ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 686

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองคน บรรยากาศเริ่มอึดอัด จวินมู่เหนียนหรี่ตาลงมองท่าทางของซูจื่ออวี๋ที่นั่งอยู่บนตัวเขา จากนั้นภาพอื่นก็ปรากฏขึ้นมาบนสมองของเขา เขายืดเอวโดยไม่รู้ตัว ในชั่วขณะนั้นซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกแปลกๆ ที่ระหว่างขาทั้งสองข้าง

เมื่อนางเข้าใจว่ามันคืออะไร จู่ๆ ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ก็แดงเรื่อ เขาเอ่ยด้วยความเขินอายเล็กน้อย “ท่านหึงตรงไหน ท่าน...นี่มันกินยาม้ามาชัดๆ”

ยังพูดไม่ทันจบ ซูจื่ออวี๋ก็กลิ้งลงจากเตียงแล้ววิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง นางไม่อยากให้จวินมู่เหนียนสังเกตเห็นว่าการกระทำที่ยืดตัวของเขาเมื่อครู่นี้ มันทำให้นางเกือบจะตัวอ่อนไปเล็กน้อยแล้ว

จนกระทั่งซูจื่ออวี๋หายตัวไปจากกระโจม จวินมู่เหนียนถึงได้สติกลับมาอีกครั้งและรู้ว่าตนทำอะไรลงไป

จวินมู่เหนียนมองไปที่กางเกงของตนที่ยกขึ้น ก็กุมหน้าผากอย่างกระอักกระอ่วน เหตุใดพูดคุยกันอยู่ดีๆ เขาถึงได้คึกคักขึ้นมาแบบนี้ล่ะ?

ไม่รู้ว่าซูจื่ออวี๋มีพลังวิเศษแบบใด ถึงทำให้การควบคุมตัวเองที่เขาภูมิใจหายไปทันที

......

ซูจื่ออวี๋วิ่งออกไปหัวซุกหัวซุน เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เทียนชิงและเซวียนซางตกตะลึงเมื่อเห็นเช่นนั้น

เมื่อเห็นสีน่าอึดอัดใจของทั้งสอง ซูจื่ออวี๋ก็รู้ว่าสภาพของนางในเวลานี้ดูจนตรอกมาก

ซูจื่ออวี๋มุมปากกระตุกอย่างกระอักกระอ่วน ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ดูรบกวนทหารเทียนชิงไปตักน้ำมาให้หน่อย ข้าจะอาบน้ำหวีผม

เทียนชิงก็รีบไปตักน้ำ ตอนที่กลับมาก็ยังพาจวินมู่เยว่มาด้วย

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นจวินมู่เยว่มองนางด้วยดวงตาที่สดใส นางก็เดาได้ทันทีว่าจวินมู่เยว่ต้องการจะพูดอะไร

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอ๋องแปด รอข้าก่อน ข้าขอจัดการตัวเองสักหน่อย”

จวินมู่เยว่ก็รีบพูดว่า “ได้ๆ ไม่ต้องรีบ เมื่อคืนนี้อาซ้อน้อยคงจะทำงานหนัก”

จวินมู่เยว่ถามด้วยความสงสัย “เหตุใดอาซ้อน้อยถึงได้พูดเช่นนั้น? ข้าเห็นรอยเท้าเรืองแสงอยู่หลายที่เชียวนะ”

ซูจื่ออวี๋อธิบายว่า “อันเป่ยเยว่และอันเป่ยซานเป็นพี่น้องกัน นางจะไปพบพี่ชายของตัวเอง แทบไม่จำเป็นต้องทำตัวลับๆ ล่อๆ ดังนั้นคนผู้นั้นย่อมไม่ใช่อันเป่ยซาน”

จวินมู่เยว่พยักหน้าและรู้สึกว่าสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดมานั้นสมเหตุสมผล

ซูจื่ออวี๋กล่าวต่อ “อันเป่ยเยว่และจวินมู่หลานไม่มีความสัมพันธ์ส่วนตัว ถ้าจวินมู่หลานอยากแต่งงานกับอันเป่ยเยว่ เขาก็คงไม่จับจวนเสนาบดีเอาไว้ไม่ปล่อยแบบนั้น จวินมู่หลานรู้ดีว่าใครแต่งงานกับอันเป่ยเยว่ ใครที่ไม่มีโอกาสได้ตำแหน่งรัชทายาท ดังนั้นใครก็ตามที่อยากเป็นรัชทายาทไม่มีทางเข้าใกล้อันเป่ยเยว่”

จวินมู่เยว่ก็หายใจเข้าแล้วรีบมองไปรอบๆ หลังจากยืนยันว่าไม่มีใครได้ยินการสนทนาของพวกเขา จวินมู่เยว่ก็ตบหน้าอกตัวเองด้วยความกลัว แล้วพูดว่า “อาซ้อน้อย ปัญหามักจะออกมาจากปาก ระวังคำพูดด้วย”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก และไม่ได้โต้แย้งจวินมู่เยว่ นางรู้ว่าเรื่องรัชทายาทนี้เป็นเรื่องที่อ่อนไหวมาก ทุกคนต่างก็ไม่กล้าเอ่ยถึงมันง่ายๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีใครไม่ใช่หรือ เฮ้อ องค์ชายพวกนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ แต่ละคนต่างขี้กลัวทั้งนั้น