ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 72

ซูจื่ออวี๋ก็เงยหน้ามองหันเจิ้น พบว่าใบหน้าเขาถูกหมาน้อยตะปบจนเป็นรอยดำสองรอย ดูแล้วช่างน่ารักน่าชัง ซูจื่ออวี๋คิดในใจ ดูท่าหันเจิ้นคงจะโง่อยู่บ้างจริงๆ แต่กลับชอบหญิงสาว ซึ่งดูไม่เหมือนคนเช่นนั้น

ไม่รู้ว่าสิ่งที่น้องสี่ซูจื่อเยว่พูด นางพูดเพราะอะไร

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมอง จึงหันไปมองฮูหยินหันกับฮูหยินซูแวบหนึ่ง

ซูจื่ออวี๋แค่นหัวเราะอยู่ในใจ สีหน้านางยิ่งอ่อนโยนกว่าเดิม หยิบผ้าเช็ดหน้าจากเอว แล้วเอ่ยปาก

“คุณชายรองหน้าเปื้อนหมดแล้ว ข้าช่วยเช็ดนะ” นางต้องแสดงความร่วมมือออกมาอย่างเต็มที่ หนึ่งเพื่อให้ฮูหยินซูไม่มีข้ออ้าง สองเพื่อให้ทุกคนมีภาพจำที่ดีต่อนาง

หันเจิ้นยิ้มจนตาหยีพร้อมพยักหน้า

“น้องอวี๋เอ๋อร์เป็นคนดี เหมือนกับพี่ใหญ่เลย!”

ซูจื่ออวี๋ถือผ้าเช็ดหน้า แล้วเขย่งขาเล็กน้อย นางเช็ดรอยเท้าหมาน้อยบนใบหน้าหันเจิ้นอย่างอ่อนโยน

อีกด้านหนึ่ง จวินมู่หลานกับจวินมู่ฉง พร้อมหันถิง เดินเข้ามาที่สวนด้านหลังในขณะนั้น จึงได้เห็นภาพที่อบอุ่นนี้พอดี

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา แต่กลับอุ้มหมาน้อยขนฟูเอาไว้ เขาหลับตาลง ใบหน้าเปื้อนยิ้ม กำลังมีความสุขจากการช่วยเหลือของเด็กสาว

เด็กสาวรูปร่างบอบบาง รูปโฉมงดงาม ชุดสีพื้นเรียบง่ายไม่อาจบดบังความงามของนางได้แม้แต่น้อย กลับทำให้นางดูโดดเด่นท่ามกลางสีสันมากมาย

สองแก้มของนางแดงระเรื่อ แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน นิ้วอ่อนนุ่มราวไร้กระดูกจับผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ แล้วซับลงอย่าเบามือที่ใบหน้าของชายหนุ่ม แสงอาทิตย์สาดส่องลงบนหัวของทั้งสอง ทำให้เกิดเป็นแสงทองระยิบระยับ ช่างเป็นภาพในช่วงเวลาที่ดีเหลือเกิน

สายตาของซูจื่ออวี๋อ่อนโยนเหลือเกิน เหมือนนางกำลังจ้องมองสามีที่เพิ่งกลับจากเดินทางไกล และดูเหมือนนางกำลังมองดูลูกที่พรัดพรากกันมานาน สายตาที่อ่อนโยนเช่นนี้ อย่าว่าแต่ชายหนุ่มสามคนที่เพิ่งมาถึง

แม้แต่จวินมู่เหนียนกับจวินมู่เย่วที่เพิ่งมาถึงก็ไม่เคยเห็น

พวกเขาเกิดในราชสำนัก ต่อให้เป็นแม่แท้ๆ ก็ไม่เคยอ่อนโยนกับพวกเขาขนาดนี้มาก่อน มีแต่คอยเฆี่ยนตีเพื่อให้เขามุมานะในการแย่งชิงราชบัลลังก์

หันถิงก็ประหลาดใจเช่นกันที่เห็นซูจื่ออวี๋กับน้องชายของเขาเข้ากันได้ดีเพียงนี้ ทว่าเมื่อเห็นดวงตาที่เกือบจะถลนออกมาจากเบ้าของจวินมู่หลาน เขาจึงได้กระแอมหลายที

“แค่กแค่ก! ท่านแม่ เจิ้นเอ๋อร์!”