ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 672

จวินมู่เหนียนหันมองจวินมู่เยว่และซูจื่ออวี๋ พร้อมเอ่ยถาม

“แล้วพวกเจ้าสองคนล่ะเกิดอะไรขึ้น? เหตุใดถึงรู้ว่าเทียนชิงถูกเล่นงาน?”

จวินมู่เหนียนที่อยู่ด้านบนได้ยินจวินมู่เยว่ขัดขวางพวกของจวินมู่ฉง

ส่วนเซวียนชางหาตัวเทียนชิงพบ เพราะซูจื่ออวี๋แจ้งข่าวแก่เขา นี่แสดงให้เห็นว่าซูจื่ออวี๋กับจวินมู่เยว่ น่าจะรู้ว่าเทียนชิงเกิดเรื่องแล้ว จึงได้รับมือเช่นนี้

จวินมู่เยว่เกาหัว พร้อมทำหน้าเจื่อย

“พี่เจ็ด ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาซ้อน้อยสั่งให้ข้าทำอะไรข้าก็ทำตามที่นางบอกเท่านั้นเอง”

จวินมู่เหนียนหันมองซูจื่ออวี่ ซูจื่ออวี๋ไม่คิดปิดบัง พูดออกไปตรงๆ

“เป็นเพราะบัวลอยเหล้าหมัก”

จวินมู่เยว่พูดขัดซูจื่ออวี๋ขึ้นอย่างประหลาดใจ พร้อมเอ่ยถามอย่างสงสัย

“บัวลอยเหล้าหมักที่กินในคืนนี้หรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“บัวลอยเหล้าหมักในถ้วยของข้า มีเม็ดสีแดงอยู่หนึ่งลูก ข้าลองชิมดูแล้ว นั่นไม่ใช่เม็ดบัวลอย แต่เป็นยาเม็ดหนึ่ง ยาเม็ดนั้นทำมาจากสมุนไพรที่มีชื่อว่าเทียนชิงตี้หง เทียนชิงคือใบของสมุนไพร ตี้หงคือกลีบดอกของสมุนไพร โดยทั่วไปเทียนชิงตี้หงต้องใช้ร่วมกัน ทว่ายาเม็ดนั้น กลับมีเพียงตี้หงที่ขมฝาด ไม่มีเทียนชิง บวกับตอนนั้นเทียนชิงออกไปแล้วหายไปเลย ดังนั้นข้าจึงเดาว่าเทียนชิงเกิดเรื่องแล้ว มีคนจงใจมาแจ้งข่าวแก่ข้า”

ทุกคนอดตะลึงไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะมียอดฝีมือคอยช่วยเหลือ

จวินมู่เยว่รีบเอ่ยปากถาม

“คือผู้ใดหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ไม่คิดจะปิดบังจึงพูดออกไปตรงๆ

“ป๋ายหลี่เชียนซาง”

จวินมู่เย่วอุทานออกมาย่างประหลาดใจ

“อะไรนะ? ป๋ายหลี่เชียนซาง? เป็นไปไม่ได้หรอก! ครั้งที่แล้วที่เขาต่อสู้กับพี่เจ็ด ทำให้บ้านทั้งหลังถูกเผาจนวอด เขาใจดียอมช่วยอีกหรือ”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แต่ไม่ตอบ นางเองก็ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของป๋ายหลี่เชียนซาง

หากจะบอกว่าป๋ายหลี่เชียนซางทำเช่นนี้เพื่อหลอกให้นางจูบเขา แต่ความจริงตอนที่นางรับปากเงื่อนไขของเขา ป๋ายหลี่เชียนซางได้ช่วยเทียนชิงไว้แล้ว

สิ่งที่ป๋ายหลี่เชียนซางพูดในห้องครัวพวกนั้น เพียงแค่จงใจทำให้นางตกใจเท่านั้น ต่อมาค่อยทำให้นางสัญญากับเขาเท่านั้น

จวินมู่เยว่ยืนอึกอักอยู่ที่เดิม คิดไปคิดมาจึงเตรียมจะจากไปเช่นกัน

ทว่าซูจื่ออวี๋กลับเอ่ยขึ้นกะทันหัน

“ท่านอ๋องแปด ไม่ต้องไปหานายน้อยเสวี่ยหรอก!”

ฝีเท้าจวินมู่เยว่ชะงัก แล้วหันมองซูจื่ออวี๋อย่างอึดอัด เขาลำบากใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน ใบหน้านางมีรอยยิ้มอ่อนโยน แต่กลับไม่มีรอยยิ้มในแววตา ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ขอบคุณท่านอ๋องที่เป็นห่วง แต่ว่าข้าเองก็เป็นหมอคนหนึ่ง แม้ข้าจะรักษาโรคทางอารมณ์ไม่ได้ แต่ยาชนิดใดมีฤทธิ์อย่างไร ในใจข้ารู้ดี”

โรคทางอารมณ์หรือ?

จวินมู่เหนียนเม้มปาก ขมวดคิ้ว

“ซูจื่ออวี๋ เจ้าหาว่าข้ามีโรคทางอารมณ์หรือ?”

ซูจื่ออวี๋นึกขัน แล้วย้อนถามเขา

“ไม่ใช่หรือ? พอท่านอ๋องกลับมาที่ศาลาพักม้าก็สั่งห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวน ข้าเห็นความผิดปกติแต่ไปรบกวนท่านอ๋องไม่ได้ ข้าก็ต้องคิดหาวิธีเองไม่ใช่หรือ? หรือว่าจะปล่อยให้เทียนชิงไปตาย?”