ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 69

หันเจิ้นหยิบสร้อมข้อมือเส้นนั้นไปดมแล้วดมอีก จากนั้นเอ่ยอย่างดีใจ

“โอ๊ะ! หอม หอมมากเลย! ท่านแม่ ท่านดมสิ ของๆน้องสาวหอมมากเลย!”

ผู้คนที่คอยดูเหตุการณ์ต่างป้องปากหัวเราะ คิดในใจว่านี่เป็นสิ่งของที่หญิงสาวสวมติดตัวมานาน คงจะติดกลิ่นเครื่องสำอางเท่านั้น

ส่วนฮูหยินซูกลับหัวใจใกล้จะวาย นางยื่นมือจะไปแย่งสร้อยข้อมือเส้นนั้นกลับมาจากหันเจิ้น พร้อมทั้งยิ้มอย่างอึดอัดบอกว่า

“ยัยเด็กคนนี้ ของแทนใจจะให้สร้อยข้อมือได้อย่างไร เจ้าควรจะมอบป้ายหยกแก่คุณชายรองหันสิ”

เมื่อพูดจบ ฮูหยินซูเอื้อมไปจับสร้อยข้อมือที่หันเจิ้นได้พอดี แต่หันเจิ้นไม่ยอมปล่อยมือ เขาร้องโวยวาย

“ท่านแม่ นางจะแย่งของๆข้า ท่านแม่!”

ฮูหยินหันยิ้มแล้วบอกว่า

“เจิ้นเอ๋อร์ รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”

“ข้าไม่ปล่อย! นี่เป็นสิ่งที่น้องสาวให้ข้า มีกลิ่นหอม ข้าชอบ!”

ฮูหยินซูจับสร้อยข้อมือไว้พร้อมสีหน้าอึดอัด ในใจคิดว่าจะให้สร้อยข้อมือเส้นนี้ตกไปอยู่ที่ฮูหยินหันไม่ได้

ฮูหยินหันเห็นฮูหยินซูท่าทางผิดปกติ จึงหันมองสร้องข้อมือที่ลูกชายคนเล็กอีกครั้ง ต่อมาสีหน้านางเปลี่ยนไป

แม้สีหน้านางจะปรับเปลี่ยนภายในพริบตา แต่ซูจื่ออวี๋กลับมองเห็นชัดเจน

ซูจื่ออวี๋ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า ทว่าในใจแอบคิดว่า

“การแต่งงานในครั้งนี้คงล้มเหลวแล้ว!”

เป็นไปตามคาด วินาทีต่อมาฮูหยินหันยิ้มและหยิบสร้อยข้อมือออกจากมือหันเจิ้น พร้อมมอบให้ฮูหยินซู พร้อมบอกว่า

“เจิ้นเอ๋อร์ไม่รู้เรื่อง นี่เป็นสิ่งของติดตัวของหญิงสาว จะรับไว้ได้อย่างไร”

หืม?

ผู้คนต่างสงสัย นี่เกิดเรื่องใดขึ้น?

ไม่ใช่จะแลกเปลี่ยนสิ่งของแทนใจหรือ?

ฮูหยินซูรีบเดินไปด้านหน้า แม้จะไม่พอใจกับสิ่งของที่ซูจื่ออวี๋เตรียมไว้ แต่เรื่องมาขนาดนี้แล้ว จะปล่อยให้ล้มเหลวง่ายๆได้อย่างไร?

ฮูหยินซูยัดสร้อยข้อมือคืนไปให้ซูจื่ออวี๋ พร้อมทั้งรีบเอ่ยปากบอกว่า

“อวี๋เอ๋อร์อายุยังน้อยไม่รู้เรื่องอะไร ที่จริงนางควรจะเตรียมป้ายหยกเอาไว้ ฮูหยินหันอย่าได้โกรธเคือง ข้าจะให้บ่าวไปเลือกชิ้นที่ดีที่สุดมาให้ ส่วนเรื่องในวันนี้...”

ฮูหยินหันพูดขัดฮูหยินซูขึ้นมาซะก่อน

“ฮูหยินซูอย่าได้รีบร้อน เรื่องนี้ข้ายังต้องกลับไปหารือกับนายท่านก่อน เพราะอย่างไรพี่ใหญ่ของเจิ้นเอ๋อร์ก็ยังไม่ได้แต่งงาน หากว่ากันตามระเบียบ น้องชายจะแต่งก่อนได้อย่างไร อีกอย่างเด็กทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกัน ปล่อยให้พวกเขาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า”

ทันใดนั้นระฆังเตือนใจของฮูหยินซูดังไม่หยุด รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกิดข้อผิดพลาดแน่ ไม่ได้ ดูท่าต้องใช้เสนาบดีซูมาช่วยซะแล้ว

ฮูหยินซูหัวเราะพร้อมเอ่ยปาก

“วันนี้อยู่รับอาหารเย็นที่นี่เถอะนะ คืนนี้รอให้นายท่านกลับมา จะได้หารือเรื่องของเด็กทั้งสองกับใต้เท้าหัน”

ฮูหยินหันฝืนยิ้มออกมาอย่างฝืนใจ ยิ้มของนางน่าเกลียดกว่าร้องไห้เสียอีก

——

เขตล่าสัวต์ นอกเมืองฝั่งตะวันออก

ขณะที่คุณชายรองตระกูลหันไปดูตัว หันถิงคุณชายใหญ่ตระกูลหัน กำลังออกมาล่าสัตว์พร้อมกับท่านอ๋องรองและท่านอ๋องสี่

ทั้งสองขี่ม้าเล่นอยู่ในป่า จวินมู่ฉงหัวเราะพร้อมเอ่ยปาก

“หันถิง ข้าได้ยินมาว่าเจ้าโง่รองบ้านเจ้ากำลังจะแต่งงานหรือ?”

หันถิงเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ รูปหน้าของเขาค่อนข้างเหลี่ยมคิ้วดกดำ ดูท่าทางขึงขังจริงจัง

แม้จะไม่ชอบใจที่ท่านอ๋องสี่พูดถึงน้องชายตัวเองเช่นนี้ แต่อีกฝ่ายมีอำนาจเหนือกว่า เขาจึงได้แต่ตอบรับ

หันถิงเอ่ยปากบอกว่า

“ขอบพระทัยท่านอ๋องสี่ที่เป็นห่วง วันนี้น้องชายข้าไปหมั้นหมายพร้อมท่านแม่”

“โอ้? จริงหรือ? ข้านึกว่าพวกนั้นล้อเล่นเสียอีก ลูกสาวบ้านไหนกันที่โชคดีขนาดนี้?” คำพูดของมู่จวินฉงเต็มไปด้วยคำเหน็บแนม