ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 794

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย นางคิดไม่ถึงว่านางจะพูดคำว่า “พวกเรา” ออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ นางรีบอธิบาย “พวก...พวกเราเป็นความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน แน่นอนว่าหากใครสักคนได้ก็จะได้ทั้งคู่หากใครเสียก็จะเสียไปด้วยกัน ท่านอ๋องโปรดอย่าเข้าใจผิด!”

รอยยิ้มของปรากฏค้างอยู่บนใบหน้าของจวินมู่เหนียน หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจอย่างจนใจ “แล้วเจ้าคิดว่าควรทำอย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋หรี่ตาลงเพื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางจึงพูดว่า “ดูกันไปก่อน หากฉู่อวิ๋นหยางออกจากตงโจวอย่างสงบเสงี่ยม เราก็ทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ข้าเองก็ไม่สนใจที่จะช่วยจวินมู่หลานเรื่องเมียมีชู้ หากฉู่อวิ๋นหยางและหนานหยวนหรัวโจมตีข้า เช่นนั้นข้าจะตาต่อตาฟันต่อฟัน ปล่อยให้หนานเจียงและเป๋ยฉู่เป็นหมากัดหมา!”

ในตอนที่ซูจื่ออวี๋พูด น้ำเสียงของนางอ่อนโยน แต่กลับมีความมั่นใจอย่างไม่ต้องสงสัย

จวินมู่เหนียนมองดูซูจื่ออวี๋ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาอยากรู้ว่านางจะทำอะไรเพื่อทำให้หนานเจียงและเป๋ยฉู่ที่เป็นมิตรกันมาตลอดเป็นหมากัดหมา เขาอดไม่ได้ที่จะตั้งหน้าตั้งตารอ

……

สามวันต่อมา ทุกคนเดินทางมาถึงตำบลลั่วเสีย กองกำลังคุ้มกันจากค่ายจูเชว่ได้กล่าวคำอำลาและจากไป

ห้าวันต่อมา ทุกคนได้เดินทางกลับเมืองหลวง ตอนนี้เป็นวันที่สิบของเดือนแปดแล้ว

ซูจื่ออวี๋นั่งในรถม้าที่กำลังเดินทางไปที่จวนของฉินอ๋อง เมื่อผ่านถนนเซวียนอู่ เขาก็เห็นร้านดั่งปรารถนาที่ได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้วโดยบังเอิญ

พวกเขาออกจากเมืองหลวงไปไม่ถึงหนึ่งเดือน ร้านดั่งปรารถนาเปิดทำการอย่างระยิบระยับ สร้างความประหลาดใจให้ผู้คนอย่างมาก นี่เรียกว่ามีเงินก็สามารถเสกได้ทุกอย่างใช่หรือไม่?

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังจะลดม่านรถม้าลงและถอนสายตาออกมานั้น ป๋ายหลี่เชียนซางที่สวมชุดสีแดงก็เดินออกจากร้านดั่งปรารถนาและกวาดตามองนางอย่างไม่แปลกใจ

ป๋ายหลี่เชียนซางยิ้มให้ซูจื่ออวี๋ ในมือของเขาถือปิ่นปักผมเอาไว้และวางมันลงบนริมฝีปากของเขาเขา ๆ จากนั้นดึงมันออกอย่างเชื่องช้า ราวกับเป็นการส่งจูบ

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว ทันใดนั้นนางก็จำได้ว่าในตอนที่นางอยู่ที่โรงเตี๊ยม นางเป็นติดหนี้จูบป๋ายหลี่เชียนซาง เพื่อที่เขาจะได้ช่วยชีวิตคน

และสิ่งที่ทำให้ซูจื่ออวี๋กังวลมากขึ้นไม่ใช่การจูบ แต่เป็นปิ่นปักผมในมือของป๋ายหลี่เชียนซาง หากนางมองไม่ผิด มันคือปิ่นมะเกลือ รูปทรงเรียบง่ายเหมือน หัวปิ่นกลม นี่เป็นปิ่นไม้มะเกลือชิ้นที่สาม

แต่เหตุใดมันถึงไปอยู่ในมือของป๋ายหลี่เชียนซาง? ปิ่นที่เขาหยิบออกมา เป็นการเชิญชวนให้นางไปถามอย่างชัดเจน

โม่ซุนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดทันที “ฝ่าบาทฉินอ๋องโชคดียิ่ง พระชายาก็เป็นผู้ที่ได้รับพรเช่นกัน”

จวินมู่เหนียนมองโม่ซุน สายที่มองเต็มไปด้วยคำถาม หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “หมอเทวดาโม่ช่างพูด”

โม่ซุนชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงรู้ตัวว่าเขาดูเหมือนจะกระตือรือร้นเกินไปเล็กน้อย ดังนั้นจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ท่านอ๋องชมเกินไป ใช่สิท่านอ๋อง ร่างกายของฝ่าบาทดีขึ้นเจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว แต่มีเรื่องแปลก ๆ อยู่หนึ่งเรื่อง อาจขอความช่วยเหลือจากพระชายา”

ซูจื่ออวี๋ชี้มาที่ตัวเองด้วยความสับสนและกล่าวว่า “ข้าหรือ?”

โม่ซุนพยักหน้า

จวินมู่เหนียนมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเอ่ยปากว่า “เข้าไปข้างในกันก่อน”

……