ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 795

พวกเขาทั้งสามเข้ามาที่ห้องทรงงานของจวินมู่เหนียน โม่ซุนอธิบายถึงอาการของฮ่องเต้เจาเหวิน

โม่ซุนกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงถูกพิษเรื้อรังจริง ตอนนี้ได้รับความช่วยเหลือจากการฝังเข็มและยาของข้า พิษในร่างกายถูกขจัดไปแปดส่วนแล้ว แต่สิ่งที่แปลกคือทุกครั้งหลังจากข้ากำจัดพิษที่เหลืออยู่ทั้งหมด ฝ่าบาทจะทรงติดพิษชนิดนี้อีก ข้าขออภัยที่ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องพิษมากนัก จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่สามารถหาต้นตอของพิษได้”

ที่แท้ก็เป็นเช่นนั้ นั่นมันง่ายมากสำหรับซูจื่ออวี๋ อย่างไรนางก็มีจมูกที่เป็นเอกลักษณ์

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอาสาว่า “ท่านอ๋อง ให้ข้าเข้าไปในวังอีกครั้ง ข้าสามารถหาต้นตอของพิษได้อย่างแน่นอน อันที่จริงแล้ว ข้ายืนยันได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฝ่าบาทไม่ได้โดนพิษในชั่วข้ามคืน แต่ค่อย ๆ สะสมมาเรื่อย ๆ คราก่อนไม่ได้หาอย่างถี่ถ้วน ต่อมาหลากหลายเรื่องราวทำให้ล่าช้า และด้วยการมีหมอเทวดาโม่อยู่ ข้าจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก ข้าคิดว่าคนที่วางยาอยู่ต่อหน้าหมอเทวดาโม่กลัวจะขว้างหนูไปกระทบสิ่งอื่น จึงได้ยับยั้งชั่งใจ คิดไม่ถึงเลยว่าคนผู้นั้นจะกล้าวางยาพิษต่อ ครั้งนี้ ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายอย่างแน่นอน”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เข้าวังนั้นง่ายดาย แต่การเดินไปทั่ววังหลวงแบบสบาย ๆ นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องรออีกสองสามวัน”

โม่ซุนถามว่า “ท่านอ๋องวางแผน รองานเลี้ยงฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง ทุกคนจะไปที่ท้องพระโรงหลงเถิงเพื่อร่วมงานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ถึงเวลานั้นในแต่ละตำหนักแทบจะไม่มีคนเฝ้า เราจะใช้โอกาสนี้เดินสำรวจ”

ซูจื่ออวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “แบบนี้ก็ดี การเร่งรีบเข้าไปวังเพื่อตรวจสอบ หากผู้วางยาพิษในวังเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี อาจจะรีบวิ่งหนีทันที หรือไม่อาจจะข้ามขั้นไปใช้พิษที่รุนแรง เช่นนั้นคนในวังจะตกอยู่ในอันตราย”

หลังจากที่โม่ซุนพูดคุยธุระจนจบและเตรียมจะกล่าวคำอำลาเพื่อกลับ เพียงแต่ยังไม่ทันที่เขาจะหันหลังกลับไป เขาก็เห็นองครักษ์เทียนชิงเดินเข้ามา

เทียนชิงกล่าวว่า “เรียนท่านอ๋อง มีคนอยู่ที่ประตูส่งจดหมายเชิญมาให้หมอหมอโม่”

โม่ซุนและจวินมู่เหนียนต่างก็ชะงักไป

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะพูดจบ โม่ซุนก็มีสีหน้าเย็นชาทันที เขาพูดขึ้นมาว่า “เขาและข้าเป็นคนแปลกหน้า! รบกวนองครักษ์เทียนชิงโยนสิ่งนี้ออกไปด้วย!”

ทันทีที่พูดจบ โม่ซุนก็เดินออกไป ถ้อยคำของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจที่มีต่อเสวี่ยเฉิงอัน

ซูจื่ออวี๋มองไปที่จวินมู่เหนียนด้วยความสงสัย แต่จวินมู่เหนียนกลับพูดอย่างช่วยไม่ได้ “เทียนชิง โยนมันออกไป”

เทียนชิงพยักหน้าและถือเทียบเชิญออกไป

หลังจากที่เทียนชิงไปแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็มองจวินมู่เหนียน แล้วถามว่า “ท่านอ๋อง โม่ซุน เขา…” คำพูดนั้นอยู่ที่ริมฝีปากแล้ว แต่ซูจื่ออวี๋ก็กลั้นไว้ แม้ว่านางจะสงสัย แต่นางก็จำได้ว่าโม่ซุนไม่ยินดีที่จะให้พูดถึงชีวิตเขา นางไม่ควรสะกิดรอยแผลเป็นของคนอื่นเพียงเพราะนางอยากรู้อยากเห็น