ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 689

อันเป่ยซานไม่ได้สงสัยว่าจะมีอะไร หลังจากคิดแล้วก็พูดว่า “ขบวนรถม้าของพวกเราค่อนข้างช้า ข้าได้ยินจากท่านอ๋องสี่ว่าพวกเราจะเดินทางทั้งคืนโดยไม่พัก พรุ่งนี้พวกเราจะไปที่เมืองลั่วเสีย และพักผ่อนในเมืองลั่วเสีย”

อันเป่ยเยว่ขมวดคิ้วเบาๆ ถ้าไม่พักคืนนี้ ก็คงไม่มีโอกาสทำอะไร พรุ่งนี้ไปถึงเมืองลั่วเสีย คนในเมืองก็มีมาก ไม่สะดวกจะทำอะไร หรือว่าจะปล่อยให้ซูจื่ออวี๋กับจวินมู่เหนียนทำอะไรตามใจชอบอย่างไร้ยางอายหรือ

อันเป่ยเยว่ถอนหายใจอย่างหนัก อดไม่ได้ที่จะคิดว่าพวกเขาจะทำอะไรได้ล่ะ ถึงยังไงตอนนี้แม้แต่ลงมือนางก็ยังคิดไม่ออก

อันเป่ยเยว่หันหน้าไปมองท่านอ๋องสี่จวินมู่ฉยงที่อยู่ด้านหน้าขบวนรถ ก็รู้สึกเสียใจทีหลังที่เมื่อคืนนี้ตนหุนหันพลันแล่นเกินไป

คนเดียวที่นางวางใจได้ในตอนนี้คือจวินมู่ฉยง

อันเป่ยเยว่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ท่านพี่ เข้าไปในรถก่อน ข้าจะไปถามท่านอ๋องสี่สักครู่”

อันเป่ยซานขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เยว่เอ๋อร์ เจ้าหมั้นแล้ว ควรจะหลีกเลี่ยงข้อสงสัย”

อันเป่ยเยว่พูดอย่างหงุดหงิด “นี่มันกลางวันแสกๆ ข้าจะทำอะไรได้ อีกอย่างที่นี่ก็มีบ่าวรับใช้ตั้งมาก ข้าแค่อยากจะถามสองสามข้อ ท่านพี่กำลังคิดอะไรอยู่?”

อันเป่ยซานเม้มปากแน่น รู้สึกกระอักกระอ่วนกับสิ่งที่อันเป่ยเยว่พูด และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ถ้าเขาพูดมากเกินไปดูเหมือนจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของน้องสาวตน แต่ถ้าเขาน้อย ก็เหมือนจะไม่ได้ประโยชน์อะไร

ขณะที่อันเป่ยซานกำลังพิจารณาคำพูดของเขา อันเป่ยเยว่ก็เดินจากไป นี่ก็ชัดเจนมาก ไม่ว่าอันเป่ยซานจะพูดน้อยหรือพูดมาก มันก็ไม่สามารถส่งผลต่อการกระทำของอันเป่ยเยว่ได้

......

อันเป่ยเยว่มาถึงรถม้าขอจวินมู่ฉยง นางยังไม่พูดอะไร จวินมู่ฉยงก็เปิดม่าน ยื่นศีรษะออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดว่า “ท่านหญิงเป่ยเยว่มมาหาข้ามีธุระอะไรงั้นหรือ?”

ท่านหญิงเป่ยเยว่?

อันเป่ยเยว่ถอนหายใจด้วยความโกรธ กระทืบเท้าเร่าๆ แล้วหันหลังกลับไปหาพี่ชายของนาง

ทันทีที่อันเป่ยเยว่จากไป จวินมู่หลานก็เดินมาถึงแล้ว จวินมู่หลานมองไปที่ อันเป่ยเยว่ จากนั้นก็มองไปที่จวินมู่ฉยงก่อนจะพูดว่า “ฮวายหยง เจ้ากับเยว่เอ๋อร์ทำบ้าอะไรอยู่? ช่วงนี้นางดูจะไปมาหาสู่กับเจ้าใกล้ชิดไปหน่อยนะ”

ดวงตาของจวินมู่หลานเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วจวินมู่หลานก็พูดอย่างจนใจ “พี่รอง ขึ้นรถมาพูดกันเถอะ”

จวินมู่หลานเลิกคิ้วแล้วขึ้นไปบนรถม้าของจวินมู่ฉยง

บนรถม้า จวินมู่ฉยงบอกความจริงเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับชือหลีและหรูอี้ แต่หลีกเลี่ยงสิ่งที่เขาร้องขออันเป่ยเยว่ บอกเพียงว่าอันเป่ยเยว่ร้องไห้มาขอร้องเขา แล้วเขาก็สงสารหญิงงาม ดังนั้นเขาจึงทำเรื่องเช่นนี้ไปอย่างหุนหันพลันแล่น

จวินมู่หลานขมวดคิ้วหลังได้ยินเช่นนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตำหนิจวินมู่ฉยงแต่กลับมีสีหน้าไม่พอใจมากนัก

จวินมู่หลานกล่าวว่า “อย่าให้มีครั้งหน้า ต่อให้พวกเราสองพี่น้องจะทะเลาะกัน ก็ไม่สามารถปล่อยให้คนนอกมองว่ามันเป็นเรื่องตลกได้ อีกอย่างอันเป่ยเยว่ก็ถูกกำหนดมาไม่ให้เป็นของเจ้า เหตุใดเจ้าต้องยอมเสี่ยงเพื่อนาง ไว้กลับถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่ พี่ชายเจ้าจะส่งหญิงงามสองสามคนให้เจ้าก็ได้”