ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 674

ร่างของชือหลีแข็งค้าง หันมองจวินมู่ฉงด้วยความหวาดกลัว

จวินมู่ฉงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปข้างชือหลีที่กำลังคุกเข่า ยื่นมือไปตบบ่าอีกฝ่าย

“สำหรับข้า สตรีก็เหมือนเสื้อผ้า พี่น้องเหมือนแขนขา เจ้าติดตามข้ามานานหลายปี ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้องนานแล้ว”

ชือหลีรีบก้มตัวคำนับ พร้อมพูดอย่างตกใจ

“ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยมิกล้า ขอบคุณท่านอ๋องที่เมตตา ขอบคุณท่านอ๋องที่เมตตา!”

จวินมู่ฉงหัวเราะ

“เจ้าไม่ต้องตกใจขนาดนี้ ส่วนหรูอี้ ถือว่าเป็นของเล่นที่ข้ายกให้เจ้า ถ้าเล่นพอแล้ว ต้องจัดการให้เรียบร้อย อย่าทำให้ข้าเดือดร้อน เข้าใจหรือไม่?”

ชือหลีรีบเอ่ยปาก

“ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจ ข้าน้อยจะจัดการให้เรียบร้อย จะไม่ทำให้ท่านอ๋องต้องเป็นที่ครหา ทำให้นาง...ทำให้นางอับอายจนทนไม่ไหวแล้วฆ่าตัวตาย”

จวินมู่ฉงโบกมือ

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะทำอย่างไร ข้าสนใจแค่บทสรุป เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว! จัดการธุระเรียบร้อยแล้ว จงรีบกลับมาที่เขาลั่วเสีย”

ชือหลีเหมือนได้รับอภัยโทษ รีบรับคำสั่งแล้วจากไป

หลังจากชือหลีไปแล้ว จวินมู่ฉงตกอยู่ในภวังค์ เขาคิดไม่ถึงว่าข้างกายจวินมู่เหนียน จะมีองครักษ์เงาซ่อนตัวอยู่ ดังนั้นจึงทำให้ไม่สบายใจอย่างมาก

เพราะองครักษ์เงานั่น ต้องรู้ว่าเรื่องในวันนี้เป็นฝีมือของเขาแน่นอน

จวินมู่ฉงถอนหายใจ

“ดูท่าภายในระยะเวลาสั้นๆ จะทำเรื่องใดบุ่มบ่ามไม่ได้แล้ว น่าเสียดาย วันนี้เขาทำผิดพลาด จนเสียหญิงงามไปหนึ่งคน คงต้องนอนไม่หลับอีกแล้ว เฮ้อ !”

——

ถนนหลวง

หลังจากชือหลีกับหรูอี้ได้รับคำสั่ง ทั้งสอรีบกลับไปเก็บของทันที

จวนอ๋องสี่แบ่งรถม้าออกมาหนึ่งคัน ชือหลีเป็นคนขับ พาหรูอี้เร่งเดินทางกลับเมืองหลวง

ชือหลีทำหน้าตึง กำลังคิดในใจว่าจะลงมือที่ใดถึงจะเหมาะสม

หรูอี้ที่นั่งอยู่ในรถม้าก็กระวนกระวายเช่นกัน

นางเปิดผ้าม่านรถม้า แล้วเอ่ยถามเสียงอ่อน

“องครักษ์ชือหลี พวกเรา...พวกเราจอดข้างทางสักครู่ได้หรือไม่”

ชือหลีเม้มปากไม่ได้ปฏิเสธ เขายื่นมือไปจับมือของหรูอี้เอาไว้ มือใหญ่ที่หยาบกร้าน จับมือเล็กที่อ่อนนุ่มเอาไว้ แทบจะเป็นเสี้ยววินาทีนั้น ที่ทำให้ชือหลีนึกย้อนไปถึงความสัมพันธ์ที่แนบชิดเมื่อครู่นี้

ตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม นางดิ้นรน ส่วนเขาออกแรงจับมือนางเอาไว้ แล้วตรึงไว้เหนือหัว มือของนางเล็กนิดเดียว ข้อมือก็เล็ก หนีออกจากการจับกุมของเขาไม่ได้เลย

ชือหลีรู้สึกว่าไฟภายในร่างกายร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้ง

ให้ตายสิ เขานึกไปถึงเรื่องนั้นได้อย่างไร!

เมื่อเห็นว่าหรูอี้ยืนจนมั่นแล้ว ชือหลีจึงรีบปล่อยมือนางอย่างรวดเร็ว คล้ายกับจับต้องสิ่งสกปรกบางอย่าง

หรูอี้ขมวดคิ้วพร้อมถอนหายใจ จากนั้นเดินเข้าไปในป่าทึบ

ชือหลียืนรออยู่ข้างรถม้า เขารออยู่นานก็ไม่เห็นนางออกมาสักที จึงแอบสบถ

“สตรีนี่ช่างยุ่งยากเสียจริง!”

ชือหลียังรอต่อไป แต่ไม่เห็นหรูอี้ออกมาสักที เขาคิดในใจว่าแย่แล้ว จึงรีบตามเข้าไป แต่กลับเห็นหรูอี้นั่งอยู่บนพื้น นางกอดเข่าแล้วกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ฮือ ฮือ ฮือ... ฮือ ฮือ ฮือ...ฮือ ฮือ ฮือ...”

เมื่อได้ยินเสียงร้องที่ขาดตอนของนาง เห็นได้ชัดว่านั่งร้องไห้อยู่นานแล้ว นางร้องไห้ทำไม?