ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 687

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ด้วยวิธีนี้ พวกเขาทั้งสองคนก็ต้องถูกตัดออกไป เหลือแค่คนเดียวนั่นก็คือจวินมู่ฉยง”

จวินมู่เยว่เกาหัวก่อนจะพูดต่อว่า “เหตุใดอันเป่ยเยว่กับจวินมู่ฉยงถึงต้องแอบนัดพบกัน? พวกเขามีความสัมพันธ์ส่วนตัวอย่างนั้นหรือ? อันเป่ยเยว่ถูกกำหนดให้แต่งงานกับเจ้าสิบไปแล้ว แล้วยังแอบนัดพบกับพี่สี่ แบบนี้มันไม่เหมาะสมเลย”

เรื่องที่จวินมู่ฉยงของอันเป่ยเยว่ นอกจากจวินมู่หลานและอันเป่ยเยว่แล้ว คนอื่นต่างก็ไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นจวินมู่เยว่จึงไม่คิดว่าเป็นพวกเขา

ซูจื่ออวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่งก็พูดว่า “การที่คนสองคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันไปอยู่ด้วยกัน มันก็มีอยู่สองอย่างเท่านั้น”

จวินมู่ฉยงถามด้วยความสงสัย “คืออะไรหรือ?”

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ประการแรกคือมีศัตรูร่วมกัน และสองก็คือมีผลประโยชน์ร่วมกัน เจ้าคิดว่าพวกเขามีผลประโยชน์ร่วมกันหรือไม่?”

จวินมู่เยว่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ อันเป่ยเยว่สนใจแค่พี่เจ็ดของข้าเท่านั้น พี่สี่ก็ต้องการช่วยให้พี่รองได้เป็นรัชทายาท เรื่องผลประโยชน์เพียงอย่างเดียว พวกเขาสองคนไม่เพียงแต่มีเป้าหมายที่ไม่เหมือนกัน แต่ยังขัดแย้งกันอีกด้วย”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าพลางกล่าวว่า “เช่นนั้นก็เป็นอีกอย่าง ทั้งสองคนมีศัตรูร่วมกัน”

จวินมู่เยว่เกาหัวแล้วคิดคำพูดของซูจื่ออวี๋อย่างละเอียด หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง และเขาก็พูดด้วยความหวาดกลัว “อาซ้อน้อย พวกเขาต้องการโจมตีเจ้าหรือเปล่า?”

อันเป่ยเยว่เกลียดซูจื่ออวี๋ ส่วนจวินมู่ฉยงก็ไม่ชอบซูจื่ออวี๋มากนัก ดูเหมือนว่าเหตุผลนี้สมเหตุสมผลมาก

ซูจื่ออวี๋เม้มปากถอนหายใจ “เป็นความจริงแปดส่วน แต่นอกจากข้าแล้ว ยังมีเทียนชิง ข้าเคยถามอย่างระมัดระวัง เทียนชิงเคยขวางไม่ให้อันเป่ยเยว่เข้าไปในกระโจมของท่านอ๋องก่อนหน้านี้ อาจเป็นเพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้อันเป่ยเยว่เกลียดเทียนชิง และขอให้จวินมู่ฉยงลงมือโดยใช้วิธีให้ยากับม้ามาทำร้ายเขา”

จวินมู่เยว่กล่าวด้วยความเดือดดาล “ไอ้สารเลวเอ๊ย! ข้าจะไปบอกพี่เจ็ด”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าดูว่างจริงๆ ไม่มีอะไรทำหรือ?”

จวินมู่เยว่ยิ้มเหยเก เกาหัวอย่างเขินอายแล้วกล่าวว่า “เมื่อก่อนต่อสู้กับศัตรูในสนามรบ ดาบต้องเลียเลือดทุกวัน แม้ว่ามันจะอันตราย แต่มันก็เติมพลังเช่นกัน ตอนนี้ข้ากลับถึงเมืองหลวงแล้ว อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง ข้าว่างจนแทบก้นแทบจะออกรากแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ไม่ต้องตีต้องฆ่าหรอก ยอดแม่ทัพหยัดยืนอยู่บนโครงกระดูกนับหมื่น แต่คนที่ทุกข์ยากกลับเป็นชาวบ้าน”

จวินมู่เยว่พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่ผิด พี่เจ็ดเคยพูดไว้ สงครามไม่ใช่เป้าหมาย มันเป็นแค่วิธีการ เป็นวิธีการที่ใช้รักษาความสงบวิธีหนึ่ง”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เยว่ด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะพูดเช่นนั้น