ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 664

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แล้วบังคับให้ตัวเองกลืนบัวลอยสีแดงในปากลงคอ ต่อมาหันมองท่านอ๋องแปด พร้อมถามเสียงต่ำ “ท่านอ๋องแปด เห็นเทียนชิงหรือไม่?”

จวินมู่เยว่ชะงักไป ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆซูจื่ออวี๋จึงถามถึงเทียนชิง เขาจึงส่ายหน้า

“ท่านพูดเช่นนี้กลับเป็นการเตือนข้า หลังจากพี่เจ็ดสั่งให้เขากลับไปเอาเสื้อคลุมก็ไม่เห็นเขาอีกเลย”

ในใจซูจื่ออวี๋ชาวาบ รีบลุกขึ้น

“ข้ากินอิ่มแล้ว เชิญทุกท่านตามสบาย”

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋จากไป อานเป่ยเยว่กลอกตาแล้วพูดเสียงเย็น

“ไม่มีมารยาท”

ซูจื่ออวี๋ไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับอานเป่ยเยว่ เทียนชิงน่าจะเกิดเรื่องแล้ว

จวินมู่เยว่เห็นสีหน้าซูจื่ออวี๋ไม่ดีนัก จึงรีบลุกขึ้นขอตัว แล้วคุ้มกันซูจื่ออวี๋ขึ้นไปที่ห้องพักแขกด้านบน

จวินมู่ฉงเห็นซูจื่ออวี๋เดินขึ้นไปห้องพักแขก จึงไม่ใส่ใจนัก เพียงแต่สายตาของเขาเหลือบมองเรือนด้านหลังแวบหนึ่ง

หลังจากซูจื่ออวี๋เดินเข้าไปในห้องพักแขก เดิมทีจวินมู่เยว่เตรียมจะเอ่ยลา แต่กลับถูกนางดึงเข้าไปในห้อง

จวินมู่เยว่สะดุ้งโหยง เขาสะดุดจนเกือบจะโผไปกอดซูจื่ออวี๋เอาไว้

หัวใจจวินมู่เยว่เต้นแรง เขาเว้นระยะห่างจากซูจื่ออวี๋พลางเอ่ยถาม

“อาซ้อน้อย มี...มีอะไร?”

ซูจื่ออวี๋เปิดหน้าต่างด้านหลังพร้อมบอกว่า

“ท่านอ๋องแปด พาข้าลงไป ข้าจะไปห้องครัว”

จวินมู่เยว่ประหม่าเล็กน้อย ขมวดคิ้วถามว่า

“เกิดเรื่องใดขึ้นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า

“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าเทียนชิงน่าจะเกิดเรื่องแล้ว ท่านส่งข้าลงไป จากนั้นท่านกลับไปที่โต๊ะอาหาร พยายามรั้งพวกเขาไว้ให้นานที่สุด เมื่อใดที่เห็นข้าหรือเห็นเทียนชิง ท่านค่อยออกมา”

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋สีหน้าร้อนใจ จวินมู่เยว่จึงไม่ถามให้มากความ เขากอดเอวซูจื่ออวี๋ แล้วพานางกระโดดลงมาจากหน้าต่างตรงชั้นสาม แล้วร่วงลงไปตรงเรือนส่วนหลัง

แต่หากปล่อยให้ซูจื่ออวี๋ไปที่ห้องครัวคนเดียว จวินมู่เยว่ไม่มีทางวางใจแน่นอน เขาจึงดึงดันจะไปดูด้วยว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น

“เมื่อครู่ได้ยินเสียงกรีดร้องจากเรือนส่วนหลัง พวกเราเลยจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

จวินมู่เยว่มองสำรวจทุกคนตรงหน้า พบว่าสีหน้าของทุกคนล้วนมึนงง มีเพียงสีหน้าของจวินมู่ฉงเท่านั้นที่ดูร้อนใจจนเก็บไม่อยู่

จวินมู่เยว่ทำท่าครุ่นคิดแล้วเอ่ยปาก

“เสียงกรีดร้องอะไร พวกท่านหูฝาดแล้วล่ะ ข้าเพิ่งกลับมาจากห้องสุขา ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”

……

ในขณะที่จวินมู่เยว่กำลังพูดคุยกับทุกคน ซูจื่ออวี๋ได้เดินเข้าไปที่ห้องครัวแล้ว นางเอ่ยปากอย่างร้อนใจ

“ใคร ออกมา!”

ป๋ายหลี่เชียนซางที่อยู่ในชุดสีม่วงทั้งชุดเดินออกมาจากที่ลับทันที แล้วกอดเอวของซูจื่ออวี๋เอาไว้จากด้านหลัง มือหนึ่งกอดเอวนางไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งปิดปากนางเอาไว้ แล้วพานางเข้าไปซ่อนตัวตรงช่องว่างระหว่างตู้เก็บของกับผนัง

ซูจื่ออวี๋กำลังจะต่อต้าน พลันเห็นบ่าวของศาลาพักม้าเดินเข้ามาในครัว แล้วหยิบกะละมังไม้ออกไป คล้ายจะไปเก็บโต๊ะ

หลังจากเสี่ยวเอ้อออกไป ป๋ายหลี่เชียนซางยังไม่ปล่อยตัวซูจื่ออวี๋ กลับพูดเสียงต่ำ

“ใครหรือ? เจ้าเดาได้ว่าเป็นข้าแล้วไม่ใช่หรือ? ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่มาพบข้าตามลำพังหรอกไม่ใช่หรอ?”