ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 684

จวินมู่เหนียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “มันไม่น่าสัมผัสอย่างแน่นอน แข็งก็แข็ง ไม่น่าสัมผัสเท่าของเจ้า”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เจ้าบ้านี่กำลังล้อเล่นกับนางอยู่งั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความเขินอายเล็กน้อย “จวินมู่เหนียน เจ้าพอได้แล้ว ปล่อยข้า”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้ว สาวน้อยคนนี้เรียกชื่อแซ่ของเขาเต็มๆ เห็นได้ชัดว่านางโกรธมาก

จวินมู่เหนียนปล่อยมือของซูจื่ออวี๋ แต่ไม่ได้ปล่อยนางออกไป กลับพลิกตัวขึ้นแล้วกดนางเอาใต้ร่าง

หัวใจของซูจื่ออวี๋ตึงแน่น นางผลักหน้าอกของจวินมู่เหนียนด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดอย่างรีบร้อน “คุณกำลังทำอะไร? รีบปล่อยข้านะ”

จวินมู่เหนียนไม่ยอมปล่อย แต่โน้มตัวเข้าไปกดนางเอาไว้ ร่างกายที่หนักหน่วงและแรงกดที่แข็งแกร่งทำให้ซูจื่ออวี๋หายใจลำบาก

แต่จวินมู่เหนียนแค่กดนาง ไม่ได้มีความคิดจะละเมิดนาง แล้วเขาคิดจะทำอะไรกัน?

ขณะที่ซูจื่ออวี๋สับสน จวินมู่เหนียนก็พูดข้างๆ หูจวินมู่เหนียนว่า “อวี๋เอ๋อร์ บอกข้าหน่อย เจ้าโกรธอะไร? โกรธที่ข้าใช้คำสั่งกับเจ้า หรือโกรธที่ข้าอารมณ์เสียอย่างไร้เหตุผล หรือว่าโกรธที่ข้า...มีความลับกับเจ้า?”

ซูจื่ออวี๋เริ่มหายใจไม่ออก นางคิดไม่ถึงว่าจวินมู่เหนียนจะใช้น้ำเสียงขอร้องมาถามความรู้สึกกับนาง

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วพูดว่า “ข้า...ข้าไม่ได้โกรธ”

จวินมู่เหนียนก็ตอบว่า “โกหก”

ซูจื่ออวี๋ยื่นมือออกไปผลักจวินมู่เหนียนแล้วพูดว่า “เจ้าลงไปก่อน พวกเรามาคุยกันดีๆ ได้หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าหนักมากเลยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าตัวสูงและใหญ่เหมือนม้า ต้องหนักอยู่แล้วสิ กดข้าไว้แบบนี้ ข้าหายใจไม่ออก”

จวินมู่เหนียนก็หัวเราะ พลิกตัวนอนราบ แล้วกอดซูจื่ออวี๋ให้ขึ้นมาบนตัว สลับท่าทางของทั้งสองคนในชั่วพริบตา

จวินมู่เยว่ออกไปจากที่นั่นแล้ว แต่ซูจื่ออวี๋ก็ยังไม่สามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือของจวินมู่เหนียนได้

ซูจื่ออวี๋รู้สึกจนใจกับนิสัยบ้าอำนาจและแข็งแกร่งของจวินมู่เหนียน แต่ใครใช้ให้เขาเป็นท่านอ๋องฉินผู้สูงส่งล่ะ

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้โกรธจริงๆ ข้าแค่รู้สึกประหลาดใจกับความรู้ระหว่างเจ้ากับข้า ในบางครั้งบางเรื่องก็ไม่มีทางบรรลุข้อตกลงร่วมกันได้ ก็ควรหลีกเลี่ยงอย่างสมเหตุสมผล ให้พื้นที่แก่อีกฝ่าย แทนที่จะเติมเชื้อไฟแล้วทะเลาะกันต่อ เจ้าว่าถูกต้องหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนไม่เห็นด้วย “ไม่ถูก ข้ายอมให้เจ้ามาทะเลาะกับข้า ดีกว่าให้เจ้าเย็นชาไม่สนใจข้า”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้าขึ้นมองจวินมู่เหนียน ก็พบว่าสีหน้าของเขาจริงใจมาก ที่แท้เขา...เขาก็กลับว่านางจะไม่สนใจเขาอย่างนั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋รู้สึกใจเต้นรัวมากขึ้น ในเมื่อไม่สามารถพลิกตัวได้ นางจึงได้แต่แนบหน้าลงบนหน้าอกของจวินมู่เหนียน ไม่ยอมมองสีหน้าของเขา

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋ยอมอ่อนลงแล้ว จวินมู่เหนียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลูบผมยาวของนางเบาๆ แล้วพูดว่า “อวี๋เอ๋อร์ เรื่องตราพยัคฆ์หยกขาว เจ้า...ทำไมเจ้าไม่ถามข้าล่ะ?”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกขำเล็กน้อยจึงถามว่า “ท่านอ๋องอยากจะพูดหรือไม่เล่า?”