ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 941

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วเอ่ยว่า “ใช้ยาพิษทาบนหน้าอก ความคิดแปลกๆ แบบนี้ ข้าว่ามันไม่ค่อยใช่นางเท่าไหร่”

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าลั่วกุ้ยเฟยโหดร้าย แต่ยังไม่ฉลาดมากพอ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยสรุปว่า “ท่านอ๋อง ข้าคิดว่านางถูกคนอื่นใช้ประโยชน์”

จวินมู่เหนียนถามว่า “ใคร?”

ซูจื่ออวี๋มองไปที่จวินมู่เหนียน แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านคิดว่าเป็นใคร?”

จวินมู่เหนียนเม้มปากแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “เป็นใครไม่สำคัญ แต่คดีของลั่วกุ้ยเฟยควรจะปิดลงได้แล้ว”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้าสามารถให้คำตอบที่น่าพอใจกับฝ่าบาทได้ เพียงแต่ว่า...ท่านอ๋อง ปล่อยเสือกลับภูเขาก่อน อาจจะเกิดปัญหาตามมาไม่รู้จบ”

จวินมู่เหนียนพูดโดยไม่ได้ใส่ใจ “นางเป็นเสือแบบไหนกัน? ในอดีตต่อให้เป็นเสือ ตอนนี้ต่อให้นางรอดไปได้ก็เป็นแค่แมวถอนฟันเท่านั้น คนที่วางยาพิษตัวจริงนั่นต่างหากถึงจะเป็นเสือจริงๆ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าด้วยความสนใจ “ท่านอ๋องไม่คิดจะสืบหาคนที่วางยาพิษหรือ?”

จวินมู่เหนียนผายมือแล้วกล่าวว่า “ไม่มีหลักฐาน”

ซูจื่ออวี๋เม้มปากอย่างจนปัญหาเล็กน้อย ไม่มีหลักฐานจริงๆ การคาดเดาของพวกเขา ไม่สามารถใช้เป็นหลักฐานได้

เมื่อเห็นใบหน้าของซูจื่ออวี๋กังวล จวินมู่เหนียนจึงลุกขึ้นจากรถเข็น แล้วเดินไปข้างๆ ซูจื่ออวี๋ โอบนางเอาไว้ในอ้อมกอด แล้วเอ่ยว่า “สัตว์ดุร้ายในภูเขาได้เผยตัวออกมาแล้ว นางไม่อาจซ่อนมันเอาไว้ได้ ตราบใดที่นางยังทะเยอทะยาน สุดท้ายก็ต้องถูกจับ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้ากล่าวว่า “การคาดเดาของพวกเรา อาจไม่ใช่ความจริง ไว้สืบกันต่อไปดีกว่า อ๊ะ...ท่านอ๋อง”

ซูจื่ออวี๋ยังพูดไม่ทันจบ จวินมู่เหนียนอยู่ๆ ก็อุ้มนางขึ้นมา ทำเอาซูจื่ออวี๋ตกใจจนร้องออกมาตามสัญชาตญาณ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยตำหนิ “อย่าพูดอะไรเหลวไหล รีบลงไปได้แล้ว ใส่เสื้อผ้าให้ดี จ้าวหลงขุยยังรออยู่ข้างนอก”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้ว ไม่เพียงแต่ไม่สวมเสื้อผ้าเท่านั้น แต่ยังถอดชุดชั้นในออก เผยร่างกายที่สมบูรณ์ต่อหน้าซูจื่ออวี๋

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋กลืนน้ำลายลงโดยไม่รู้ตัว จวินมู่เหนียนจึงหัวเราะเบาๆ “ให้เขารอไป”

เมื่อสิ้นเสียง จวินมู่เหนียนก็จูบลงที่ริมฝีปากของซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋พยายามกัด จวินมู่เหนียนกับยื่นสองนิ้วออกมาโบกที่หน้าของซูจื่ออวี๋ ราวกับทำท่าจะกดจุดฝังเข็มนาง

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยสายตาตำหนิ เบือนหน้าหนีอย่างแรง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ท่านอ๋องบอกแล้วว่าจะไม่บังคับข้า”

จวินมู่เหนียนบีบคางของซูจื่ออวี๋ จับหน้าของนางให้ตรง ถูที่ริมฝีปากแล้วขู่ว่า “เจ้าก็เชื่อฟังข้าดีๆ ข้าแค่อยากจะงีบ ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง งั้นข้าคงอยากนอนกับหญิงงามแล้ว”