ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 707

เมื่อหญิงสาวทั้งสามคนมาถึงสวนหย่อมใหญ่ พบว่ามีเพียงเทียนชิงเข็นจวินมู่เหนียนรออยู่ที่นั่น เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรอซูจื่ออวี๋

หนานหยวนหรัวทำความเคารพก่อน

“คารวะท่านอ๋องฉิน ขอเรียนถามท่าน ท่านอ๋องรองได้มาที่นี่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า

“พวกเขากลับไปหมดแล้ว”

ทุกคนไม่มีใครสงสัย เพราะบุรุษอาบน้ำเร็วกว่าสตรีอยู่แล้ว กลับไปก่อนถือเป็นเรื่องปกติ หนานหยวนหรัวกับซูจื่อเยียนจึงเอ่ยลาและจากไปอย่างรวดเร็ว จวินมู่เหนียนพาซูจื่ออวี๋กลับไปที่ห้องพักตัวอักษรเทียนห้องที่สาม

ทั่วทั้งโรงเตี๊ยมเงียบสงบมาก คล้ายไม่มีใครสังเกตว่าอานเป่ยเยว่หายตัวไปแล้ว

หลังจากเข้าไปในห้องพัก ซูจื่ออวี๋เริ่มถอดเสื้อตัวนอก ทำท่าเตรียมตัวเข้านอน

จวินมู่เหนียนเห็นดังนั้นจึงเอ่ยว่า

“อีกเดี๋ยวคงได้วุ่นวายกันน่าดู เจ้าทำเช่นนี้...”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน

“ท่านอ๋อง ได้เวลาเข้านอนแล้ว พวกเราไม่รู้อะไรเลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น”

จวินมู่เหนียนคิดไปคิดมาจึงพยักหน้า

จวินมู่เหนียนพูดถูก พวกเขาจำเป็นต้องแสดงออกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงจะไม่เป็นที่สังเกต

ต่อให้จวินมู่ฉงสงสัยพวกเขา ก็ไม่มีเหตุผลและหลักฐาน

จวินมู่เหนียนกอดซูจื่ออวี๋แกล้งนอนหลับบนเตียง ผ่านไปครึ่งชั่วยามภายในโรงเตี๊ยมวุ่นวายขึ้นมาจริงๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูห้องถูกเคาะ ด้วยเสียงที่เร่งรีบ

ด้านนอกมีเสียงของจวินมู่เยว่ดังขึ้น เขาเอ่ยปาก

“พี่เจ็ด เกิดเรื่องแล้ว”

จวินมู่เหนียนลืมตาขึ้น หันมองซูจื่ออวี๋แวบหนึ่ง นางพยักหน้า ต่อมาลุกขึ้นจากเตียง แล้วหยิบเสื้อของจวินมู่เหนียนมาห่มตัวเอาไว้ ค่อยเปิดประตู

เมื่อเสียงเปิดประตูดังแกรก ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้พูดกับจวินมู่เยว่ เขาก็ถูกจวินมู่ฉงที่อยู่ด้านหลังผลักออก จวินมู่ฉงท่าทางดุดันสอบถามว่า

“ซูจื่ออวี๋ เจ้าเอาตัวเยว่เอ๋อร์ไปซ่อนไว้ที่ใด? หากเยว่เอ๋อร์เป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

“พระชายาอ๋องฉิน คืนนี้ท่านเจอเยว่เอ๋อร์หรือไม่ หลังจากนางไปบ่อน้ำร้อนพร้อมกับพวกท่านก็ไม่ออกมาอีกเลย เมื่อกี้ข้าสั่งให้คนไปหาแล้ว แต่พบว่าภายในบ่อน้ำร้อนว่างเปล่าไม่มีใครเลย จึงไม่รู้ว่านางไปที่ใด”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า

“พวกเราเข้าไปที่บ่อน้ำร้อนพร้อมกัน ต่อมาหลังจากเลือกห้องก็แยกกัน ตอนออกมาข้าออกมาพร้อมกับองค์หญิงหยวนหรัวและพี่รอง พอท่านพูดแบบนี้ข้าเหมือนนึกขึ้นได้ ตอนที่ออกมา ไม่เห็นเป่ยเยว่จวิ้นจู่(ท่านหญิง)เลย ทำไมหรือ? หาตัวไม่เจอหรือ?”

ทุกคนหันไปมองหนานหยวนหรัวกับซูจื่อเยี่ยน เพราะอยากแน่ใจว่าสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดเป็นความจริงหรือไม่

แม้ทั้งสองคนจะไม่อยากช่วยซูจื่ออวี๋ แต่ก็ได้แต่พยักหน้า

หนานหยวนหรัวเอ่ยปาก

“เป็นดังนั้นจริง พวกเราเข้าไปพร้อมกันออกมาพร้อมกัน ระหว่างนั้นไม่ได้ยินเสียงใดผิดปกติเลย”

แต่จวินมู่หลานกลับไม่พอใจ จึงเอ่ยถาม

“เช่นนั้นตอนที่พวกเจ้าออกมา ไม่เห็นเป่ยเยว่จวิ้นจู่(ท่านหญิง) เหตุใดจึงไม่มารายงานข้า?”

หนานหยวนหรัวถอนหายใจ

“ท่านอ๋อง แค่อาบน้ำเท่านั้น ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ว่าท่านอ๋องยังเป็นห่วงหญิงอื่นว่าจะอาบน้ำเสร็จสิ้นแล้วหรือไม่?”