ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 71

มุมปากจวินมู่เย่วกระตุก เขารู้ว่าถูกพี่เจ็ดแกล้งเข้าให้แล้ว

จวินมู่เย่วลุกขึ้นมองไปบนถนนด้านนอก จวินมู่หลานกับจวินมู่ฉงขี่ม้าผ่านถนนไปอย่างรวดเร็ว เห็ได้ชัดว่ารีบร้อนมาก

จวินมู่เย่วหัวเราะพรวดบอกว่า

“พี่รองคงแสดงละครจนเคยชิน ไหนบอกจะออกไปล่าดีหมีเพื่อให้เสด็จพ่อนำไปรักษาโรค เขตล่าสัตว์ฝั่งตะวันออก มีสัตว์ดุร้ายตั้งแต่เมื่อใด? สัตว์ที่ใหญ่ที่สุดก็แค่กวางเท่านั้น”

จวินมู่เหนียนไม่ได้ตอบรับจวินมู่เย่ว แต่กลับหันมองหันถิงที่ตามหลังท่านอ๋องทั้งสองมาด้วย

หากเขาจำไม่ผิด ซูจื่ออวี๋ดูเหมือนจะถูกยกให้น้องชายของหันถิง ที่มีนามว่าหันเจิ้น

จวินมู่เหนียนมองตามไปทิศทางที่พวกจวินมู่หลานจากไป เอ่ยปากถามว่า

“พวกเขาจะไปที่ใด?”

จวินมู่เย่วตอบ

“ดูจากทิศทางน่าจะเป็นจวนเสนาบดีซู อ่อ ใช่สิ วันนี้ที่จวนเสนาบดีจัดงานชมบุปผา มีแต่พวกสตรีส่งเสียงเจี้ยวจ้าวเต็มไปหมด ส่วนมากคงจะพูดถึงเรื่องที่ท่านพ่อจะคัดเลือกพระชายาให้พวกเรา ช่างน่ารำคาญยิ่งนัก”

จวินมู่เหนียนจิบน้ำชาหนึ่งคำ หลังจากครุ่นคิดเอ่ยปากบอกว่า

“ได้ยินมาว่า จวนเสนาบดีซูเพิ่งสร้างสวนดอกท้อได้ไม่นาน พอเดือนสี่จะแข่งกันบานสะพรั่ง สวยสดในช่วงฤดูใบไม้ผลิ งดงามเกินบรรยาย”

จวินมู่เย่วกระพริบตา เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

“งดงามกว่าสวนบุปผาในวังเชียวหรือ?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยเสียงเรียบ

“ไม่แน่ใจ!”

จวินมู่เย่วเอ่ยปาก

“งดงามกว่าหรือไม่ ไปดูก็จะรู้เอง! ไป พี่เจ็ด ท่านไปดูให้เห็นกับตาเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนไม่ตอบ แต่สีหน้าดูเหมือนลำบากใจ

จวินมู่เย่วกลับเข็นรถเข็นของจวินมู่เหนียน บอกว่า

“โอ๊ย พี่เจ็ด ท่านอย่าเอาแต่อุดอู้อยู่ในบ้านสิ ต้องออกไปสูดอากาศบ้าง พวกเราไปชมดอกไม้กัน แล้วไปดูด้วยว่าพี่รองจะสร้างเรื่องอะไรอีก!ไ

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ทว่าความไม่เต็มใจนี้ แสแสร้งหรือเป็นจริง คงมีแต่เขาเท่านั้นที่รู้

——

จวนเสนาบดีซู

บรรดาฮูหยินและคุณหนู ดื่มชาพูดคุยกัน ชมดอกไม้หยอกล้อกัน บรรยากาศน่ารื่นรมย์เหลือเกิน

ส่วนซูจื่ออวี๋ที่อยู่เป็นเพื่อนหันเจิ้น ทั้งสองกลับเข้ากันได้เป็นอย่างดี

ฮูหยินหันนั่งอยู่บนที่นั่ง มองดูลูกชายคนเล็กของนางกับซูจื่ออวี๋ กำลังเล่นกับหมาน้อยตัวอ้วนที่เต็มไปด้วยขนฟู ใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อย

โดยเฉพาะซูจื่ออวี๋ ที่ไม่แสดงสีหน้ารังเกียจแม้แต่น้อย ดวงตาใสสะอาด รอยยิ้มจริงใจ

หันฮูหยินยิ้มอ่อน นางพอใจกับคุณหนูสามที่ชื่อเสียงไม่ค่อยดีคนนนี้มาก แต่เรื่องสร้อยข้อมือ...

“ท่านพี่ตระกูลหัน!” ฮูหยินซูเดินเข้ามาหา พร้อมจับมือของฮูหยินหัน บอกว่า “ท่านดูสิ เด็กทั้งสองคนเข้ากันได้ดีเพียงใด พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ข้าจะเอาเปรียบท่านได้อย่างไร อวี๋เอ๋อร์ เป็นเด็กที่มีกาลเทศะ แต่ชีวิตลำบากไปหน่อย”

ฮูหยินหันมองฮูหยินซู พร้อมยิ้มอย่างไม่มีพิษไม่มีภัย เอาเปรียบหรือไม่ นางรู้อยู่แก่ใจ

ทว่าภายนอก ฮูหยินหันกลับต้องเอ่ยปากอย่างเกรงใจ

“เป็นเด็กที่ดีจริงๆ ดูท่าเจิ้นเอ๋อร์ก็ชอบนางไม่น้อย”

ทั้งสองมองไปที่หันเจิ้นกับซูจื่ออวี๋

หมาน้อยที่มีขนเต็มตัวถูกหันเจิ้นอุ้มไว้ในอกดิ้นไปดิ้นมา เขาตกใจแต่ก็ไม่กล้าปล่อยมือ จึงไม่รู้จะทำอย่างไร

“น้องสาว น้องอวี๋เอ๋อร์ เร็วสิ ช่วยข้าเร็ว มันกำลังจะกัดข้า!”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะ

“ไม่หรอก มันชอบคุณชายรองต่างหาก ดูสิ หากเจ้าเกาคางมันเช่นนี้ ลูบคอมันเช่นนี้ มันก็จะอยู่อย่างสงบเอง”

หันเจิ้นทำตามสิ่งที่ซูจื่ออวี๋บอก เขาลูบคอของหมาน้อยเบาๆ หมาน้อยถึงกับเคลิบเคลิ้มจนใกล้จะนอนหลับไป

หันเจิ้นดีใจ เขาดวงตาลุกวาวหันมองซูจื่ออวี๋บอกว่า

“น้องอวี๋เอ๋อร์ร้ายกาจมาก!”