ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 852

ซูจื่ออวี๋ก็ไม่ได้ปิดบัง หลังจากพูดทวนคำพูดของโม่ซุนในวันนี้แล้ว ก็พูดต่อว่า “ท่านอ๋องน่าจะจำได้ว่าจมูกของข้ามันไวมาก ถ้าโม่ซุนทายาพิษที่ปลายนิ้วจริงๆ ไม่มีทางที่ข้าจะไม่รู้”

หลังจากจวินมู่เหนียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยต่อว่า “เจ้าหมายความว่า โม่ซุนพูดโกหก สิ่งที่มีพิษจริงๆ ก็คือเลือดของเขาอย่างนั้นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วแน่นขึ้น เอ่ยขึ้นมาว่า “นี่คือสิ่งที่ข้ารู้สึกกังวล ข้าไม่ได้กลิ่นพิษใดๆ ทั้งนั้นในเลือดของเขา แต่เลือดของเขามันกลับมีลักษณะของพิษอย่างเห็นได้ชัด ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกเป็นห่วงโม่ซุนจริงๆ”

จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ทันใดนั้นก็ดึงข้อมือของซูจื่ออวี๋ ดึงนางเข้ามากอดจากด้านหลัง แล้วอุ้มนางขึ้นมาตัก

ซูจื่ออวี๋ก็อุทานออกมาอย่างตกใจ “อ๊า ท่านอ๋อง ท่านทำอะไรของท่านเนี่ย”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “พระชายาของข้า เป็นห่วงข้าก็พอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันเล็กน้อย จากนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ จวินมู่เหนียนคนนี้...นี่เขากำลังหึงอยู่งั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋กลอกตาให้จวินมู่เหนียน แล้วพูดอย่างจนใจว่า “แล้วกันหรูเฟิงผู้นั้นเล่า ท่านอ๋องแปดเล่า? เทียนชิงเซวียนซางเล่า? ถ้าเกิดว่าพวกเขาถูกพิษจนบาดเจ็บก็ไม่ต้องให้ข้าเป็นห่วงงั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนเม้มปากแล้วมองไปที่ซูจื่ออวี๋ สาวน้อยคนนี้ยกตัวอย่างขึ้นมาอย่างชัดเจน จวินมู่เหนียนกำลังคิดจะตอบกลับ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังเข้ามาใกล้

หลังจากนั้นไม่นานเสียงของหันหรูเฟิงก็ดังขึ้นมาจากไกลๆ “ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่รอง ในที่สุดก็หาตัวท่านเสียทีนะ เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องกับพี่แปดแล้ว”

ซูจื่ออวี๋รีบลุกขึ้นจากตักของจวินมู่เหนียน จวินมู่เหนียนก็รีบถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? รีบพูดมาให้ชัด”

หันหรูเฟิงมีสีหน้าขมขื่น บนใบหน้าก็เขียนคำว่า “ข้าพูดไม่ชัด” ออกมา

ซูจื่ออวี๋เห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็พูดว่า “เขาอยู่ไหน? ได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ? ต้องไปดูก่อนแล้ว”

พ่อบ้านเฟิงก็เอ่ยว่า “ไม่เห็นบาดแผลภายนอกขอรับ”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็เอ่ยอย่างสงสัย “ไม่ได้บาดเจ็บ แล้วเหตุใดถึงเป็นลม?”

มุมปากของหันหรูเฟิงกระตุก แล้วเอ่ยว่า “น่าจะเป็นลมเพราะ...เพราะว่ากลิ่นเหม็นเน่า”

แววตาที่จวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ก็ส่งสายตาสอบถามหันหรูเฟิง หันหรูเฟิงก็กล่าวด้วยความลำบากใจ “จริงๆ แล้วข้าเองก็ไม่แน่ใจ เมื่อครู่นี้ข้ากับท่านอ๋องแปดดื่มเหล้าอยู่ที่เวินเซียงอวี้หยวน อยู่ๆ ก็ได้รับจดหมายลับจากหอหว่างเซิง เดิมทีข้าต้องการส่งคนไป แต่ท่านอ๋องแปดกลับบอกว่าเขากำลังจะไปหาศิษย์พี่รองที่จวนอ๋องฉินพอดี ข้าก็เลยมอบจดหมายลับนี้ให้เขา ให้เขานำไปส่ง ใครจะรู้ว่าไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็มีชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งมาหาข้าบอกว่าแขกคนหนึ่งที่เดินออกมาจากร้านข้าเป็นลมอยู่บนถนน ข้าก็เลยรีบออกไปดูก็เห็นท่านอ๋องแปดที่เนื้อตัวสกปรกไปทั่ว”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วกล่าวว่า “สกปรกทั้งตัวเลยหรือ? นี่มันอะไรกัน?”

หันหรูเฟิงก็เอ่ยด้วยสีหน้าขมขื่น “ข้าไปสอบถามมาแล้ว มีคนที่เดินผ่านทางเห็น บอกว่าท่านอ๋องแปดเหยียบเปลือกกล้วยเองแล้วล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น มือก็เผลอไปกดลงที่กองอึวัว ตอนที่เขาก้มหน้ามองมือ ด้านหลังก็ไม่รู้ว่าลูกบอลลอยมาจากไหน กระแทกเข้าที่ท้ายทอยของเขา จนหน้าเขาไปแปะลงกับกองอึวัวที่อยู่ในมือ เขาลึกขึ้นพลางเช็ดหน้า เช็ดไปก็ดูว่าใครที่ลอบโจมตี แต่ว่าบนหลังคาข้างทาง กลับมีถังน้ำร่วงลงมาราดใส่เขาตั้งแต่หัวจดเท้า”