ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 665

ป๋ายหลี่เชียนซางเอามือออกจากปากซูจื่ออวี๋ เพื่อให้นางได้เอ่ยปากพูด ซูจื่ออวี๋ไม่อยากพิรี้พิไรกับป๋ายหลี่เชียนซาง จึงเอ่ยปากทันที

“เทียนชิงอยู่ไหน?”

ป๋ายหลี่เชียนซางหัวเราะ

“เมื่อครู่เจ้าก็ได้ยินแล้วไม่ใช่หรือ? เขากำลังสุขสมอยู่ในคอกม้า”

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ ที่แท้เสียงกรีดร้องของหญิงสาวในคอกม้า เพราะนางกำลังทำเรื่องอย่างว่ากับเทียนชิงหรือ?

ซูจื่ออวี๋ไม่มีเวลาไปคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของใคร

นางจำเป็นต้องช่วยเขาก่อน จวินมู่เยว่ที่อยู่ด้านในคงรั้งพวกเขาได้ไม่นาน

ซูจื่ออวี๋เอ่ยเสียงต่ำอย่างโกรธเคือง

“รีบปล่อยข้านะ!”

ป๋ายหลี่เชียนซางแค่นหัวเราะ

“ปล่อยเจ้าหรือ? เจ้าจะทำอะไร? ไปช่วยคนหรือ? ชายหญิงที่กินยาปลุกกำหนัดม้าเข้าไป ต่อให้วัวสิบตัวยังฉุดไม่อยู่ เจ้าไปแล้วจะทำอะไรได้? เข้าร่วมกับพวกเขาหรือ?”

ซูจื่ออวี๋กระทุ้งซอกใส่ป๋ายหลี่เชียนซางที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง ทำให้เขาปวดจนสูดหายใจเข้า แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋กัดฟันพูด

“สารเลว ปล่อยข้านะ ข้าถอนพิษให้พวกเขาได้”

ป๋ายหลี่เชียนซางกัดฟันบอกว่า

“หญิงใจดำอำมหิตที่โง่เง่า! เจ้าเป็นนาย เขาเป็นบ่าว เจ้าไปตอนนี้แล้วเห็นเรื่องบัดสีของพวกเขา เจ้าคิดว่าเทียนชิงยังอยู่ในจวนอ๋องฉินต่อไปได้หรือ? ต่อให้ท่านอ๋องฉินไม่ถือสา แต่เขายังมีหน้าอยู่ต่อหรือ? บ่าวที่ถูกนายที่เป็นสตรีเห็นเรือนร่าง นอกจากเขาจะใช้ความตายไถ่โทษแล้ว เขาไม่มีทางเลือกอื่นเลย”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ที่เดิมด้วยความตะลึง นางไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ในสายตาของนาง เห็นคนไข้เหมือนกันหมด ตอนที่รักษาคนไข้ ไม่ได้แบ่งแยกว่าเป็นหญิงหรือชาย นางแค่อยากจะช่วยถอนพิษให้เทียนชิง

……

“โอ๊ย ข้าก็บอกแล้วว่าเรือนด้านหลังไม่มีอะไร พวกท่านจะมาดูอะไรเล่า มามามา พี่รองพี่สี่ พวกเราไปดื่มเป็นเพื่อนองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางให้หนำใจดีกว่า”

ด้านนอกมีเสียงของจวินมู่เยว่ดังขึ้นอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาใกล้จะรั้งทุกคนไว้ไม่อยู่แล้ว

ซูจื่ออวี๋ร้อนใจ

“โอ๊ย หยุดก่อน โอ๊ย คนชั่ว ช้า...ช้าหน่อย...”

ครั้งนี้เสียงทั้งดังและชัดเจน อย่าว่าแต่ซูจื่ออวี๋ที่อยู่เรือนส่วนหลังแต่แรกแล้ว แม้แต่พวกของจวินมู่เยว่ที่ยังอยู่ในศาลาพักม้า ก็ได้ยินอย่างชัดเจน

ครั้งนี้จวินมู่เย่วรั้งทุกคนไว้ไม่อยู่แล้ว

จวินมู่หลานหน้าตึงพร้อมเอ่ยปาก

“ช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้าทำเรื่องอย่างนี้ในเรือน ข้าจะดูสิ ว่าเป็นเจ้าสารเลวคนใดที่กล้าทำเรื่องบัดสีเช่นนี้”

หลังจากจวินมู่หลานพูดจบก็พาทุกคนเดินผ่านจวินมู่เยว่ไปที่ประตูหลังทันที

ขณะเดียวกัน ซูจื่ออวี๋ที่อยู่ในห้องครัวก็รู้ว่ารอช้าอีกต่อไปไม่ได้ จึงคิดในใจ หอมก็หอม ถือว่าหอมหมาหอมแมวตัวหนึ่งแล้วกัน

ซูจื่ออวี๋กัดฟันกรอด แล้วทำแข็งใจ หลับตาพร้อมกับเขย่งขา อยากจะหอมไปที่แก้มของป๋ายหลี่เชียนซาง ทว่ายังไม่ทันที่นางจะแตะต้องตัวป๋ายหลี่เชียนซาง กลับถูกมือใหญ่กดหัวเอาไว้

ป๋ายหลี่เชียนซางมองท่าทางต่อต้านของซูจื่ออวี๋ พร้อมเอ่ยปากหัวเราะ

“ยัยหนู ถือว่าติดไว้ก่อน ที่นี่สภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี ไม่ค่อยมีอารมณ์สักเท่าใด ไว้ข้าค่อยมาคิดบัญชีกับเจ้าทีหลัง” เมื่อป๋ายหลี่เชียนซางพูดจบ เขาจับแก้มซูจื่ออวี๋ เหมือนกำลังแกล้งแมวตัวหนึ่ง