ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 685

จวินมู่เหนียนตะลึงงันกับคำถามของซูจื่ออวี๋!

ใช่ เขาอยากจะพูดหรือ? เขาพูดได้หรือ? เขาจะพูดอย่างไร?

ซูจื่ออวี๋เอ่ยเบาๆ “สัญชาตญาณของข้าบอกข้าว่าตราพยัคฆ์หยกขาวเป็นความทรงจำที่ไม่ดีของท่านอ๋อง ท่านอ๋องต้องไม่อยากพูดถึงมันแน่ ในเมื่อท่านอ๋องไม่อยากพูดถึง ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไปถามถูกหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนถามอย่างหดหู่ “เจ้าไม่เป็นห่วงเรื่องของข้าเลยสักนิดหรือ? ไม่สนใจสักหน่อยเลยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างจนใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ท่านอ๋องเล่าให้ข้าฟังสิ”

จวินมู่เหนียนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น มือที่กอดซูจื่ออวี๋อยู่ก็ค่อยๆ แน่นขึ้น เขาพยายามจะแสดงความบริสุทธิ์ใจ ก็พบว่าตนพูดไม่ออกจริงๆ

ในเวลานี้ จู่ๆ จวินมู่เหนียนนึกถึงเรื่องที่ซูจื่ออวี๋พูดก่อนหน้านี้ได้ “ทุกคนมีความลับของตัวเอง ทุกคนต่างก็มีทางเลือกสุดท้ายของตัวเอง ทุกคนมีขอบเขตของตัวเอง ข้าร่วมมือกับท่านอ๋อง ส่งเสริมซึ่งกันและกันให้สำเร็จ เงื่อนไขก่อนหน้านี้ก็คือการยืนอยู่ในขอบเขตของตัวเอง ไม่ทำลายขอบเขตนั้น ไม่ไปรบกวนอีกฝ่าย เพียงแค่ปฏิบัติต่อกันอย่างเงียบๆ แบบนี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?”

จวินมู่เหนียนหลับตาแล้วถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ต้องพูดเลยว่า ในเวลานี้ตอนนี้เขาถูกคำพูดของซูจื่ออวี๋โน้มน้าวแล้ว

บางทีการไม่ทำลายขอบเขตของกันและกันอาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการอยู่ด้วยกัน

จวินมู่เหนียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จูบผมของซูจื่ออวี๋ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “เจ้าพูดถูก ข้ามีอาการป่วยทางอารมณ์ ในเมื่อเจ้าเป็นหมอของข้า เจ้าช่วยรักษาข้าได้หรือไม่”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะยอมใจอ่อน ชั่วขณะนั้น ในใจของนางเริ่มหดหู่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่จางหาย

ท่านอ๋องผู้สูงส่ง ปกติมักจะยโสโอหัง อยู่ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนอ่อนโยนขี้น้อยใจ ทำให้คนโกรธไม่ลง

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วพูดว่า “ข้าแก้พิษให้ท่านอ๋องเพื่อแลกกับความช่วยเหลือจากอำนาจของท่านอ๋องฉิน ให้ข้ารักษาอารมณ์ นั่นเป็นราคาที่อยู่นอกเหนือจากนั้น”

จวินมู่เหนียนหัวเราะและพูดว่า “ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่ ข้าก็ไม่ขอต่อราคา”

จวินมู่เหนียนว่าอะไรนะ

ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์เมื่อครู่นี้พูดว่าอะไร?

เขาบอกว่าหึงหรือ?

จวินมู่เหนียนรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยกับสายตาของซูจื่ออวี๋ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ หรือว่าเขาพูดอะไรผิดไปหรือ?

นี่คือสิ่งที่หันหรูเฟิงสอนให้เขาแสดงอารมณ์ด้วยปาก อย่าได้แสดงว่าเขาซาบซึ้งใจอย่างเงียบๆ

เมื่อเขาพูดว่า “หึง” ซูจื่ออวี๋ควรจะซาบซึ้งใจ ควรจะดีใจไม่ใช่หรือ? เหตุใดนางถึงดูไม่ดีใจอะไรเลย แต่กลับตกใจอยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำ?