ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 688

ซูจื่ออวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ท่านอ๋องเขา...เขาไม่ได้ต้องการจะครองใต้หล้าหรือ?”

จวินมู่เยว่หัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “แม่ทัพที่ควบม้าในสนามรบ ใครบ้างไม่อยากจะครองโลก แต่ผู้คนก็มีจุดประสงค์ที่แตกต่างกัน บางคนทำเพื่ออำนาจ บางคนทำเพื่อปล้นสะดม และบางคนทำเพื่อเงินและสตรี แต่พี่เจ็ดนั้นแตกต่าง”

ซูจื่ออวี๋ถามว่า “แตกต่างอย่างไรหรือ?”

จวินมู่เยว่กล่าวว่า “พี่เจ็ดทำเพื่อความสงบในใต้หล้า มีเพียงการรวมแคว้นทั้งสี่ให้เป็นหนึ่งเดียว ถึงจะสามารถหยุดสงครามที่ยาวนานนี้ได้”

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแน่น รู้สึกว่าสิ่งที่จวินมู่เยว่พูดนั้นถูกต้อง เช่นเดียวกับในโลกที่นางอาศัยอยู่ในชาติก่อน จิ๋นซีฮ่องเต้รวมอาณาจักรทั้งเจ็ดเข้าด้วยกัน

ทุกคนต่างบอกว่าจิ๋นซีฮ่องเต้ทำเพื่อความทะเยอทะยานของตัวเอง แต่มีใครเคยเห็นความพยายามในการปกครองแคว้นบ้าง? รวมเจ็ดอาณาจักรให้เป็นแผ่นดินหนึ่งเดียว ยุติสงครามที่มีนับร้อยปี

สงครามไม่ใช่เป้าหมาย แต่เป็นวิธีการ ประโยคนี้เป็นความจริง...

ซูจื่ออวี๋ยิ้ม ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจมาก

......

ทั้งสองเดินไปรวมกับขบวนเดินทางพลางคุยกันไป ดูรถม้าที่แต่งตัวเรียบร้อยพร้อมออกเดินทางแล้ว

ซูจื่ออวี๋และจวินมู่เยว่เห็นรถเข็นของจวินมู่เหนียนจอดอยู่หน้ารถม้าจากระยะไกล เขาไม่ได้รีบขึ้นไป เหมือนกำลังรอซูจื่ออวี๋เข้าไปอยู่

จวินมู่เยว่เลิกคิ้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “เอ๋? พี่สะใภ้ เจ้ามีวิธีการมากมาย เหตุใดถึงได้เสียเปรียบอยู่ในมือของพี่เจ็ดข้าทุกครั้งเลยเล่า! เจ้าฉีดยาให้เขาสลบแล้วหนีไปก็ได้แล้ว”

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก ก่อนจะอธิบายด้วยความกระอักกระอ่วน “ร่างกายของท่านอ๋องพิเศษ จะใช้ยาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”

จวินมู่เยว่ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ข้าเกรงว่าไม่ใช่ใช้ไม่ได้ แต่ทำไม่ลงมากกว่าใช่หรือไม่ ฮ่าๆๆๆ”

จวินมู่เยว่หันหลังกลับแล้ววิ่งกลับไปที่รถม้าของตัวเองด้วยเสียงหัวเราะชอบใจ ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างจนใจ ท่านอ๋องแปดคนนี้ ยังมีนิสัยเด็กๆ จริงๆ

ลงมือไม่ได้งั้นหรือ? จะให้นางเต็มใจได้อย่างไร?

อันเป่ยเยว่และจวินมู่ฉยงทะเลาะกันครั้งใหญ่ แล้วนางก็กลับมาด้วยความโกรธ ตลอดทั้งคืนนี้นางคิดแค่ว่าจะทำร้ายซูจื่ออวี๋อย่างไร

แต่คนในมือนางที่จะใช้ประโยชน์ได้นั้นน้อยเกินไป ส่วนใหญ่จะเป็นอันเป่ยซานพี่ชายของนาง เขาไม่มีทางช่วยนางแน่ ดังนั้นนางจึงทำอะไรก็ลำบาก

หลังจากการครุ่นคิดมาทั้งคืน นางก็ตัดสินใจที่จะอดทนและรอให้ถึงเขาลั่วเสีย จากนั้นก็หาโอกาสลงมือ

แต่วันนี้เมื่อเห็นจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ดูรักกันมาก อันเป่ยเยว่ก็อดทนไม่ได้อีกต่อไป

นางทนไม่ได้อีกต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว

อันเป่ยเยว่มองไปที่อันเป่ยซานแล้วถามว่า “ท่านพี่ คืนนี้พวกเราจะพักกันที่ไหน”