ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 2

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ที่มีเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นข้างหู

เธอลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ตรงหน้าปรากฏเป็นใบหน้ากลมที่ฟกช้ำ เธอรู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร “เสี่ยวซุน?”

ทาสรับใช้ของเจ้าของร่างเดิม เสี่ยวซุน

“คุณหนู ข้าปกป้องคุณหนูไม่ได้ อภัยให้ข้าด้วย!” เสี่ยวซุนร้องไห้คร่ำครวญ

จื่่ออันทนกับความเจ็บปวดที่ระบมอยู่ทั่วทั้งร่างกาย ค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ และเดินไปยังเก้าอี้ที่ฮูหยินหลิงหลงนั่งเมื่อสักครู่อย่างยากลำบาก หลังและขาทั้งสองข้างของเธอบาดเจ็บหนักสาหัส การที่มานั่งบนเก้าอย่างนี้ ราวกับว่านั่งอยู่บนผ้าที่ทอด้วยขนสัตว์มีเนื้อหนาที่มีเข็ม มีแต่ความเจ็บที่บาดลึกให้เธอยังคงมีสติอยู่

น้ำเสียงที่โศกเศร้าดังขึ้นในหัว “ถึงข้าจะเป็นผี ก็ไม่ยอมปล่อยพวกมันไปหรอก”

เธอรู้ว่าเสียงนั่นเป็นเสียงของเจ้าของร่าง

สองมือกำหมัดแน่น สัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะที่นิ้วกลาง เธอก็ตกใจก้มหน้าลงทันที แหวนแห่งจิตวิญญาณ? แหวนแห่งจิตวิญญาณก็ตามมาด้วยงั้นหรอ? แหวนแห่งจิตวิญญาณนั้น ในตอนที่เธอทำงานอยู่หน่วยปฏิบัติการพิเศษ นักวิทยาศาสตร์ได้พัฒนาออกมาเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง ข้างในมีไมโครชิพอยู่ สามารถดูดซึมพลังงานจากแสงอาทิตย์และไฟฟ้าในอากาศได้อัตโนมัติ กลายเป็นอาวุธที่ใช้จู่โจมคนได้

“กำหนดงานแต่งวันไหน?” จื่่ออันหมุนแหวนแห่งจิตวิญญาณด้วยสายตาอันเย็นชา พร้อมถามเสี่ยวซุนที่กำลังร้องไห้เสียใจ

เสี่ยวซุนร้องไห้ไปพร้อมตอบว่า “วันพรุ่งค่ะ คุณหนู”

พรุ่งนี้!

จื่่ออันปิดตาลงช้า ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมด ราวกับในหนังที่ฉายภาพวนไปวนมา

ทุกครั้งที่วนฉายกลับมารอบหนึ่ง ความโกรธในใจเธอก็เพิ่มขึ้นอีกเสี้ยวหนึ่ง และใจที่อยากจะแก้แค้นให้เจ้าของร่างเดิมก็ร้อนรนคุกรุ่นมากขึ้นไปอีก

“ท่านแม่ล่ะ?” จื่ออันถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เสี่ยวซุนกัดฟันตอบ “ฮูหยินอยู่ในตอนที่ฮูหยินหลิงหลงจับคุณหนูไว้ จึงไปโวยวายที่ห้องฮูหยินผู้เฒ่า ด้วยอารมณ์โกรธของฮูหยินผู้เฒ่า จึงสั่งขังฮูหยินเซี่ยไว้ในห้องมืด”

ท่านย่า? ในหัวของจื่ออันแวบภาพใบหน้าแก่ ๆ แต่น่าเกรงขามขึ้นมา ท่านย่าคนที่ทำเพื่อเกียรติยศของวงศ์ตระกูลโดยไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

“ไปบอกท่านย่าและนายท่าน บอกว่าข้ายอมที่จะขึ้นเกี้ยวแต่งงาน แต่ก่อนอื่นต้องปล่อยท่านแม่ข้าก่อน” จื่่ออันบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เสี่ยวซุนฟังถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้เสียใจยิ่งกว่าเดิม นางรู้ว่าคุณหนูไม่มีทางเลือกแล้ว หากไม่แต่ง ก็ต้องเจอแต่ทางตัน

เสี่ยวซุนไปไม่ถึงครึ่งวัน หยวนซื่อก็กลับมาแล้ว

นางถูกหามเข้ามา ท่านย่าปกครองบ้านด้วยกฏที่เข้มงวด นางทนไม่ได้ที่เห็นหยวนซื่อมาโวยวายแบบนั้นจึงสั่งให้คนโบยจนเจียนตายไปหนึ่งยก

ฮูหยินหลิงหลงมาส่งหยวนซื่อด้วยตนเอง นางมองจื่ออันอย่างพอใจ “จะเร็วจะช้าเจ้าก็ต้องตอบตกลง หากตกลงเร็วกว่านี้หน่อย จะได้เจ็บตัวน้อยกว่านี้ จะอะไรกันนักกันหนา? น่าอนาถจริง ๆ!”

จื่่ออันจ้องไปยังใบหน้าที่ดูพอใจเป็นอย่างมาก ประวัติของฮูหยินหลิงหลงกำลังปะติดปะต่อกันในหัวของเธอ

ฮูหยินหลิงหลง เฉินหลิงหลงหญิงแม่หม้าย สถานภาพของนางหลังจากที่แต่งกับเสนาบดี พอเข้าสำนักมานางก็คลอดลูกแฝดชายหญิง ลูกสาวเซี่ยหว่านเอ๋อ ลูกชายเซี่ยหลิน นับแต่นั้นมามหาเสนาบดีเซี่ยก็รักและเอาอกเอาใจนาง เห็นได้ชัดว่าเป็นตำแหน่งของอนุภรรยา แต่กลับประกาศต่อสาธารณชนว่าฮูหยินหลิงหลงเป็นนายหญิง และริดรอนสิทธิ์ของหยวนซื่อ อยู่ในตำแหน่งนายหญิงของบ้าน และเมื่อนางมีอำนาจในการลงโทษอยู่ในมือ จึงจัดการลงโทษเจ้าของร่างเดิมและนางอีกยก

จื่่ออันจ้องไปที่นางอย่างโกรธแค้น ง้างมือขึ้น ใช้แรงทั้งหมดที่มีตบไปที่กกหูของฮูหยินหลิงหลงอย่างแรง

หลินหลงฟูเหรินตกใจ ราวกับไม่เชื่อว่าเซี่ยจื่ออันจะตบนาง

“เจ้าอยากตายใช่ไหม!?”ความโกรธเพิ่มพูนขึ้นในสายตาอันเกรี้ยวกราดของนางทันที ราวกับว่าจะกลืนกินจื่ออันเข้าไป

จื่่ออันตอบกลับอย่างเย็นชา “ฝ่ามือนี้ คิดเป็นดอกเบี้ยที่ท่านติดเซี่ยจื่ออันไว้ ข้าจะทวงคืนมันกลับคืนมาให้หมด”

“หึ! คิดพยศรึ！มาสิ…” ในขณะที่หลิงหลงกำลังจะเรียกคนมา จื่ออันก็ดึงปิ่นปักผมบนหัวตัวเองลงมากดไปที่คอของฮูหยินหลิงหลง