าว่าพี่จะช่วยข้าอย่างไร บอกข้าเร็ว บอกข้าสิ!”

จวินมู่ฉงยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตาของเขา

จวินมู่ฉงมองไปรอบ ๆ และพบที่ที่สะอาดให้นั่ง อานเป่ยเยว่เห็นแบบนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งอดทนข้างกายเขา

จวินมู่ฉงเยาะเย้ยอยู่ในใจ อานเป่ยเยว่คิดว่าเป็นโชคดีของนางที่อานชินอ๋องมีคุณงามความดี แต่นางไม่รู้การมีคุณูปการมากมายนั้นเป็นดั่งดาบสองคม เป็นความโชคดีที่มีความโชคร้ายอยู่ด้วยกัน

จวินมู่ฉงยิ้มและพูดว่า “เยว่เอ๋อร์พูดถูก ด้วยความสามารถของอานชินอ๋องนั้น เจ้าจะได้สิ่งที่เจ้าต้องการอย่างแน่นอน”

อานเป่ยเยว่เบะปากและพูดว่า “แต่ท่านพ่อไม่เคยยอมช่วยข้าสักครั้ง เขาเอาแต่ให้ข้ารอรอรอ ทนทนทน รอก็รอได้ แต่จะทนได้อย่างไร ซูจื่ออวี๋นังแพศยานั่น ข้าอยากจะบดขยี้นางให้แหลกจนเป็นผุยผง”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้นี้ อานเป่ยเยว่ก็จับมือของจวินมู่ฉงด้วยมือทั้งสองข้างของนางและถามอย่างร้อนใจ “พี่ฮวายหรง พี่เองบอกไม่ใช่หรือว่าช่วยข้าได้ พี่รีบบอกมาสิว่าจะช่วยข้าอย่างไร พูดมาเร็ว ๆ สิ!”

จวินมู่ฉงมองลงไปที่มือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างที่กุมมือใหญ่ของเขาไว้ เขาควรจะมีความสุขแต่หัวใจของเขากลับเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ เขายกยิ้มมุมปากและหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “พี่ฮวายหรงต้องช่วยเยว่เอ๋อร์อยู่แล้ว แต่เยว่เอ๋อร์ มีอะไรมาแลกเปลี่ยนหรือไม่?”