ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 839

จวินมู่ฉงหันมองซูจื่ออวี๋ พร้อมชี้กระบี่ไปที่นาง เอ่ยด้วยความโมโห

“หญิงชั่ว นำยาแก้พิษออกมาเดี๋ยวนี้!”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้าสงสัย แล้วหันมองซ้ายทีขวาที จากนั้นเอ่ยถามจวินมู่ฉง

“ท่านอ๋องสี่เอ่ยถึงใครหรือ?”

จวินมู่ฉงเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

“เจ้าอย่ามาเสแสร้ง รีบนำยาแก้พิษออกมา ข้ายังพอให้เจ้าตายอย่างสบายได้!”

ซูจื่ออวี๋แค่นหัวเราะ

“เหตุใดข้าจึงไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ท่านอ๋องสี่กำลังพูดเลย หญิงชั่วอะไร ยาแก้พิษอันใด ทำไม...ท่านอ๋องสี่ถูกพิษหรือ? ถูกพิษที่ทำให้คลุ้มคลั่งหรือเจ้าคะ?”

จวินมู่ฉงเอ่ย

“ได้ เจ้าไม่เข้าใจเช่นนั้นหรือ เช่นนั้นกลับไปที่จวนกับข้า ข้าไม่เชื่อว่าจะง้างปากเจ้าไม่ได้! พวกเจ้า ไปจับตัวนางมาให้เข้าเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นองครักษ์ยี่สิบกว่านายของจวนท่านอ๋องสี่ เตรียมลงมือทันที

องครักษ์ของจวนอ๋องฉินก็ไม่ใช่เล่นๆ รีบขัดขวางทันที ทว่าคนทั้งสองฝ่ายกลับไม่มีโอกาสได้ต่อสู้กัน

สวบ สวบ สวบ อาวุธลับไม่ทราบชนิด ไม่รู้ว่าถูกปล่อยมาจากที่ใด เพียงพริบตา ทำให้คนทั้งยี่สิบกว่าคนล้มลงทันที

เมื่อคนพวกนั้นล้มลงบนพื้น แล้วกุมจุดที่ได้รับบาดเจ็บร้องโอดโอย ซูจื่ออวี๋กับจวินมู่ฉงถึงได้เห็นว่า ที่แท้อาวุธลับเหล่านั้นคือเปลือกเกาลัดนั่นเอง!

จวินมู่ฉงหัวใจกระตุกวาบ เมื่อหันมอง พบว่าเป็นจวินมู่เหนียนที่นั่งอยู่บนรถเข็นจริงๆ

ขณะนี้เขาถูกเทียนชิงเข็นออกมาอย่างเชื่องช้า ในมือยังมีถุงกระดาษหนึ่งใบ เมื่อเดินเข้ามาใกล้ทำให้ได้กลิ่นเกาลัดคั่วโชยออกมา

จวินมู่เหนียนไม่ได้มองจวินมู่ฉง เพียงแค่เดินตรงไปหาซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกผิด เพราะถึงอย่างไรนางเป็นคนนำเรื่องยุ่งยากมาให้จวนอ๋องฉิน เมื่อเห็นจวินมู่เหนียนจึงรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนกลับไม่ใคร่ใส่ใจนัก เขายื่นห่อกระดาษในมือให้ซูจื่ออวี๋

“เอาไปกินสิ หวานมาก”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นยื่นมือไปรับ เมื่อนางก้มนอง ให้ตายสิ เกาลัดทั้งหมดถูกปอกเปลือกออกจนหมดแล้ว แต่ละลูกสีทองอ้วนกลม มันแวววาว แค่เห็นก็รู้ว่ารสชาติคงดีมาก!

เหตุใดจวินมู่เหนียนจึงมักซื้อของกินเล่นพวกนี้ให้นาง เขาเลี้ยงดูนางดุจลูกสาวหรือ?

“อืม? ใช่หรือ? หลักฐานล่ะ?”

จวินมู่ฉงชะงักไปเล็กน้อย หลักฐาน เขามีหลักฐานที่ไหนกันเล่า? จวินมู่ฉงครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“พิษของเยว่เอ๋อร์กำเริบแล้ว นางก็คือหลักฐาน!”

จวินมู่เหนียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อืม? ใช่หรือ? เหตุใดไม่เชิญหมอหลวง? หมอหลวงรักษาไม่ได้หรือ?”

จวินมู่ฉงได้แต่เม้มปากเพราะพูดไม่ออก ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากเชิญหมอหลวง แต่ไม่กล้าต่างหากล่ะ

อาการของอานเป่ยเยว่ เหมือนกับสิ่งที่บรรยายเอาไว้ในตำราปลุกกำหนัดรักใต้จันทราไม่ผิดเพี้ยน

ตอนนี้เนื้อหาในตำราเล่มนั้น ผู้คนรู้กันไปทั่ว หากเชิญหมอหลวง อาการของอานเป่ยเยว่คงปิดไว้ไม่ได้อีกต่อไป

ถึงตอนนั้นจะเล่าต่อกันจากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย ต่อให้อานเป่ยเยว่มีปากขึ้นเต็มตัวก็แก้ต่างให้ตัวเองไม่จบสิ้น

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ...หลายวันก่อนเขารักสนุก จนมีสัมพันธ์เกินเลยกับอานเป่ยเยว่ ตอนนี้แม้แต่จะยืนยันพรมจรรย์ของนางยังทำไม่ได้ เพราะถูกพวกเขาปิดตายไปแล้ว นี่มันทางตันชัดๆ