ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 745

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงเอ่ยปาก

“นายน้อยเสวี่ย ประคองเขาเอาไว้”

เสวี่ยเฉิงอันจึงรีบกดหัวไหล่ของฉินฝานรั่วเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาล้มลง จากนั้นเวลาได้ผ่านไปอีกหนึ่งถ้วยชา ต่อมาฉินฝานรั่วกระอักเลือดสีดำออกมาอีกหนึ่งคำ ทุกคนได้ยินเสียงที่แหบแห้งดังขึ้น

“ปวด...ปวดเหลือเกิน...”

ถอนพิษได้จริงหรือ?

สีหน้าของทุกคนตกตะลึง ส่วนผางอิงกับเสียนควานสีหน้าขาวซีดราวกระดาษทันที

เสวี่ยเฉิงอานคลายมือออกจากหัวไหล่ของฉินฝานรั่ว พร้อมเอ่ยอย่างตะลึง

“วิธีฝังเข็มหลิงซู ตกลงนางคือผู้ใดกันแน่? มีความเกี่ยวข้องใดกับสำนักราชพิษ?”

เสวี่ยเฉิงอันมองซูจื่ออวี๋อย่างตกตะลึง ส่วนซูจื่ออวี๋กลับบอกว่า

“เอาเหล้าให้ข้าหนึ่งไห”

จวินมู่หลานรีบเอ่ยปาก

“ลั่วไป๋ ไปเอาเหล้ามา!”

เห็นได้ชัดว่าจนกระทั่งตอนนี้จวินมู่หลานยังคิดว่าซูจื่ออวี๋ทำทุกอย่างเพื่อเขา

ลั่วไป๋จากไปแล้วกลับมาอย่างรวดเร็ว และนำเหล้ากลับมาหนึ่งไห

ซูจื่ออวี๋รับไหเหล้ามาพร้อมบอกว่า

“คลายมัดให้เขา”

ลั่วไป๋หันมองจวินมู่หลาน เมื่อเห็นจวินมู่หลานพยักหน้า จึงได้นำกระบี่คู่กายออกมาฟันเชือกที่มัดมือฉินฝานรั่วเอาไว้

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากบอกว่า

“ดื่มเหล้าให้หมดภายในทีเดียว แล้วอ้วกออกมาให้หมด”

ฉินฝานรั่วพยักหน้า จากนั้นรีบดื่มเหล้าไหนั้นเข้าไปจนหมด ตอนที่เดิมไปได้ครึ่งหนึ่ง เขารู้สึกคลื่นไส้ แต่เมื่อพระชายาอ๋องฉินอยากให้เขาดื่มจนหมด เขาจำต้องกล้ำกลืน แล้วดื่มเหล้าให้หมดภายในคราวเดียว

หลังจากดื่มเสร็จแล้ว เขารีบลุกขึ้นอย่างว่องไว เพื่อเดินออกไปนอกกระโจม

เมื่อผางอิงเห็นดังนั้นจึงรีบบอกว่า

“ขวางเขาไว้!”

จวินมู่หลานกลับบอกว่า

“ลั่วไป๋ พาเขาออกไป อย่าทำให้ที่นี่สกปรก”

ลั่วไป๋รับคำสั่ง แล้วพาฉินฝานรั่วออกไปอ้วกด้านนอก ผ่านไปสักครู่ ทั้งสองจึงได้ย้อนกลับมา

เสียนควานเองก็พูดอย่างตกใจ

“เป็นไปไม่ได้ ข้าน้อยเพียงแค่สั่งให้ขังเขาไว้เท่านั้น จะตายได้อย่างไร?”

ทุกคนต่างอุทานออกมาอย่างตกใจ ขังเขาไว้หรือ? เป็นถึงรองแม่ทัพแห่งค่ายจูเฉวี่ย เหตุใดจึงต้องขังเด็กคนหนึ่งเอาไว้?

พอเสียนควานพูดจบก็เสียใจทันที ทว่าทุกอย่างสายเกินไปแล้ว เมื่อเห็นทุกคนมองเขาด้วยแววตาสงสัย เสียนควานรีบหมอบลงกับพื้น ไม่กล้าพูดจาอีก

ไม่ใช่เขาไม่กล้าพูด แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร เขาต้องรีบหาทางแก้ต่างให้ตัวเอง

ขณะเดียวกัน หลี่ชุนซิ่งที่ถูกสกัดจุดและถอดคางออก เริ่มเปล่งเสียงร้องที่เจ็บปวดออกมา

“ฮือฮือ...ฮือฮือ...อ๊าก อ๊าก....”

ซูจื่ออวี๋หันมองหลี่ชุนซิ่ง พร้อมเอ่ยปาก

“เทียนชิง ปล่อยให้นางพูด”

เทียนชิงรับคำสั่ง จึงเดินเข้าไปจับคางนางให้กลับไปที่เดิม จากนั้นหลี่ชุนซิ่งจึงกลับมาพูดได้อีกครั้ง นางไม่มีเวลาร้องครวญคราง ตะโกนออกไปโดยตรงว่า

“เสียนควาน! คืนน้องชายข้ามาเดี๋ยวนี้ คืนน้องชายข้ามา! เจ้าเคยบอกว่าจะไม่ทำร้ายน้องข้า เจ้าบอกว่าขอเพียงข้าฟังคำสั่งของเจ้า เจ้าจะไม่ทำร้ายน้องข้า ฮือฮือฮือ เจ้าคืนน้องชายข้ามา!”

เสียนควานพูดอย่างโมโห

“เจ้าหุบปาก!”