ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1021

แต่สนมเหมยกลับยังส่ายหน้า “ไม่ อ๋องเยี่ย ท่านฆ่าข้าเสียเถอะ ข้าไม่อาจพูดอะไรได้ทั้งนั้น จื่ออันไม่ตายองค์ชายก็ต้องตาย ข้าทำใจอำมหิตได้เพียงครั้งนี้เท่านั้น”

“ท่าน…” อ๋องเยี่ยโกรธจนแทบบ้า “ท่านไม่พูด หากพี่สะใภ้เจ็ดมีอันตราย ท่านคิดว่าพวกท่านแม่ลูกจะยังอยู่ได้หรือ?”

“ข้าไม่อาจพูดได้ ถึงจะฆ่าข้า ข้าก็ไม่พูด” สนมเหมยยังคงดื้อรั้น

องค์ชายสามยืนขึ้นและถอยหลังไปสองก้าว เขาปาดน้ำตาบนใบหน้า ก่อนจะพุ่งไปหยิบกรรไกรบนตู้ขึ้นมาจ่อที่ลำคอของตน

สนมเหมยตกใจจนแทบขวัญหาย “องค์ชาย เจ้ากำลังทำอะไร? รีบวางลงเดี๋ยวนี้นะ!”

องค์ชายสามมองไปยังสนมเหมย แล้วเอ่ยอย่างเศร้าโศก “ท่านแม่ ท่านคอยสอนสั่งลูกมาตลอดว่าต้องรู้จักคุณคน ท่านอาสะใภ้ดีต่อพวกเรามาก เมื่อก่อนท่านเคยทำร้ายนาง นางก็ยังไม่ถือสาเอาความท่าน และคอยช่วยเหลือพวกเราสองแม่ลูกเสมอ หากไม่ใช่เพราะนาง น่ากลัวว่าพวกเราก็จะถูกฆ่าตายไปนานแล้ว ตอนนี้ท่านจะเอาชีวิตของนางมาแลกกับชีวิตของลูก ลูกมีชีวิตอยู่ก็เป็นเพียงคนชั่วที่แทนคุณด้วยความแค้น เสด็จอาเจ็ดสอนลูกว่าเป็นชายชาตรี ต้องยืนหยัดเด็ดเดี่ยว ปกป้องคนที่ตนรัก แต่ท่านทำเช่นนี้ ก็เหมือนกับให้ลูกเป็นไอ้ขี้ขลาด ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ลูกขอตายเสียยังดีกว่าอยู่”

พูดจบเขาก็ออกแรงที่มือ จนลำคอปรากฏรอยเลือดขึ้นมา สนมเหมยตื่นกลัวจนกรีดร้องร่ำไห้ “เจ้าวางลงเถอะ วางลงเถอะ แม่พูดแล้ว แม่จะพูดให้หมดทุกสิ่ง”

นางทรุดลงนั่งกับพื้น ร้องไห้พลางเอ่ย “หลังจากการลอบสังหารคืนนั้น กุ้ยไท่เฟยก็หายตัวไปจากวัง เดิมทีข้าคิดว่าเรื่องคงผ่านพ้นไปแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้น ไม่นึกเลยว่าเสี่ยวชิงที่อยู่ข้างกายข้าจะวางยาพิษองค์ชาย และใช้เรื่องนี้ขู่บังคับข้า ให้ข้าพาจื่ออันไปที่วัดเจิ้งกั๋ว หากทำสำเร็จ ก็จะให้ยาถอนพิษ แต่หากล้มเหลว องค์ชายจะเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ดตายภายในเจ็ดวัน”

“ดังนั้นท่านก็เลยบอกกับพี่สะใภ้เจ็ดว่าอยากพาองค์ชายสามไปไหว้พระ ท่านรู้ว่าพี่สะใภ้เจ็ดไม่วางใจ จะต้องตามไปด้วยอย่างแน่นอน แล้วจึงลงมือระหว่างเดินทางใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว” สนมเหมยร้องไห้ฟูมฟาย “ความจริงแล้วในใจข้าเองก็ทุกข์ทรมานยิ่ง ข้าไม่อยากทำเช่นนี้เลย แต่ข้าไม่มีทางเลือก”

“พวกนางลงมืออย่างไร?” อ๋องเยี่ยถาม

สนมเหมยพูด “เพราะรถม้าขึ้นเขาไม่ได้ พวกเราจึงหาคนนำทางช่วยพาเราเดินขึ้นเขา คนนำทางนั้นก็ย่อมเป็นคนของกุ้ยไท่เฟย พาพวกเราเขาไปในป่ารกทึบ และในป่าทึบได้จุดควันพิษเอาไว้ พวกเราต่างถูกพิษกันหมด จื่ออันกับตาวเหล่าต้าถูกพาตัวไป ในตอนที่ข้าตื่นขึ้น เสี่ยวชิงก็อยู่ข้างกายข้า นางเป็นคนให้ถอนพิษของควันพิษแก่ข้า และยังเตรียมเกี้ยวเอาไว้ บอกว่าให้ข้าขึ้นเขาไปพักสักสองชั่วยาม”

“เสี่ยวชิง?” อ๋องเยี่ยเอ่ยเสียงเย็น “คือนางกำนัลที่ขวางทางข้าข้างนอกเมื่อครู่นี้งั้นหรือ?”