ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 67

ซูจื่อเยียนเห็นสร้อยข้อมือสีแดงของซูจื่ออวี๋จึงเอ่ยปาก

“น้องสาม เจ้ายังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ เหตุใดจึงสวมใส่สิ่งที่มีสีสันเช่นนั้น ช่างไร้ระเบียบนัก ยังไม่เอาของพวกนั้นไปทิ้งอีกหรือ?”

ซูจื่อเยียนอยากให้บรรดาฮูหยินและคุณหนูที่มาร่วมงานเลี้ยงได้เห็นว่าซูจื่ออวี๋ไร้ระเบียบขนาดไหน

ขอให้ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากโต้เถียงกับนาง ต่อให้นางทำตัวน่าสงสารแค่ไหน ต่อไปชื่อของนางก็ต้องเสื่อมเสีย หากเป็นเช่นนั้นซูจื่อเยียนจะพอใจมาก

แต่คิดไม่ถึงว่า ซูจื่ออวี๋ที่ก่อนหน้านี้สู้ไม่ยอมถอย วันนี้กลับว่านอนสอนง่าย

ทันใดนั้นซูจื่ออวี๋ยิ้มและบอกว่า

“พี่รองสั่งสอนถูกต้องแล้ว ข้าไม่รอบคอบเอง ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์แท้ๆ เดิมข้าไม่ควรมาร่วมงานเลี้ยงด้วยซ้ำ แต่ท่านแม่ขอร้อง ข้าเองก็ไม่มาไม่ได้ อีกทั้งข้าต้องแต่งกายด้วยชุดสีพื้น เกรงว่าจะเสียมารยาทต่อแขกผู้มีเกียรติ จึงได้สวมใส่เครื่องประดับที่ดีที่สุดที่ท่านแม่เคยให้ จะได้เป็นสิริมงคลด้วย”

เหล่าฮูหยินที่มาร่วมงาน ล้วนมีเป็นผู้มีประสบการณ์ในเรือนตัวเองมาหลายปี ไม่ต้องชี้แนะก็เข้าใจความหมายของซูจื่ออวี๋เป็นอย่างดี

ซูจื่ออวี๋พูดไม่เยอะ ทว่ากลับบอกทุกคนชัดเจน หนึ่งนางอยู่ในช่วงไว้ทุกข์แต่กลับถูกมารดาใหญ่บังคับให้ออกเรือน สองมารดาใหญ่ของนางตระหนี่ ของขวัญที่ดีที่สุดที่เคยมอบให้นางเป็นเพียงสร้อยข้อมือเท่านั้น สามนางเป็นเพียงลูกของอนุ จึงถูกพี่รองว่ากล่าวตักเตือนได้ตลอดเวลา

ฮูหยินหันเม้มปาก นางไม่ได้เอ่ยปากพูดสิ่งใด เพียงแต่อยากจะดูสถานการณ์ต่อ

ส่วนคำพูดเหน็บแนมของซูจื่อเยียน ถูกซูจื่ออวี๋โต้กลับอย่างง่ายดาย ทำให้นางรูสึกเสียหน้าไม่น้อย

ฮูหยินซูปวดหัวกับลูกสาวไม่เอาไหนคนนี้ จึงได้อดกลั้นความโกรธ

“เยียนเอ๋อร์ เจ้าไปช่วยพี่ใหญ่ของเจ้าต้อนรับแขกเหรื่อตรงทางเข้าเถอะ อวี๋เอ๋อร์ตามข้ามา”

ซูจื่อเยียนไม่พอใจนัก นางก็อยากเผยโฉมต่อหน้าเหล่าฮูหยินเหมือนกัน โดยเฉพาะแขกที่มาร่วมงานในวันนี้ มีพระชายาของจวนอ๋องอานมาร่วมงานด้วย