ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 673

คำพูดเพียงประโยคเดียวทำให้จวินมู่เหนียนพูดไม่ออก

ใบหน้าหล่อเหลาของจวินมู่เหนียน เปลี่ยนเป็นถมึงทันทันที กระทั่งอึมครึมคร่ำเครียด

จวินมู่เยว่เห็นดังนั้นจึงรีบก้าวไปด้านหน้า แล้วยืนอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง พร้อมเอ่ยปากปลอบโยน

“อาซ้อน้อยท่านอย่าโกรธเลยนะ อย่าโกรธเลย พี่เจ็ดเขาพูดจาไม่ค่อยน่าฟัง แต่เขาเป็นห่วงท่านจริงๆนะ ตี้หงอะไรนั่น ไม่มีปัญหาจริงๆใช่หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าจวินมู่เยว่อยากเบี่ยงประเด็น นางเองก็ไม่อยากทะเลาะกับจวินมู่เหนียน จึงพูดไปตามสิ่งที่จวินมู่เย่วถาม

“หากกินตี้หงเพียงลำพัง ก็แค่มีรสขมฝาดมากขึ้น และช่วยย่อยอาหารเท่านั้น ไม่ทำให้ถึงตาย”

จวินมู่เยว่โล่งอก

“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี!”

จวินมู่เยว่หันมองจวินมู่เหนียน พร้อมบอกว่า

“พี่เจ็ด มีอะไรก็พูดจากันดีๆ อาซ้อน้อยเป็นภรรยาของท่าน ไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชา ท่านดูท่าทางของท่านสิ ทำอย่างกับฝึกทหารไปได้”

สีหน้าของจวินมู่เหนียนยังคงเดิม จนกระทั่งเขาหลับตาลง ชัดเจนว่าไม่อยากเห็นจวินมู่เยว่

จวินมู่เยว่มุมปากกระตุกเพราะรู้ว่าหาเรื่องใส่ตัว จึงได้หันไปยิ้มใส่ซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋เอ่ยเสียงเรียบ

“ท่านอ๋องพักผ่อนเถอะ ข้าขอตัวก่อน”

พอพูดเสร็จซูจื่ออวี๋ก็เดินออกไปทันที เดินไปได้เพียงสองก้าว จวินมู่เหนียนลืมตาขึ้นทันที

“เจ้าจะไปไหน?”

ซูจื่ออวี๋มองเขาอย่างประหลาดใจ พร้อมตอบว่า

“กลับไปนอนพักผ่อน ทำไมหรือ ท่านอ๋องยังสั่งสอนไม่พอหรือ? หรือว่าอยากจะสั่งสอนอีกครั้ง?”

เมื่อจวินมู่เหนียนถูกซูจื่ออวี่ถามอย่างประชดประชัน ทำให้เขาโกรธจนแทบจะหงายหลัง เขาสูดหายใจเข้า หลังจากปรับอารมณ์ได้แล้ว

“เจียอันออกไป เจ้า...เจ้ามานี่!”

จวินมู่เยว่เหมือนได้รับอภัยโทษ

“ได้ได้ พี่เจ็ดซ้อเจ็ดเชิญพักผ่อน ข้าขอตัวก่อน!”

จวินมู่เยว่รีบเดินออกไปโดยไม่ได้ปิดประตู

ทว่าในขณะที่จวินมู่เหนียนคิดว่าซูจื่ออวี๋จะทำตัวเชื่อฟัง โดยการเดินมาหาเขาเหมือนที่ผ่านมา ซูจื่ออวี๋กลับอมยิ้มใส่เขา พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน