ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1009

จ้วงจ้วงเองก็รับรู้ตัวตนของคนเหล่านี้ นางกล่าวกับอ๋องเยี่ย “พวกเขาฆ่าคนบริสุทธิ์ไปมากมาย หากพวกเขาเอาชีวิตรอดออกมาจากการปิดล้อมได้จริง ๆ เราจำเป็นต้องให้ยาแก้พิษและปล่อยพวกเขาไปจริง ๆ หรือ? หากปล่อยพวกเขาไปแล้ว พวกเขากลับมาทำร้ายราษฎรอีกจะเป็นอย่างไร? นี่ไม่เท่ากับปล่อยเสือกลับภูเขาหรอกหรือ?”

ทหารจำนวนมากถูกสังหารในระหว่างปราบปรามโจรยามปกติ แต่ตอนนี้พวกโจรตกอยู่ใต้บังคับบัญชาจากหอเซี่ยฮั่นและหอซูเยวี่ย ไม่มีทางที่พวกเขาจะสามารถหลบหนีไปได้

อ๋องเยี่ยเหลือบมองจ้วงจ้วงจากด้านข้าง “ท่านน้า ท่านนี่ไม่ซื่อสัตย์เลยจริง ๆ เราต้องรักษาคำพูด อย่ากังวลไปเลย แม้ว่าเราจะให้ยาแก้พิษแก่พวกเขา พวกเขาก็จะไม่สามารถทำชั่วได้อีกต่อไป”

“จริงรึ?”

“แน่นอน!” อ๋องเยี่ยกล่าวเบา ๆ “ข้ากำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกำจัดต้นตอของปัญหา”

จ้วงจ้วงหัวเราะเยาะ “เหตุใดข้าถึงได้ชอบเจ้ากันนะ?”

“ข้าดูดีอย่างไรล่ะ!” อ๋องเยี่ยเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง

“เจ้าน่ะหรือ?” จ้วงจ้วงตะคอก

“หรือในสายตาท่าน ผู้ที่ดูดีมีเพียงน้าเขยเพียงผู้เดียว?” อ๋องเยี่ยได้ทีกล่าวต่อ “ท่านน้าอย่าได้ตำหนิหลานชายที่บังอาจอยากรู้อยากเห็น ท่านไม่เคยคิดที่จะไปภูเขาหานซานเพื่อพบพี่เขยเลยหรือ?”

“ไปที่นั่นหรือ?” จ้วงจ้วงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่เคยคิดเรื่องนี้จริง ๆ “ข้าจะไปได้อย่างไร?”

“เหตุใดท่านจะไปไม่ได้เล่า? หากท่านต้องการพบเขาจริง แม้แต่ยมโลกก็ไม่สามารถหยุดยั้งท่านไว้ได้”

จ้วงจ้วงกล่าว “ข้าอยากไปอยู่หรอก แต่กลัวว่าจะทำให้เหล่าหวังเย่ขุ่นเคืองจนกรุ่นโกรธเอาได้ จะทำอย่างไรหากเขาปฏิเสธไม่ช่วยเซียวเซียว?”

“เอาอย่างนี้ ข้าจะลองเจรจากับเหล่าหวังเย่ให้ท่านเอง”

จ้วงจ้วงยิ้มแล้วกล่าว “จริงสิ เจ้าคุ้นเคยกับเหล่าหวังเย่นี่นา หากเจ้าช่วยไปขอร้องเขา ข้าจะไปพบเขาทันที ถ้าเขายังปลอดภัยดีก็จะรีบกลับมา”

“แล้วถ้าอาการไม่ดีล่ะ?”

“ไปซะ!” จ้วงจ้วงตะโกนด้วยความโกรธ