ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 742

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้สนใจจวินมู่หลานที่โง่เขลา กลับถามต่อไปว่า

“แม่นางหลี่ เจ้ารู้จักแม่ทัพที่อยู่ข้างเจ้าหรือไม่?”

หลี่ชุนซิ่งพยักหน้า

“รู้...รู้จักเจ้าค่ะ เขาคือฉินฝานรั่วรองแม่ทัพแห่งค่ายจูเฉวี่ย แม่ทัพฉิน”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะพร้อมถามเสียงอ่อนโยน

“เช่นนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับแม่ทัพฉิน เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

หลี่ชุนซิ่งกัดริมฝีปาก ผ่านไปสักครู่จึงบอกว่า

“จำ...จำได้เจ้าค่ะ”

ซูจื่ออวี๋พูดต่อว่า

“เช่นนั้นเจ้าจงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ข้าฟังอีกสักครั้งเถอะ”

สองมือของหลี่ชุนซิ่งกำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกว่า

“ข้าน้อยมาส่งผักที่ค่ายจูเฉวี่ยเป็นประจำ ไปๆมาๆจึงได้รู้จักแม่ทัพฉิน บางครั้งที่ได้พบแม่ทัพฉิน ท่านมักจะช่วยข้าน้อยขนผัก ข้าจึงประทับใจในตัวแม่ทัพฉินมาก”

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้วพร้อมยิ้ม

“ประทับใจมากหรือ? มากขนาดไหน? เจ้าชื่นชอบเขาหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทั้งฉินฝานรั่วและหลี่ชุนซิ่งต่างชะงักไป ทั้งสองหันไปสบตากัน จากนั้นเบือนหน้าหนี ไม่มองอีกฝ่ายต่อไป

ซูจื่ออวี๋ดูออก ในแววตาของฉินฝานรั่วเต็มไปด้วยความตะลึง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องที่หลี่ชุนซิ่งมีใจให้เขา

ส่วนใบหน้าของหลี่ชุนซิ่งกลับตระหนกและหวาดกลัว คล้ายถูกเปิดโปงความในใจ

หลี่ชุนซิ่งรีบบอกว่า

“ไม่...ไม่ใช่ เปล่านะเจ้าคะ ข้าน้อยเพียงแต่...เพียงแต่...”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ไหนลองบอกมาสิว่าเขากระทำชำเราเจ้าอย่างไร”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ หลี่ชุนซิ่งหน้าแดง แล้วก้มหน้าลงต่ำยิ่งกว่าเดิม นางบิดชายเสื้อตัวเองอย่างประหม่า ผ่านไปสักครู่จึงบอกว่า

“ตอนเย็นเมื่อวานซืน ข้าน้อยนำผักมาส่งที่นี่ หลังจากนำผักลงทั้งหมดแล้ว เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ข้าน้อยเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว จึงคิดจะออกจากค่ายทันที แต่จู่ๆกลับถูกคนทำร้ายจากด้านหลัง ทำให้หมดสติ เมื่อข้าน้อยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ได้ถูกแม่ทัพฉิน...”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลี่ชุนซิ่งสะอึกสะอื้นขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน