ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 695

จวินมู่ฉงเกือบจะหยิบปืนเข้าสนามรบแล้ว ในสมองของเขามีแต่ร่างกายของอานเป่ยเยว่ ไม่ได้นึกถึงการสร้างภัยพิบัติให้กับซูจื่ออวี๋ และจวินมู่เหนียน

แต่เมื่อเห็นอานเป่ยเยว่ดื้อรั้นไม่ปล่อยให้เขาลูบไล้ต่อ เขาจึงทำได้แค่ตอบอย่างอดทน “ที่ล่าสัตว์บนเขาลั่วเสีย เพียงแค่ไปถึงเขาลั่วเสีย ข้าจะช่วยเจ้ากำจัดซูจื่ออวี๋อย่างแน่นอน!”

หลังจากได้รับคำสัญญาของจวินมู่ฉง อานเป่ยเยว่ก็ค่อย ๆ ปล่อยมือของจวินมู่ฉงออก

จวินมู่ฉงเริ่มนวดคลึงมันอย่างแรงทันที อานเป่ยเยว่กัดฟันแน่น แต่ไม่สามารถหยุดครางที่หลุดรอดมาของนางได้

จวินมู่ฉงเป็นผู้เชี่ยวชาญในสนามรักจริง ๆ เขารู้วิธีเกลี้ยกล่อมสตรี อานเป่ยเยว่ถูกเขาหยอกเย้าจนแทบจะสูญเสียการควบคุมร่างกายของนางทั้งหมดไป

ความร้อนประหลาดในร่างกายของนางและความว่างเปล่าที่อธิบายไม่ได้กำลังบอกกับอานเป่ยเยว่ว่านางกำลังเล่นกับไฟและถูกไฟเผาตัวเอง

แต่จวินมู่ฉงควบคุมจังหวะของร่างกายนาง ทำให้นางไม่สามารถหยุดได้แม้จะรู้ถึงอันตรายก็ตาม

จวินมู่ฉงลิ้มรสอาหารอันโอชะที่ปกติเขาไม่กล้ากินอย่างตะกละตะกลาม เขาคายผลไม้สีแดงอ่อนออกจากปากและจูบไล่ลงไปจนสุด

เอวที่เพรียว หน้าท้องแบนราบ และขาเรียวของนาง จวินมู่ฉงพยายามทิ้งรอยของเขาไว้บนทุกตารางนิ้วของร่างกายของนาง

ร่างกายที่ขาวโพลนราวหิมะมีดอกเหมยสีแดงบานสะพรั่ง เป็นอย่างที่คาดไว้ร่างกายของอานเป่ยเยว่ไร้ที่ติ

จวินมู่ฉงเงยหน้าขึ้นมองอานเป่ยเยว่ที่กำลังสับสนและมัวเมาอยู่แล้ว เขายิ้มและก้มลงไปขบเม้ม

อานเป่ยเยว่ไม่รู้ว่าจวินมู่ฉงจูบนางที่ใด แต่นางรู้สึกราวกับว่าวิญญาณของนางกำลังถูกเขาดูดออกไป นางอดไม่ได้ที่จะอ้าปากหลุดกรีดร้องเสียงแหลมออกมา

“อ๊ะ…อย่า!”

เสียงกรีดร้องของหญิงผู้นี้ทำให้คนอื่น ๆ ในขบวนตกใจ

ซูจื่ออวี๋ที่นอนหลับสนิทไปแล้ว แต่ทันใดนั้นนางก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกรีดร้อง นางตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นเข้าก็รีบกอดนางไว้และตบหลังนางเบา ๆ ก่อนจะพูดปลอบนาง “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วแล้วโน้มตัวลงและพูดว่า “นอนหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยแก้มที่ร้อนผ่าว “ข้าหมายถึง...ข้าหมายถึงนอนหลับ ไม่... ไม่ใช่สิ่งที่ท่านคิด”

จวินมู่เหนียนหัวเราะแล้วพูดว่า “ชายารู้ได้ยังไงว่าข้ากำลังคิดอะไรอยู่ หรือเจ้ากับข้าใจตรงกันจึงรู้ว่าข้าคิดอะไรอยู่?”

ซูจื่ออวี๋เบนหน้าหนีและหลับตาไม่มองจวินมู่เหนียนที่ยิ้มอย่างชั่วร้ายต่อ นางกลัวว่านางจะตกหลุมพรางความงามของจวินมู่เหนียนหากนางไม่ระวัง

จวินมู่เหนียนก้มลงจูบอย่างนุ่นนวลลงบนใบหน้าของซูจื่ออวี๋

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่ขัดขืน จวินมู่เหนียนก็ดีใจมาก เขาค่อย ๆ เคลื่อนมาที่มุมปากของนาง

หัวใจของซูจื่ออวี๋บีบรัด นางรีบวางมือบนไหล่ของจวินมู่เหนียน แต่แรงแบบนั้นสำหรับจวินมู่เหนียนแล้ว ไม่มีค่าอะไรเลย...