ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 654

เมื่อซูจื่ออวี๋ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อวานจวินมู่เหนียนนวดให้นางสบายจนนางหลับไปโดยไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยซ้ำ

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นนั่งมองดูเสื้อผ้าของตัวเอง นางพบว่าเสื้อตัวนอกของนางถูกถอดออก และเสื้อตัวในเท่านั้นที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมายาว ๆ

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวในกระโจม จวินมู่เหนียนก็เปิดประตูและให้เทียนชิงดันรถเข็นเขาเข้าไป

มีฉากกั้นระหว่างเตียงกับด้านนอก ดังนั้นจวินมู่เหนียนจึงไม่กังวลว่าเทียนชิงจะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น และเทียนชิงเองก็รู้ความ หลังจากผลักจวินมู่เหนียนเข้าไปแล้ว เขาจึงหันหลังออกไปเฝ้าหน้าประตู

จวินมู่เหนียนลุกขึ้นยืนเดินไปอ้อมมาพร้อมกับชามโจ๊กไก่ฉีกและหยุดตรงหน้าซูจื่ออวี๋แล้วพูดเสียงนุ่มว่า “เจ้าหิวหรือไม่? เมื่อคืนเจ้าไม่ได้กินอะไรเลย”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างเขินอาย “ข้า...ทำไมข้าถึงหลับลึกขนาดนี้”

จวินมู่เหนียนพูดว่า “คงจะเพราะเหนื่อยเกินไปจากรถม้าที่โคลงเคลง”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า จวินมู่เหนียนพูดถูก รถม้าโบราณคันนี้โคลงเคลงเพราะมีล้อเป็นไม้ แม้ว่ารถม้าจะถูกปูด้วยเบาะหนา ๆ แต่ก็ยังทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในของพวกเขาถูกขยับตำแหน่ง

ซูจื่ออวี๋คิดว่านางต้องใช้สติปัญญาของนางเพื่อช่วยดัดแปลงรถม้าในจวนฉินอ๋อง

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋ใจลอย จึงถามด้วยความสงสัยว่า “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกลับมามีสติ นางพูดว่า “ข้าตื่นสายหรือไม่ และกำลังจะออกเดินทางหรือเปล่า? ทุกคนรออยู่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนตักโจ๊กไก่ฉีกหนึ่งคำแล้วยื่นให้ซูจื่ออวี๋ก่อนจะพูดว่า “สนใจคนอื่นไปทำไม กินเสียก่อน”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างจนใจ นางเอื้อมมือไปหยิบชามจากจวินมู่เหนียนวางมันไว้ข้างตัวและพูดว่า “ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นท่านอ๋องไม่ต้องป้อน ข้าจะล้างตัวก่อนแล้วค่อยกิน”

อานเป่ยซานพยักหน้าและพูดว่า “ลุกขึ้นเถิด อ๋องสี่บอกว่า เราจะต้องไปถึงท่าเรือเฟิงหลิงก่อนมืด เราไม่สามารถล่าช้าได้อีก”

เมื่อพูดถึงจวินมู่ฉง อานเป่ยเยว่ก็กอดตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว ความรังเกียจที่มีต่อจวินมู่ฉงและตัวนางเองเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของนาง

นางเกลียดจวินมู่ฉงที่หยาบคายต่อนาง และนางยังเกลียดที่นางอาจมีอารมณ์อ่อนไหวมากภายใต้การควบคุมของจวินมู่ฉง

อานเป่ยเยว่ขมวดคิ้วและถามว่า “พี่ใหญ่ พี่หลานซีมีความเคลื่อนไหวใดบ้างหรือไม่?”

อานเป่ยซานมองอานเป่ยเยว่อย่างงุนงงและถามด้วยความสงสัย “มีความเคลื่อนไหวอันใด?”

เมื่อเห็นสีหน้าของอานเป่ยซาน อานเป่ยเยว่ก็รู้ว่าจวินมู่ฉงยังไม่ได้ลงมือกระทำอันใด นางแทบจะรอไม่ไหวอีกต่อไป!

อานเป่ยเยว่ส่ายหัว นางพูดปัดขอไปทีกับอานเป่ยซาน จากนั้นจึงแต่งตัวและเดินออกจากกระโจมไปยังรถม้าของจวินมู่ฉง