ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 671

ทว่าเรื่องราวกลับอยู่เหนือความคาดหมายของชือหลีอีกครั้ง พวกทหารหลงอู่ตรวจพบยาปลุกกำหนัดม้าได้จำนวนมากในห้องของชือหลี ยาพวกนั้นถูกแบ่งเป็นห่อเล็ก ปริมาณของยาทุกห่อสามารถทำให้ชายหนุ่มคนหนึ่งออกศึกได้จนฟ้าเหลือง

เมื่อเห็นหลักฐานพวกนี้วางไว้ตรงหน้า ชือหลีตะลึงไปทันที เขารีบบอกว่า

“ไม่นะ ไม่ใช่ของข้า ไม่ใช่ของข้าจริงๆ ท่านอ๋อง ท่านอ๋องโปรดพิจารณาด้วย ไม่ใช่ของข้าน้อยจริงๆ ! ข้าน้อยเองก็ไม่รู้ว่ามีของพวกนี้อยู่ในห้องได้อย่างไร ต่อให้ข้าน้อยใจกล้าเพียงใด ก็ไม่กล้าแตะต้องสตรีของท่านอ๋องขอรับ !”

จวินมู่ฉงกัดฟันพร้อมกำหมัดแน่น จากนั้นหันมองจวินมู่เหนียนอย่างเคียดแค้น เรื่องดำเนินมาถึงตอนนี้ ยังมีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจอีก เห็นได้ชัดว่าจวินมู่เหนียนใช้แผนซ้อนแผน ตลบหลังเขาอีกที

ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าจวินมู่เหนียนที่เงียบมาตลอดทาง คล้ายไม่สนใจสิ่งใด แต่ใครจะไปคิด ว่าจวินมู่เหนียนกลับรู้ทันแผนการและความเคลื่อนไหวของเขาเพียงนี้เชียวหรือ?

ครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาแพ้แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใส่ร้ายใคร แต่ต้องรีบคิดหาวิธี ควบคุมสถานการณ์เอาไว้

จวินมู่ฉงสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามเก็บกดความโกรธในใจ “ศาลาพักม้าแห่งนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน พวกบ่าว ไปตามขุนนางที่ดูแลที่นี่มาพบข้า”

องครักษ์รีบไปตามตัวขุนนางตามคำสั่ง จวินมู่ฉงหันมองทุกคนพร้อมกล่าว่า

“ขออภัยด้วย เสียมารยาทต่อหน้าทุกท่านแล้ว เรื่องนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะ พี่รอง ท่านพาองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางไปพักผ่อนก่อน”

จะทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กหรือ?

ฉู่อวิ๋นหยางกับจวินมู่หลานทำหน้าประหลาดใจ แต่ทั้งสองก็รู้ดี หากยังอยู่ต่อไป ก็คงไม่มีบทสรุปอะไร

โดยเฉพาะจวินมู่หลาน เขาถือเป็นพี่ใหญ่ในตอนนี้ การเดินทางมาล่าสัตว์ที่เขาลั่วเสียในครั้งนี หากมีสิ่งใดผิดพลาด เขาก็ยากจะปัดความรับผิดชอบ ดังนั้นทำเรื่องใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องเล็ก จึงดีที่สุด

จวินมู่หลานเอ่ยปาก

“ได้ เช่นนั้นที่นี่ปล่อยให้เจ้าจัดการต่อ ต้องกระชากตัวผู้อยู่เบื้องหลังออกมาให้ได้ เพื่อไม่ให้เป็นภัยทีหลัง”

จวินมู่ฉงน้อมรับคำสั่ง

“ได้ พี่รองโปรดวางใจ”

จวินมู่หลานพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วหันมองฉู่อวิ๋นหยาง พร้อมยิ้มเจื่อน

“องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง พวกเรากลับไปพักก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องออกเดินทางต่อ”

ฉู่อวิ๋นหยางถอนหายใจอย่างเสียดาย เขายังสนุกไม่พอเลย เรื่องนี้ก็จบลงเสียแล้ว ช่างไม่มีความหมายเลย

แต่ภายนอก ฉู่อวิ๋นหยางกลับตอบรับอย่างมีมารยาท

“ได้ เฉิงอาน พวกเรากลับกันเถอะ เชื่อว่าท่านอ๋องสี่ต้องสืบจนความจริงกระจ่างแน่นอน”

เสวี่ยเฉิงอันพยักหน้า แล้วเดินตามหลังฉู่อวิ๋นหยางเข้าไปในศาลาพักม้า

“เจ้าไปล่วงเกินเขาเมื่อใดหรือ?”

เทียนชิงส่ายหน้า

“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่รู้ แต่ว่าเรื่องนี้ชือหลีกับหรูอี้รวมหัวกันจริงๆ พอข้าน้อยมาถึงประตูใหญ่ของศาลา หรูอี้ก็ร้องเสียงดังแล้วโผเข้ามาหาข้าน้อย ข้าน้อยจึงรับนางเอาไว้ตามสัญชาตญาณ ไม่ได้ระวังว่าด้านหลังมีคนอยู่ ต่อมาจึงตกหลุมพรางของทั้งสอง”

จวินมู่เหนียนถามต่อ

“ใครเป็นคนช่วยเจ้า?”

เทียนชิงส่ายหน้า

“ข้าน้อยไม่ทราบ เซวียนชางเป็นคนพบตัวข้าน้อย ข้าน้อยจึงได้ฟื้นขึ้นมา”

เซวียนชางรีบเอ่ยปาก

“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยพบตัวเทียนชิงบนรถม้าที่ใช้บรรทุกของใช้ของจวนเรา ตอนนั้นเขาหมดสติอยู่”

ดูท่าเทียนชิงไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ