ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1020

“พี่สะใภ้เจ็ดอยู่ที่ไหน?” อ๋องเยี่ยเอ่ยถามตามตรงโดยไม่อ้อมค้อม

“ข้าได้บอกกับองค์หญิงไปแล้ว ว่าจื่ออันต้องการอยู่วัดเจิ้งกั๋วต่อ นางให้ข้ากลับมาก่อน”

“พี่สะใภ้เจ็ดไม่อยู่ที่วัดเจิ้งกั๋ว ท่านเจ้าอาวาสยังไม่เห็นนางเลยด้วยซ้ำ ระหว่างทางขึ้นเขา ท่านทำอะไรกับนางใช่หรือไม่?”

“อ๋องเยี่ย เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนั้น? ทำไมข้าต้องทำอันตรายพระชายาด้วย?” สนมเหมยกล่าวอย่างขุ่นเคือง

“อย่ามาตีหน้าซื่อกับข้า เรื่องนี้หากท่านไม่ยอมพูด ก็ไปอธิบายต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท”

เมื่อสนมเหมยได้ยินว่าต้องเข้าเฝ้าจักรพรรดิ ก็เกิดหวั่นกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ท่าทางน้ำเสียงจึงอ่อนลง แต่ก็ยังคงยืนกรานว่าไม่รู้ “ถึงอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ข้าก็ยังพูดเช่นนี้ พระชายาต้องการอยู่ต่อที่วัดเจิ้งกั๋วเอง ข้าคงไม่อาจมัดตัวนางกลับมาได้หรอกจริงหรือไม่? ที่ท่านเจ้าอาวาสบอกว่าไม่ได้เจอนางเลยนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะระหว่างทางนางบอกว่ารู้สึกไม่สบาย จึงจ้างคนแบกเกี้ยวขึ้นเขาไปตลอดทาง เมื่อถึงวัดเจิ้งกั๋ว ท่านเจ้าอาวาสได้ยินว่านางไม่สบาย ก็ให้นางพักผ่อนอยู่ในเรือนปีก ตอนจะไป นางบอกว่าชอบความเงียบสงบของวัดเจิ้งกั๋ว เลยอยากพักอยู่ที่นั่นสักสองวัน ข้าจึงกลับมาเองคนเดียว”

คำพูดของนางดูไม่มีความผิดปกติใด ๆ เลย แต่ทั้งหมดนั้นกลับเป็นปัญหา

“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขอเชิญสนมเหมยไปวัดเจิ้งกั๋วกับข้าสักเที่ยว!” อ๋องเยี่ยพูดจบก็ยกมือขึ้น “ทหาร เชิญสนมเหมยขึ้นรถม้า”

ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงสองคนที่แต่งกายชุดขาวสะอาดเดินเข้ามา ผู้หญิงสองคนนั้นเดินอย่างว่องไว การแต่งกายของพวกนางแตกต่างจะนางข้าหลวงทั่วไป คงจะเป็นคนของหอซู่เยวี่ย

ทั้งสองคนจับสนมเหมยแล้วลากนางออกไปข้างนอก สนมเหมยร้องตะโกนด้วยความตกใจ “อ๋องเยี่ย เจ้ากล้านักนะ กล้าลักพาตัวพระสนมในตำหนักเยว่ชิงแห่งนี้เชียวหรือ?”

องค์ชายสามได้ยินเสียงร้อง ก็รีบวิ่งออกมาจากด้านใน “เสด็จอา ท่านแม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันขอรับ?”

“องค์ชาย กลับไปเสีย นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!” สนมเหมยรีบร้อนเอ่ย

ทว่าเมื่ออ๋องเยี่ยเห็นองค์ชายสามแล้ว สีหน้าเขากลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าเป็นอะไรไป?”