ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 68

ฮูหยินซูรู้สึกว่ามีเหตุผล ไม่ว่าอย่างไร ต้องให้ซูจื่ออวี๋แต่งงานกับเจ้าโง่นั่นค่อยว่ากัน นางจะไม่ได้มาขวางหูขวางตา

ขณะที่นายบ่าวกำลังซุบซิบกัน หันเจิ้นได้ตามสาวใช้มาถึงแล้ว

หันเจิ้นไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นฮูหยินหันจึงบอกว่า

“ท่านแม่! ที่นี่ไม่มีจิ้งจอกแล้วก็ไม่มีหมีดำ ท่านหลอกเจิ้นเอ๋อร์! เจิ้นเอ๋อร์ไม่ยอม เจิ้นเอ๋อร์จะไปล่าสัตว์กับพี่ใหญ่!”

ฮูหยินหันยิ้มหน้าเจื่อน วันนี้คุณชายใหญ่ตระกูลหันตามท่านอ๋องรองกับท่านอ๋องสี่ไปล่าสัตว์นอกเมือง หันเจิ้นจะตามไปด้วยให้ได้ แต่ฮูหยินหันจะยอมให้เขาไปเที่ยวเล่นอันตรายเช่นนั้นได้อย่างไร พอดีกับต้องมาร่วมงานตระกูลซู จึงพาหันเจิ้นมาด้วย ดังนั้นหันเจิ้นจึงงอแงกับนางตลอด

ฮูหยินหันจับมือหันเจิ้นแล้วพามาตรงหน้าซูจื่ออวี๋ บอกว่า

“เจิ้นเอ๋อร์ อย่าเหลวไหล มานี่ แม่จะแนะนำแม่นางคนหนึ่งให้เจ้ารู้จัก”

ซูจื่ออวี๋มองดูหันเจิ้น คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่แม่สื่อพูด ก็ไม่ใช่เรื่องโกหกซะทีเดียว อย่างน้อยหน้าตาของหันเจิ้น ถือได้ว่าไม่เลวทีเดียว

ซูจื่ออวี๋หันไปยิ้มให้หันเจิ้น บอกว่า

“คารวะคุณชายรองหัน”

หันเจิ้นมองซูจื่ออวี๋ จากนั้นดวงตาลุกวาว เขาจะเดินเข้าไปกอดนาง ฮูหยินหันตกใจจนต้องรีบดึงตัวลูกชายตัวเองเอาไว้ พร้อมเอ่ยปากบอกว่า

“อย่าเสียมารยาท”

หันเจิ้นมองซูจื่ออวี๋ตาวาว พร้อมบอกว่า

“งดงาม งดงามมาก น้องสาวงดงามมาก! ท่านแม่ เจิ้นเอ๋อร์อยากนอนกับนาง!”

พรืด!

พวกคุณหนูอายุน้อยที่อยู่แถวนั้นหลุดขำอย่างอดไม่ได้ ส่วนพวกฮูหยินพวกนั้นกลับขมวดคิ้ว

แม้พวกนางจะไม่ค่อยเข้าใจคุณหนูสามตระกูลซู แต่ต่อให้เป็นหญิงสาวทั่วๆไป ก็คงไม่มีใครอยากแต่งงานกับคนโง่ สิ่งที่ฮูหยินซูกระทำต่อลูกอนุคนนี้ ดูจะใจร้ายใจดำไปหน่อย

ขณะนี้ฮูหยินซูยังไม่รู้ว่าการที่ตัวนางเร่งรีบอยากจะแก้แค้นนั้น ได้ส่งผลกระทบต่ออนาคตของลูกสาวทั้งสองแล้ว

คำพูดของหันเจิ้น ทำให้ฮูหยินหันอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าลูกชายนางเป็นเช่นนี้ ต่อให้นางเอ่ยปากตำหนิเขา หันเจิ้นก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

ในขณะที่ฮูหยินหันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้น ซูจื่ออวี๋กลับยิ้มและบอกว่า

“ขอบคุณคุณชายรองที่ชื่นชม คุณชายรองเองก็งดงาม ท่านเป็นชายที่งดงามที่สุดที่อวี๋เอ๋อร์เคยพบเจอ”

หันเจิ้นได้ยินดีใจยกใหญ่

“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านแม่ ท่านฟังสิ น้องสาวชอบข้า น้องสาวชอบข้า!”

ฮูหยินหันเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่ได้ทำสีหน้าเกลียดชัง จึงรู้สึกตื้นตันอยู่ในใจ เอ่ยปากบอกว่า

“เด็กดี เจิ้นเอ๋อร์ ไม่ดื้อ ของที่แม่สั่งให้เตรียมไว้ล่ะ? รีบนำออกมาเร็ว”

นี่กำลังแลกเปลี่ยนสิ่งของแทนใจหรือ

หันเจิ้นหยิบห่อผ้าอันหนึ่งออกมาจากหน้าอก ฮูหยินหันค่อยๆเปิดออก ด้านในเป็นกำไลหยกคู่หนึ่ง เนื้อหยกขาวใส ดูก็รู้ว่าราคาสูง

ฮูหยินหันยิ้ม จากนั้นมอบกำไลหยกคู่นั้นให้ซูจื่ออวี๋ บอกว่า

“นี่เป็นน้ำใจจากเจิ้นเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้รังเกียจ”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างอ่อนหวาน

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ สิ่งที่ฮูหยินหันมอบให้ ล้วนแต่เป็นของดี กลับเป็นข้าเสียอีกที่ไม่มีของอะไรจะมอบให้ เช่นนั้นข้าขอมอบสิ่งนี้ให้คุณชายรอง ข้าจำได้ท่านแม่เคยบอกว่านี่เป็นโมราสีแดง หากส่วมใส่นานๆจะช่วยเรื่องสมาธิ”

“ว้า! สวยมากเลย!” หันเจิ้นแย่งสร้อยข้อมือโมราสีแดงไปจากซูจื่ออวี๋ ท่าทางไร้มารยาทมาก แต่ซูจื่ออวี๋กลับยิ้มอย่างอ่อนหวาน ไม่มีทีท่ารังเกียจแม้แต่น้อย

พวกฮูหยินและเหล่าคุณหนูที่มองดูเหตุการณ์ ต่างเปลี่ยนความคิดที่มีต่อซูจื่ออวี๋

ได้ยินมาว่าคุณหนูสามจวนเสนาบดี ทั้งโง่ทั้งบื้อ อ่อนแอและบ้าชายชาตรี เอาแต่รังควานท่านอ๋องรองมาตลอดา

แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าคุณหนูสามทั้งอ่อนหวานมีมารยาท อีกทั้งสง่างามและจิตใจดี