ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 740

ทุกคนพากันมองไปที่ฉินฝานรั่ว เดิมทีนึกว่าฉินฝานรั่วจะปฏิเสธ แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับพยักหน้า

เมื่อเห็นฉินฝานรั่วพยักหน้า ผางอิงกับเสียนควานโล่งอก

จะว่าไปก็เป็นเรื่องแปลก หรือว่าฉินฝานรั่วจะถูกลอบวางยา?

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน ใช้สายตาสอบถามเขา ว่านางช่วยถอนพิษให้ฉินฝานรั่วได้หรือไม่ ยาพิษใบ้ระดับนี้ สำหรับเสวี่ยเฉิงอันที่เชี่ยนชาญด้านแพทย์ศาสตร์ย่อมมีความยากลำบาก

แต่สำหรับซูจื่ออวี๋ที่เชี่ยวชาญพิษศาสตร์ การถอนพิษเป็นเรื่องที่คล่องมืออยู่แล้ว

แต่จวินมู่เหนียนกลับส่ายหน้าให้นาง เพื่อบอกให้นางอย่ามีส่วนร่วมมากเกินไป

เพราะท่าทีของฉินฝานรั่วค่อนข้างประหลาด ในเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกปรักปรำ เหตุใดจึงไม่แก้ต่างให้ตัวเอง?

ที่ผ่านมาเขาไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว เหตุใดจึงไม่ไขว่คว้าเอาไว้?

ชั่วขณะนั้นจวินมู่เหนียนจึงไม่แน่ใจจุดยืนของฉินฝานรั่ว ว่าดีหรือร้าย ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้ซูจื่ออวี๋มีส่วนร่วมมากเกินไป ไม่อยากให้นางเปิดเผยมากเกินไป

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก และไม่ได้พูดสิ่งใด ยืนอยู่ข้างจวินมู่เหนียนอย่างสงบเสงี่ยม

ในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด ลั่วไปกับหันถิงที่จากไปก่อนหน้า ได้นำตัวหญิงตระกูลหลี่ หลี่ชุนซิ่งกลับมาด้วย

หลี่ชุนซิ่งเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า นางสวมชุดผ้าหยาบ ท่าทางสำรวม เดินด้วยก้าวเล็ก ดูออกว่านางประหม่ามาก

ซูจื่ออวี๋สำรวจการกระทำของนางอย่างละเอียด พบว่าหญิงสาวผู้นี้แม้จะเกิดมาเป็นชาวนา ทว่าผิวพรรณกลับขาวละเอียด ท่าทางตื่นตระหนก ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กสาวเพื่อนบ้านที่น่ารักน่าเอ็นดู

แม้เสื้อผ้าของนางจะเป็นผ้าหยาบ แต่ไม่อาจบดบังรูปร่างที่ดีได้ หากไม่ใช่มือคู่นั้นที่ค่อนข้างหยาบกร้าน ถ้าบอกว่านางเป็นคุณหนูลูกผู้ดีก็ไม่ได้เกินไปเลยแม้แต่น้อย

เมื่อผู้ที่มีหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ตกอยู่ในสายตาของค่ายทหารที่มีแต่บุรุษ ย่อมเป็นที่หมายปองของทุกคน เหตุผลนี้ยังพอฟังขึ้น

ซูจื่ออวี๋ละสายตาจากหลี่ชุนซิ่ง แล้วหันมองหลายคนในค่ายจูเฉวี่ย เป็นไปตามคาด ตั้งแต่แม่ทัพค่ายจูเฉวี่ยอย่างผางอิงไปจนถึงนายทหารผู้ส่งสาร นับแต่หลี่ชุนซิ่งเข้ามา พวกเขาล้วนแต่จ้องนางตาเขม็ง มิน่าล่ะนางถึงได้เดินก้าวเล็กอย่างนั้น

หลี่ชุนซิ่งสะดุ้งอีกครั้ง แล้วหมอบลงกับพื้นทันที รีบบอกว่า

“ใต้เท้าโปรดอภัยด้วย ใต้เท้าอภัยด้วย ข้าน้อยเพียงแต่ตกใจมากเกินไป จำรายละเอียดไม่ค่อยได้ จำได้เพียงแค่ว่าถูกคนฉุดเข้าไปในห้องเก็บผัก จากนั้น...จากนั้น...ฮือฮือฮือ...”

จวินมู่ฉงโกรธจนกัดฟันกรอด ในใจค่อนขอดฉินฝานรั่วว่าใจร้อนเกินไป เมื่อไปมีสัมพันธ์กับคนชั้นต่ำเช่นนี้ เขาจะคู่ควรกับน้องหญิงของตนได้อย่างไร

แต่เดิมก็เป็นการแต่งงานทีไม่คู่ควรกันอยู่แล้ว เกรงว่าตอนนี้คงจะยิ่งลำบากเข้าไปอีก

เมื่อเห็นจวินมู่ฉงเตรียมจะตำหนิหลี่ชุนซิ่งอีกครั้ง ซูจื่ออวี๋เดินเข้าไปหา

“แม่นางหลี่ ไม่ต้องกลัว พวกเราล้วนแต่มาช่วยเจ้าทั้งสิ้น”

อาจเพราะซูจื่ออวี๋เป็นหญิงสาวเหมือนกัน คำพูดคำจาที่อ่อนโยน ทำให้ใจที่กระวนกระวายของหลี่ชุนซิ่ง สงบลงไปบ้าง แต่นางยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับ