ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 714

อันเป่ยซานไม่รู้ว่าทำไม แต่คนอื่นๆ กลับเข้าใจ

ตงโจวให้ความสำคัญกับชื่อเสียงมาก และผู้หญิงก็ให้ความสำคัญกับความบริสุทธิ์ของตนมาก เพราะมีคนมากมายเห็นนางเปลือยเปล่า ชื่อเสียงของอันเป่ยเยว่จะถูกทำลายจนหมดสิ้น

หากไม่อยากตายเพื่อพิสูจน์ความตั้งใจของตน วิธีที่ดีที่สุดคือปฏิเสธที่จะยอมรับมันไปเสีย

ต่อให้ทุกคนเห็นแล้วจะอย่างไร พ่อบ้านไม่ยอมรับ ชาวบ้านก็ไม่กล้าพูดจาไร้สาระ?

นอกจากนี้ยังมีกองทหารหลงอู่ที่เห็นใบหน้าของอันเป่ยเยว่จริงๆ

เมื่อเห็นว่าอันเป่ยซานยังตะลึงงันอยู่ จวินมู่หลานก็รีบตอบว่า “ใช่ๆ นี่ไม่ใช่เยว่เอ๋อร์ เยว่เอ๋อร์นาง...นางกลับโรงเตี๊ยมไปแล้ว”

ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครกล้ารับคำพูดโกหกนี้

กลับเป็นหนานหยวนหรัว เอ่ยปากออกมาว่า “พาคนกลับไปเถอะ ดูว่า...บาดเจ็บหรือไม่?”

เมื่อหนานหยวนหรัวพูดว่าบาดเจ็บ ทุกคนก็รู้ว่าหมายถึงอะไร

อันเป่ยซานคิดว่าน้องสาวของตนอาจจะเสียบริสุทธิ์ไปแล้ว ร่างกายของเขาก็อ่อนแรงลงอย่างอดไม่ได้ แววตามืดมิด หมดสติไป

จวินมู่หลานรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที แล้วรีบพูดว่า “กลับไปที่โรงเตี๊ยมก่อนเถอะ!”

.......

ณ โรงเตี๊ยม

ทุกคนกลับไปที่โรงเตี๊ยม กลางคืนนี้ เกิดน้ำท่วมที่ไม่อาจสามารถอธิบายได้ อยากหาหมอมาดูอาการของอันเป่ยเยว่ย่อมเป็นไปไม่ได้

จวินมู่ฉยงรู้ว่าซูจื่ออวี๋มีทักษะทางการแพทย์ แต่เขาก็เชื่อใจซูจื่ออวี๋ไม่ได้เลย ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันไปขอความช่วยเหลือจากเสวี่ยเฉิงอัน

เสวี่ยเฉิงอันก็พูดด้วยความลำบากใจ “นี่... นี่ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง” เสวี่ยเฉิงอันไม่ได้กลัวการตรวจอาการของอันเป่ยเยว่ แต่เขากลัวร่างกายของอันเป่ยเยว่

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นความแตกต่างระหว่างชายหญิง ไม่ถูกหลักธรรมนองคลองธรรม

ขณะที่จวินมู่เยว่กำลังจะโต้แย้งนั้น จวินมู่เหนียนก็พูดว่า“เจียอัน ให้พี่สี่เข้ามาเถอะ”

จวินมู่เยว่แค่นเสียงเย็นชา แล้วหลีกทางให้

จวินมู่ฉยงเดินไปหาจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ สายตาของเขามองไปที่จวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ จนในที่สุดก็ตกอยู่ที่ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ก่อนจะเอ่ยว่า “ช่างเป็นใบหน้าที่สวยจริงๆ แต่กลับมีจิตใจที่ชั่วร้ายยิ่งนัก”

ซูจื่ออวี๋ถามด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องสี่เหตุใดถึงพูดเช่นนั้นล่ะเพคะ?”

จวินมู่ฉยงพูดอย่างเย็นชา “ข้าพูดอะไร ในใจเจ้านั้นรู้ดี”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเสียงเบา “ล้อเล่นกันแล้ว วาดเสือวาดหนังยากจะวาดกระดูก คนเรารู้หน้าไม่รู้จัก ท่านอ๋องสี่คิดอะไร ข้าจะรู้ได้อย่างไร?”

จวินมู่ฉยงเม้มปากแล้วกัดฟัน แทบจะกินซูจื่ออวี๋เข้าไปทั้งเป็น แต่เขาทำไม่ได้ เขาไม่มีเหตุผล ไม่มีข้ออ้าง ไม่มีหลักฐาน

เขาไม่สามารถเดาได้เลยว่าซูจื่ออวี๋ต้องการลงมือเช่นไร เขาทำได้เพียงพึ่งพาความรู้สึก คิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับซูจื่ออวี๋แน่นอน