ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 694

ความทรงจำของเหตุการณ์บนรถม้าไม่กี่วันก่อนหน้านี้ของอานเป่ยเยว่ย้อนกลับมา หรูอี้คุกเข่าลงอยู่ระหว่างขาของจวินมู่ฉง และปรนเปรอเขาอย่างสุดใจ...

หัวใจของอานเป่ยเยว่เต้นรัว นางก็รีบพูดว่า “พี่ฮวายหรง รอกลับเมืองหลวง ข้าส่งสาวงามนับสิบคนให้กับท่าน ข้าจะชดเชยการสูญเสียหรูอี้ให้กับท่านแน่นอน ข้าจะต้อง…”

จวินมู่ฉงพูดขัดจังหวะ “ข้าไม่ต้องการคำยืนยันจากเจ้ามากนัก ข้าต้องการอะไร เจ้าคงจะรู้ดีอยู่แล้ว”

ดวงตาของอานเป่ยเยว่แดงก่ำด้วยความวิตกกังวล และนางพูดว่า “ข้า...ข้าทำไม่ได้! หากท่านไม่เต็มใจที่จะช่วยข้า เช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ!”

อานเป่ยเยว่หันกำลังลงจากรถม้า แต่ทันใดนั้นเอวของนางก็ถูกจวินมู่ฉงรวบเอาไว้และดึงกลับไป

อานเป่ยเยว่อุทานโดยไม่รู้ตัว “อ๊ะ!”

องครักษ์ที่อยู่นอกรถม้ามองหน้ากัน จากนั้นก็ยิ้มให้กันอย่างมีความหมายและไม่สนใจอะไรต่อ

อ๋องสี่ละโมบในความงาม บังเอิญว่าคืนนี้มีบ่าวที่น่าเอ็นดูคนหนึ่ง ทุกคนต่างไม่ประหลาดใจนักที่เห็นแบบนั้น

อานเป่ยเยว่ที่อยู่ในรถม้าไม่กล้าดิ้นรนอีกต่อไป เพราะจวินมู่ฉงพูดว่า “กรีดร้องงั้นเหรอ? ถ้าเสียงดังจนทำทุกคนตื่น เจ้าคงได้แต่งงานกับข้า เยว่เอ๋อร์จะยังกรีดร้องอีกหรือไม่?”

เวลานี้อานเป่ยเยว่แค้นตัวเองมาก เพราะนางรู้ชัดเจนอยู่เต็มอกว่าจวินมู่ฉงมีเจตนาไม่ดีต่อนาง และนางรู้อยู่แก่ใจว่าการมาที่นี่ยามค่ำคืนมันเป็นการส่งอ้อยเข้าปากช้าง

แต่นางก็ควบคุมมันไม่ได้ นางต้องการฆ่าซูจื่ออวี๋ มากจนต้องดื่มเหล้าพิษเพื่อดับกระหาย

อานเป่ยเยว่กัดริมฝีปากของนางและหลั่งน้ำตาออกมา นางดื้อดึงที่จะไม่มองจวินมู่ฉงที่กำลังทาบทับอยู่บนร่างของนาง แต่นางกลับไม่ได้ต่อต้านอีกต่อไป

เมื่อเห็นท่าทางของนาง จวินมู่ฉงก็เอื้อมมือไปบีบคางและหันหน้าเล็ก ๆ ของนางมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

ในขณะที่กำลังพูด อานเป่ยเยว่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่และเสื้อด้านในสีเหลืองเป็ดก็ไม่สามารถปกปิดความสมบูรณ์ข้างในได้

อาจเป็นเพราะความกลัวและความเกร็ง แม้ว่าจวินมู่ฉงจะไม่ได้สัมผัสนาง แต่ผลไม้สีแดงคู่หนึ่งก็ดันเสื้อตัวเล็กของนางขึ้นมา ทำให้จวินมู่ฉงจ้องตาเป็นมัน

จวินมู่ฉงพ่นลมหายใจร้อนรุ่มออกมา เขาลดศีรษะลงและพยายามจูบอานเป่ยเยว่ แต่อานเป่ยเยว่หันหน้าหนี ทำให้เขาจูบลงไปที่แก้มของนางแทน

จวินมู่ฉงไม่ได้โกรธและจูบไปตามแก้มลงไปยังลำคอ หลังหู ไหล่ กระดูกไหปลาร้า...

อานเป่ยเยว่ถูกจูบอย่างแนบชิดและเนิ่นนานจนตัวสั่นเทา แต่นางกลับรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

จนกระทั่งใบมะเดื่อใบสุดท้ายบนร่างกายของนางถูกฉีกออก ทันใดนั้นอานเป่ยเยว่ก็จับมือที่กำลังวุ่นวายอยู่กับร่างกายด้านหน้าของนางไว้ นางมองไปที่จวินมู่ฉงแล้วถามว่า “ท่านต้องบอกข้ามาว่าท่านจะลงมือเมื่อใด อย่าทำให้ข้ากังวลตลอดเวลา”