ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 749

เซวียนชางเกาหัวอย่างมึนงง ทั้งยังอดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่าตัวเองพูดสิ่งใดผิดไปหรือ?

เมื่อเห็นสีหน้าจวินมู่เหนียนไม่สบอารมณ์ เขาจึงรีบเอ่ยปาก

“ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากเซวียนชางจากไป ซูจื่ออวี๋เดินไปตรงหน้าจวินมู่เหนียน แล้วสองมือกอดอก พร้อมเม้มปากเป็นเส้นตรง จ้องเขาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

จวินมู่เหนียนเองก็เม้มปาก แล้วแสร้งทำท่าใจเย็น

“ที่แท้...ที่แท้ไม่มีคนสอดแนมหรือ ข้าคงคิดมากเกินไป”

ซูจื่ออวี๋กลอกตามองบน พร้อมกัดฟันบอกว่า

“ท่านอ๋องไม่ไปแสดงงิ้ว ช่างน่าเสียดายความสามารถเหลือเกิน”

จวินมู่เหนียนลูบจมูกตัวเอง เขาอายจนไม่ค่อยกล้ามองหน้าซูจื่ออวี๋ หลังจากเงียบไปสักครู่ จู่ๆจวินมู่เหนียนเอ่ยปากบอกว่า

“น่าแปลก หันหรูเฟิงล่ะ? ข้าให้เขาล่วงหน้ามาก่อน ทำไมจึงไม่เห็นเขา”

ซูจื่ออวี๋กลับเบะปาก บอกว่า

“ความสามารถในการเบี่ยงเบนความสนใจของท่านอ๋อง เทียบไม่ได้กับความสามารถทางการแสดงเลยนะเจ้าคะ” เขาเบี่ยงประเด็นดื้อๆเสียอย่างนั้นเลย

มุมปากจวินมู่เหนียนกระตุกอย่างเขินอาย คิดในใจว่าคงต้องกันเซวียนชางออกไป ความฉลาดของเจ้าบื้อนี่เทียบกับเทียนชิงไม่ได้เลย จนทำให้เขาต้องเขินอายขนาดนี้

……

ผ่านไปสักครู่เซวียนชางกลับมารายงาน

“เรียนท่านอ๋อง ยอดเขาอวิ๋นหลิงอยู่ทางตะวันตกขอรับ”

จวินมู่เหนียนเก็บอารมณ์ทางสีหน้า แล้วกลับมาทำท่าเยือกเย็นเหมือนเดิม พร้อมเอ่ยปาก

“เช่นนั้นไปพักที่ฝั่งตะวันตก อีกอย่าง เจ้าลองไปดูสิ ว่ารอบนอกนี้มีสัญลักษณ์ที่หันหรูเฟิงทิ้งไว้หรือไม่”

หลังจากเซวียนชางรับคำสั่งจากไป องครักษ์คนอื่นๆ จัดแจงตั้งกระโจมเพื่อให้จวินมู่เหนียนกับซูจื่ออวี๋พักผ่อน

เมื่อแน่ใจว่าภายในบริเวณกระโจมไม่มีคนนอก ซูจื่ออวี๋ถึงได้เอ่ยปากถาม

“ทำไมจะไม่ได้? การขี่ม้ายิงธนูเป็นกิจกรรมที่มีการเปลี่ยนแปลงฉับพลัน มีบางคนโชคร้ายตกม้า พลาดถูกธนูยิง ล้วนมีตัวอย่างให้เห็นอยู่แล้ว อีกอย่าง การเดินทางครั้งนี้มีองค์ชายมากมาย หากเกิดการแก่งแย่งชิงดีกันขึ้น ใครจะกล้ารับประกันว่าพวกเขาจะไม่ลอบทำร้ายกันเอง? ผางอิงมีเหตุผลเป็นร้อยเป็นพัน ที่จะสังหารพวกเราแล้วหาข้ออ้างหลุดพ้นไปได้”

ซูจื่ออวี๋ยากที่จะเชื่อ พร้อมเอ่ยถาม

“เขากล้าหรือ?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“หากเขายังมีหนทาง คงไม่กล้าสู้ตาย แต่หากเขาไม่มีหนทางให้ถอยหนี ย่อมต้องโต้กลับเต็มกำลัง อวี๋เอ๋อร์ ศัตรูมีอยู่รอบด้าน จำเป็นต้องเหลือทางหนีไว้ให้ศัตรู มิเช่นนั้นหากอีกฝ่ายต่อต้านเต็มกำลัง ใครแพ้ใครชนะคงยากจะคาดเดา”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน ในดวงตาเต็มไปด้วยความตะลึงที่ไม่คิดปิดบัง เห็นได้ชัดว่านางคิดตื้นเขินเกินไป เมื่อเทียบกับความสุขุมล้ำลึกของจวินมู่เหนียน มันคนละชั้นกันจริงๆ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากอย่างกังวล

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้า....ทำตัวโดดเด่นเกินไปหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เป็นห่วงว่าตัวเองจะนำความยุ่งยากมาให้จวินมู่เหนียน

นางทั้งสอบสวนหลี่ชุนซิ่ง ทั้งช่วยฉินฝานรั่วถอนพิษ ซ้ำยังออกอุบายให้เทียนชิง ให้เขาบอกว่าหลี่ชิวสือตายแล้ว คำพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้คดีความกระจ่างได้แล้ว