ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 742

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้สนใจจวินมู่หลานที่โง่เขลา กลับถามต่อไปว่า

“แม่นางหลี่ เจ้ารู้จักแม่ทัพที่อยู่ข้างเจ้าหรือไม่?”

หลี่ชุนซิ่งพยักหน้า

“รู้...รู้จักเจ้าค่ะ เขาคือฉินฝานรั่วรองแม่ทัพแห่งค่ายจูเฉวี่ย แม่ทัพฉิน”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะพร้อมถามเสียงอ่อนโยน

“เช่นนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับแม่ทัพฉิน เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

หลี่ชุนซิ่งกัดริมฝีปาก ผ่านไปสักครู่จึงบอกว่า

“จำ...จำได้เจ้าค่ะ”

ซูจื่ออวี๋พูดต่อว่า

“เช่นนั้นเจ้าจงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ข้าฟังอีกสักครั้งเถอะ”

สองมือของหลี่ชุนซิ่งกำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกว่า

“ข้าน้อยมาส่งผักที่ค่ายจูเฉวี่ยเป็นประจำ ไปๆมาๆจึงได้รู้จักแม่ทัพฉิน บางครั้งที่ได้พบแม่ทัพฉิน ท่านมักจะช่วยข้าน้อยขนผัก ข้าจึงประทับใจในตัวแม่ทัพฉินมาก”

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้วพร้อมยิ้ม

“ประทับใจมากหรือ? มากขนาดไหน? เจ้าชื่นชอบเขาหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทั้งฉินฝานรั่วและหลี่ชุนซิ่งต่างชะงักไป ทั้งสองหันไปสบตากัน จากนั้นเบือนหน้าหนี ไม่มองอีกฝ่ายต่อไป

ซูจื่ออวี๋ดูออก ในแววตาของฉินฝานรั่วเต็มไปด้วยความตะลึง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องที่หลี่ชุนซิ่งมีใจให้เขา

ส่วนใบหน้าของหลี่ชุนซิ่งกลับตระหนกและหวาดกลัว คล้ายถูกเปิดโปงความในใจ

หลี่ชุนซิ่งรีบบอกว่า

“ไม่...ไม่ใช่ เปล่านะเจ้าคะ ข้าน้อยเพียงแต่...เพียงแต่...”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ไหนลองบอกมาสิว่าเขากระทำชำเราเจ้าอย่างไร”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ หลี่ชุนซิ่งหน้าแดง แล้วก้มหน้าลงต่ำยิ่งกว่าเดิม นางบิดชายเสื้อตัวเองอย่างประหม่า ผ่านไปสักครู่จึงบอกว่า

“ตอนเย็นเมื่อวานซืน ข้าน้อยนำผักมาส่งที่นี่ หลังจากนำผักลงทั้งหมดแล้ว เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ข้าน้อยเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว จึงคิดจะออกจากค่ายทันที แต่จู่ๆกลับถูกคนทำร้ายจากด้านหลัง ทำให้หมดสติ เมื่อข้าน้อยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ได้ถูกแม่ทัพฉิน...”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลี่ชุนซิ่งสะอึกสะอื้นขึ้นมา

ซูจื่ออวี๋หันมองหลี่ชุนซิ่ง นางกลับก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าสบตากับซูจื่ออวี๋แม้แต่น้อย

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ใช่นะสิ กินโอสถพูดความจริงของข้าเข้าไปแล้ว ทำไมเจ้ายังพูดได้อีก?”

ทุกคนต่างหันไปมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าซูจื่ออวี๋กำลังพูดถึงอะไร

ซูจื่ออวี๋โน้มตัวลง แล้วจับข้อมือของหลี่ชุนซิ่งไว้ทันที เมื่อใช้แรงบิดข้อมือออก หลี่ชุนซิ่งเจ็บปวด แล้วโอสถเม็ดสีแดงที่หนีบอยู่ตรงซอกนิ้ว กลิ้งตกลงมาบนพื้น

ทุกคนตกใจ นี่หลี่ชุนซิ่งไม่ได้กินยาเข้าไปหรอกหรือ?

จวินมู่เหนียนเหลือบมองเทียนชิง เขาเข้าใจทันทีเลยรีบเดินเข้าไป พร้อมยื่นมือสกัดจุดหลี่ชุนซิ่งเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้นางทำร้ายซูจื่ออวี๋หรือป้องกันนางทำร้ายตัวเอง

ต่อมาเทียนชิงเก็บโอสถที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา กำลังจะส่งคืนซูจื่ออวี๋ แต่นางกลับบอกว่า

“นำไปให้นายน้อยเสวี่ยดู”

เทียนชิงจึงนำไปมอบให้กับเสวี่ยเฉิงอัน เสวี่ยเฉิงอันรับมาตรวจดูอย่างละเอียดด้วยความสงสัย ต่อมาจึงนำมาใกล้จมูกแล้วสูดดม ผ่านไปสักครู่เขาตกตะลึง

“นี่คือยาพิษเม็ดหนึ่ง”