ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 747

ฉินฝานรั่วถอนหายใจ

“เรียนท่านอ๋องรอง เรื่องนี้ หากพูดจนถึงที่สุดแล้ว ข้าน้อยเป็นคนทำให้พี่น้องตระกูลหลี่ลำบาก อีกอย่างข้าน้อยได้มีความสัมพันธ์กับหลี่ชุนซิ่งไปแล้ว...ข้าน้อยจึงไม่กล้าบอกว่าตนเองบริสุทธิ์”

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ฉินฝานรั่วคนนี้ช่างซื่อสัตย์เสียจริง ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกเขาไม่ปัดความรับผิดชอบ เมื่อถูกใส่ร้ายยังรู้จักสำนึกในความผิดของตน ช่างหาได้ยากยิ่ง

จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองฉินฝานรั่วหนึ่งครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเงยหน้ามองใครสักคน หลังจากเข้ามาในกระโจมหลังนี้

เรื่องดำเนินมาถึงขนาดนี้ ความจริงปรากฏชัดเจนแล้ว ซูจื่ออวี๋หันมองผางอิง จู่ๆหันไปเอ่ยถามหลี่ชุนซิ่ง

“เรื่องนี้เสียนควานเป็นผู้วางแผนคนเดียวหรือ? หรือยังมีผู้ใดที่มีส่วนเกี่ยวข้องอีก?”

ผางอิงสะดุ้งโหยง กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

ยังไม่ทันที่หลี่ชุนซิ่งจะเอ่ยปากตอบ เสียงของจวินมู่เหนียนพลันดังขึ้น

จวินมู่เหนียนบอกว่า

“ดูแล้วน่าจะเป็นเรื่องความริษยาของพวกพ้องเดียวกัน แม่ทัพผาง ในเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นที่ค่ายจูเฉวี่ย ควรให้เจ้าซึ่งเป็นแม่ทัพประจำค่ายเป็นคนตัดสินถึงจะเหมาะสม”

เมื่อผางอิงได้ยิน จึงรีบตอบว่า

“ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว ข้าน้อยจะต้องคืนความยุติธรรมให้กับรองแม่ทัพฉินแน่นอน”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนอย่างประหลาดใจ แม้แต่นางยังรู้ว่าเจ้าผางอิงนี่มีปัญหา ไม่มีทางที่จวินมู่เหนียนจะไม่รู้

จวินมู่เหนียนเห็นนางมองด้วยแววตาสงสัย จึงยื่นมือพร้อมพูดเสียงอ่อน

“มาเถอะ”

ซูจื่ออวี๋ไม่ปฏิเสธ นางเม้มปากแล้วเดินเข้าไปหาเขา แล้ววางมือไว้บนฝ่ามือของเขา

จวินมู่เหนียนจับมือของซูจื่ออวี๋

“ข้ารู้สึกล้าแล้ว ที่นี่ขอมอบให้พวกเจ้าจัดการต่อ เทียนชิงอยู่ที่นี่ หากมีผลสรุปแล้วให้กลับไปรายงานข้า”

เทียนชิงรีบตอบรับ

“ขอรับ ข้าน้อยรับบัญชา”

จวินมู่เหนียนหันมองผางอิงพร้อมบอกว่า

“แม่ทัพผางส่งคนมานำทางข้าสักคนเถอะ ข้าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว”

ทุกคนล้วนรู้ดีว่าตั้งแต่อ๋องฉินตกม้าก็เดินเหินไม่สะดวก ตอนนี้เมื่อเขาบอกว่าเหนื่อยล้า จึงย่อมไม่มีผู้ใดสงสัย

ผางอิงรีบสั่งให้คนนำทางซูจื่ออวี๋และจวินมู่เหนียนออกไปก่อน

……

บนรถม้า

“ท่านอ๋อง ผางอิงไม่ใช่คนดี”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นใส่ใบหูของจวินมู่เหนียน เห็นได้ชัดว่าอานุภาพร้ายแรงกว่าคำว่าชู่ว์ของเขามาก

ทำให้จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าลมหายใจของเขาติดขัดไปหมด

เขากอดเอวซูจื่ออวี๋ไว้แน่น พร้อมกระซิบข้างหูเหมือนนาง

“ข้ารู้”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าการพูดคุยกันเช่นนี้น่าอึดอัดไม่น้อย ทว่าด้านนอกมีคนสอดแนมอยู่ นางจึงไม่กล้าพูดเสียงดัง ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วบอกว่า

“เช่นนั้นเหตุใดท่านอ๋องจึงต้องปล่อยเขาไป”

จวินมู่เหนียนยักคิ้ว แล้วเข้าไปใกล้ใบหูซูจื่ออวี๋ พร้อมบอกว่า

“จงใจทำเช่นนั้น”

ระหว่างที่จวินมู่เหนียนพูดนั้น เขาสัมผัสใบหูของนางโดยไม่ตั้งใจ ทำให้นางชาวาบไปทั้งตัวทันที สมองที่เดิมทียังมีสัมปชัญญะ แทบจะเคลิบเคลิ้มไป

ซูจื่ออวี๋จึงรีบปิดหูเอาไว้ พร้อมทำเสียงออดอ้อน

“ท่านอ๋อง ท่านอย่า...อือ”