ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 901

เหยียนหรูอี้ร้องไห้

“กราบทูบองค์ฮองเฮา ตอนนั้นภายในสวนมีเพียงหม่อมฉันกับพระชายาฮ่องฉินเท่านั้น พระชายาลงมือกะทันหัน รอบด้านจึงไม่มีใครเห็น หม่อมฉันเองก็ไม่ทันได้เก็บหลักฐานเอาไว้ ส่วนเรื่องที่ว่าเหตุใดนางจึงต้งอการสังหารข้า คงเพราะ...คงเพราะเรื่องการหมั้นหมายของหม่อมฉันเพคะ”

ฮองเฮาสงสัยหนักกว่าเดิม จึงเอ่ยถาม

“การหมั้นหมายหรือ?”

เหยียนหรูอี้พยักหน้า แล้วสะอึกสะอื้นเล่าต่อ

“พระชายาอ๋องฉินนาง...นาง...นางริษยาที่ฝ่าบาทเคยพระราชทานสมรสให้หม่อมฉันกับท่านอ๋องแปด จึงกลั่นแกล้งหม่อมฉันสารพัด วันก่อนหม่อมฉันได้ยินว่าท่านอ๋องแปดบาดเจ็บ จึงนำยาไปมอบให้หนึ่งกล่อง ยังถูกนางโยนทิ้งเลยเพคะ องค์ฮองเฮาทรงวินิจฉัยด้วย พระชายาอ๋องฉินนาง...เห็นได้ชัดว่านางมีใจให้ท่านอ๋องแปดเพคะ!”

อะไรนะ? !

ให้ตายสิ!

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ผู้คนที่อยู่ที่นั่นต่างอุทานเสียงดัง

นี่ไม่เท่ากับซูจื่ออวี๋คบชู้สู่ชายหรือ? หนำซ้ำยังมีสัมพันธ์กับน้องสามีตัวเอง หากความผิดนี้เป็นเรื่องจริง อย่าว่าแต่ตัวของซูจื่ออวี๋เลย ทั้งตระกูลซูก็จะถูกลงโทษไปด้วย!

เมื่อฮ่องเต้เจาเหวินได้ยิน ก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ พูดอย่างเกรี้ยวกราด

“ซูจื่ออวี๋! ตกลงเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ เจ้าจงอธิบายมาเดี๋ยวนี้!”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้เอ่ยปาก น้ำเสียงที่เยือกเย็นของจวินมู่เหนียนดังขึ้น

“เสด็จพ่อ เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องอธิบาย อวี๋เอ๋อร์กับเจ้าแปดเปิดเผยบริสุทธิ์ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ากระหม่อมแล้ว ส่วนเรื่องฆาตกรรม หากว่ากันตามกฏหมายของต้าโจว ใครร้องเรียน คนนั้นต้องแสดงหลักฐาน เหยียนหรูอี้กล่าวหาว่าพระชายาของข้าฆ่าคน เช่นนั้นโปรดนำหลักฐานออกมาแสดง เพื่อให้ทุกคนเชื่อถือ”

เหยียนหรูอี้ตกใจกับน้ำเสียงเยือกเย็นของจวินมู่เหนียน จึงไม่กล้าพูดจาส่งเดช แต่ก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองคาดเดาไปเรื่อย เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ ทำให้คนที่พบเห็นคิดว่านางคือผู้เสียหายที่น่าสงสาร ส่วนซูจื่ออวี๋คือคนที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่

สีหน้าของซูจื่ออวี๋เข้มขึ้น ไม่ได้ดูผ่อนคลายเหมือนเมื่อครู่ ในสายตาของคนอื่น อาจจะคิดว่าซูจื่ออวี๋โกรธที่ถูกจับได้ แต่จวินมู่เหนียนเข้าใจดี ตอนนี้นางโกรธแล้วจริงๆ

ซูจื่ออวี๋เดินไปหาเหยียนหรูอี้ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าแค่ไม่พอใจที่ไม่ถูกรัก จึงทำผิดไปชั่วขณะ แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าทั้งโง่ทั้งชั่ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่าว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน”

เหยียนหรูอี้ตัวสั่น แล้วเอ่ยถามอย่างหวาดกลัว

“เจ้า...เจ้าจะทำอะไร?”

ซูจื่ออวี๋ยกมุมปากขึ้นแล้วแค่นหัวเราะ พร้อมเอ่ยถาม

“ข้างสระปลาทอง ตรงนั้นหรือ?”

เหยียนหรูอี้พยักหน้า ไม่กล้ามองซูจื่ออวี๋ ได้แต่เอ่ยปาก

“ใช่...ใช่ ตรงนั้นแหละ”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะ

“เจ้าโกหก”

เหยียนหรูอี้รีบเงยหน้าโต้แย้ง

“ข้าไม่ได้โกหก ท่านอ๋องฉิน...ท่านอ๋องฉินบอกว่าใครร้องเรียนก็ต้องแสดงหลักฐานอย่างไรเล่า? เจ้าหาว่าข้าโกหก เจ้า...เจ้ามีหลักฐานอะไร”

ซูจื่ออวี๋แค่นหัวเราะ

“เจ้านี่ช่างรู้จักเรียนรู้ อยากได้หลักฐานหรือ? หลักฐานก็อยู่บนตัวเจ้าอย่างไรเล่า”

ทุกคนหันมองเหยียนหรูอี้ด้วยความสงสัย ส่วนเหยียนหรูอี้ก็ก้มมองตัวเองอย่างประหม่า หลักฐานอยู่บนตัวนางหรือ?